Zondag 5 februari, de verjaardag van onze zoon Bart Jan, hoewel we vroeg op zijn doen we allerlei dingen die we niet gepland hebben. Wim en ik maken onze blogs compleet en voordat we het weten is het alweer 12 uur. Opnieuw gaan we naar de wal van Cay Caulker, lunchen daar en kijken wat rond, het waait erg hard en veel families doen iets gezamenlijk. Na een paar uurtjes hebben we het allemaal wel gezien en trekken ons terug op de boot. Even lekker zwemmen om je lichaam op temperatuur te houden. Het ruikt lekker uit de combuis , Wim is aan z'n vierde brood bezig.
Maandag 6 februari we lichten het anker als het nog net geen 7 uur is, we voelen een lekkere straffe oosten wind waar we goed mee naar San Pedro kunnen zeilen.
Lineke achter het grote stuurrad, dirigeert ons de baai uit en als we eenmaal parallel langs het eiland varen wordt de genua uitgerold, er staat genoeg wind om de 12 mijl met alleen de genua te zeilen.
Nu zien we pas hoe lang het eiland is, maar het lijkt dat er alleen maar bewoning in het plaatsje is, maar aan palmbomen geen gebrek. Al snel zien we Ambergris Cay liggen waarop San Pedro ligt.
Hier gaan we uitklaren om naar Mexico door te kunnen varen. De grib files, onze weerberichten, geven een oosten wind op voor de komende 4 dagen van 5-15 knopen, ideaal om noordwaarts te gaan. Daarna zal een Northerly komen en dan moeten we weer schuilen. We willen dan naar het eiland Cozumel of Isla Mujeres. Een 164 mijl stuk waar zeker een nacht varen in zit.
Het water wordt hier steeds helderder, het turquoise blauw ziet er geweldig uit, maar is ook beangstigend als je het koraal, de stenen, zand en het gras onder je ziet wegschieten realiserend dat tussen jouw kiel en de bodem soms 30 cm zit. Als we uit de beschutting van het eiland komen is dat meteen te merken, de wind neemt meteen toe. maar de genua driekwart uit vooral als de zon er op schijnt. Aan stuurboord is goed het rif te zien dat ons beschermt tegen de oceaan en aan bakboordzijde heb je kleine eilandjes met een enkel huisje er op. Het is nog een half uur te gaan als Wim met een verontrust gezicht zegt dat de voltage op de start accu 17 volt laat zien, nu we de motor net hebben bijgezet om de noordelijke koers te kunnen houden. We zijn dicht bij San Pedro en zoeken daar een plaatsje om te ankeren. Het rif ligt dichtbij, op het blote oog kun je de branding zien en ook het open gat waar we na het inklaren door heen moeten naar Mexico. Na het ankeren gaan we nogmaals op onderzoek uit en concluderen dat, mede op basis van internet gegevens, het in de regulateur van de dynamo moet zitten. Met de bijboot gaan we naar het plaatsje.
Van uitklaren zal het vandaag niet meer komen eerst opzoek naar een elektricien die verstand heeft van dynamo's. Wanneer we aan de havenmeester ons probleem uitleggen, is er snel een neef gevonden die met Wim wil mee gaan, maar dan over een uurtje. Dat is geen straf, mooi de gelegenheid het plaatsje te gaan bekijken. San Pedro is Cayo Caulker in het kwadraat of wel tot de 4de macht. Het heeft het zelfde zandstrand met tientallen gezellige restaurantjes met uitzicht op zee en grotere huizen.
Maar als we de eerste verharde hoofdstraat inlopen overvalt ons de drukte en de rijen golfkarretjes lang de kant van de weg die staan te wachten op een huurder.
Maar je ziet ze ook rijden in bosjes met hoofdzakelijk blije toeristen en de lokale bevolking. Alles lijkt hier goed te zijn georganiseerd, horden schoolkinderen in wit blauwe uniformen lopen verspreid door het plaatsje, maar tegen 12 uur stroomt iedereen de school binnen en later in de pauze zien we hoe deze kinderen aan hun snoepshot komen. Stalletjes vol met snoep staan geparkeerd tegen de muren van het schoolplein, waarbij tijdens elke pauze tientallen handen door de muren van het schoolplein worden doorgestoken.
. Hoe zo dikke kinderen? We maken een ronde door het plaatsje, veel blije gezichten van toeristen die op hun golfkarretjes rond toeren. Om twee uur gaat Wim met de monteur naar de boot, daar wordt de dynamo er uitgesleuteld voor verdere diagnose in de werkplaats.
Als we twee uur later de monteur bellen (Skype) dan is hij nog steeds in de weer voor onderdelen. Daar naast heeft hij een collega gevonden die een universele dynamo heeft en bereid is deze er bij ons in te sleutelen. Kan dat zomaar, wordt alles dan nog wel geactiveerd? Terug op de boot realiseren we ons dat we aardig onthand zijn, we liggen in zeer woelig water voor anker, maar wel zonder een motor die we kunnen starten, als we losslaan wat dan? De bijboot moet dan uitkomst brengen, maar dat zal niet mee vallen! We leggen alvast een sleeptouw uit ingeval het slechtste scenario uitkomt. Zie wat ons overkwam in Cayo Caulker, maar hier lijkt de ankergrond beter te zijn. Opnieuw bellen we de monteur die gelukkig de situatie begrijpt en is bereid om over te komen om de dynamo er weer er in te sleutelen, wat best een werk is met wel 10 aansluitingen in een benauwde motorkamer. De avond is alweer gevallen als Wim de monteur in zijn bijboot naar de wal brengt. Morgen nieuwe kansen!
Dinsdag 7 februari, de dynamo moet uit Belize City komen, hij kan ingevlogen worden, maar dan moet er eerst betaald worden. We hebben geen keus, rond 14.00 uur komt het vliegtuig binnen. We vermaken ons bij het strand heerlijk in de passaatwind en onder de palmbomen. Op de boot bereiden we ons verder voor op grotere tochten, zo bouwen we de windvaan uit en koppelen we het wateranker voor geval dat we door een storm worden overvallen het parachute gedeelte aan de lijnen voor op de boot. Daarna presenteert zich onze dynamoman om de nieuwe dynamo te plaatsen. Even denken we dat we het uitklaren gaan halen, maar als alles in elkaar zit en de motor aanslaat zien we dat de dynamo geen stroom levert en wanner de draden anders worden gezet, zien we het zelfde verschijnsel dat de accu’s met 16-17 volt worden geladen. De nieuwe dynamo wordt er uitgesleuteld en gaat weer mee. We hebben nog een uurtje voordat het donker is.
Woensdag 8 februari
We moeten nu al onze plannen herzien, want vrijdag lijkt er al heel vroeg een Northerly te komen, kunnen we dat risico nemen? Het antwoord stellen we uit tot we ons technisch probleem hebben opgelost. Om 08.00 uur staan we voor de winkel om ons internet op te waarderen en gaan naar een zaak waar mogelijk een diodebrug te koop zou kunnen zijn. En bingo, Wim tikt een identieke diodebrug op van 70 Amps. Als de koffie en koek zijn genuttigd vervangt Wim de diodebrug, als de metertjes dan al direct op 0 springen, begint het echt te kriebelen en slaan we aan het sleutelen. Met chirurgische precisie bevestigd Wim het ene na het andere moertje en draadjes aan de dynamo die gisteren helemaal ontmanteld was van draden. Na een aantal uren sleutelen lukt he alle elektrische draden op z’n plaats te krijgen en dan het ultieme moment, na de start zien we de startaccu oplopen nar 14.1 volt en dan naar 14.5 en weer terug naar 14.1, het bewijs dat de spanningsregelaar van de dynamo weer werkt, anders zouden we weer 17 volt op de meter zien staan! Blijdschap al over. We bellen de dynamoman en vragen hem naar ons toe te komen eenmaal aan boord sleutelt hij alle draden nog een keer professioneel vast. We hebben tevens hierbij even een inkijkje in zijn familie, in hun levensstijl, en de arbeidsethos geen resultaat, geen betaling, maar dat is " too much" voor Wim. Wim en de man maken een deal, waar beiden erg gelukkig mee zijn. Opnieuw is de dag voorbij en dit maal zitten we in het laatste licht tevreden aan een biertje.
Donderdag 9 februari
Na het succes van woensdag zijn we weer volop aan het plannen maken, zaterdag vertrekken we en vandaag gaan we fietsen huren om het noordelijke gedeelte van het eiland te verkennen.
De palmbomen plantages waar 250-400.000 kokosnoten werden verscheept zijn van af 1960 helemaal verdwenen en zien we buiten San Pedro dat elke vierkante meter nu wordt benut om resorts te bouwen met een palmbomen strand.
Deze lijken zo te zien wel bestand tegen heftige stormen. Het wordt een mooie fietstocht , waar je aan de ene kant de zee door de bladeren hoort ruisen en aan de andere kant zie je hoe diep de baai invloed heeft op het binnenland. Palmbomen, vogels, leuke gesprekken en prachtige stranden doen je de hitte vergeten.
Heel luxe lunchen we op het terras van een van de bijna voltooide resorts. De terugweg vervolgen we over het strand met de nimmer aflatende passaatwind in onze zij.
Als slot doen we de laatste inkopen en halen benzine om alle op en neertjes naar de wal te compenseren en sluiten de dag af met een heerlijke zwempartij.
Vrijdag 10 februari, het uitklaren inBelize. Om de laatste entry te versturen waarderen we nog een keer de telefoonkaart op en staan als tweede in de rij voor de immigratie dienst. Het loopt niet helemaal vlekkeloos, de dame die voor ons is en elke maand haar voorlopige visum wil vernieuwen blijkt te vroeg te zijn en wordt weggestuurd. Het overkomt ons ook bijna. Als Wim aangeeft zaterdagochtend te willen vertrekken, vindt de immigratieman dat ook hij morgen moet terug komen. Dan vertrekken we vanmiddag is Wim zijn antwoord, wat niet in dank wordt afgenomen. "Dan stuur ik vanmiddag de coastgard langs en als je dan niet weg bent….." Wim voelt zich vrij sterk als je een uitklaringstijd hebt van 24 uur, dus wie maakt je wat? Maar toch, de dag heeft weer een stempeltje, naast de vele stempels en handtekeningen die worden gezet door deze dienst, dan naar de volgende deur, de douane voor de uitklaring van een prachtig document. Terug naar de immigratie dienst waar we 60 dollar (USA) nog moeten betalen. Daarna houden we een taxi aan die ons naar de Port Captain brengt, een rit van meer dan een half uur om de extra dagen in Belize te gaan betalen. Hier zien we nog even goed hoe het zuiden van het eiland eruit ziet, heel primitief en ook lelijk. Als we eindelijk uitstappen zien we dat met platte dekschuiten goederen aan land worden gebracht en deze plaats dus de officiële haven van dit eiland is. Gelukkig is de Port Captain een aardige man en met een aantal stempels en officiële papieren rijker en 15 dollar (USA) armer stappen we de taxi weer in. Waarom is dit eiland eigenlijk zo duur vragen we ons af als we uitgebreid aan de praat raken met de taxichauffeur. Hij geeft ons een voorbeeld: vroeger vingen de vissers hun eigen vis, maar op dit eiland hebben ze daar geen zin meer in, ze kopen hun vis elders en verhandelen deze op het eiland. Alles is hier duur, hij betaalt 500 dollar (USA) , we moeten hard werken (hij en zijn vrouw) om je hoofd boven water te houden. En om dit nog even te onder strepen vraagt hij 25 dollar (USA) voor de taxi rit. We doen onze laatste boodschappen en voor onze laatste Belize dollars kopen we een ijsje, het is dan pas 11 uur in de morgen. We gaan aan de slag om de boot oceaanwaardig te maken voor de 164 mijl die ons te wachten staan.
Materiaal pech hoort er bij
Thursday, February 09, 2017
San Pedro Town, Belize, Belize
Other Entries
-
1Hoe begint zo iets
Dec 2447 days priorRio Dulce, Guatemalaphoto_camera86videocam 0comment 0 -
2De echte start
Jan 2911 days priorPlacencia, Belizephoto_camera165videocam 0comment 4 -
3Inklaren een vak apart
Feb 054 days priorCay Caulker, Belizephoto_camera107videocam 0comment 2 -
4Materiaal pech hoort er bij
Feb 09San Pedro Town, Belizephoto_camera56videocam 0comment 0 -
5Onze oren gewassen
Feb 167 days laterIsla Mujeres, Mexicophoto_camera123videocam 0comment 2 -
6Cuba, here we come, al is het even doorzetten
Feb 2112 days laterMarina Puertosol, Mexicophoto_camera28videocam 0comment 0 -
7De opstap naar Havana
Mar 0221 days laterCienfuegos, Cubaphoto_camera81videocam 0comment 1 -
8Mijlen gaan tellen
Mar 1332 days laterPort Antonio, Jamaicaphoto_camera85videocam 0comment 0 -
9Jamaica een droom eiland
Mar 1534 days laterPort Antonio, Jamaicaphoto_camera148videocam 0comment 1 -
10Op weg naar de Dominicaanse Republiek
Mar 2645 days laterBoca Chica, Dominican Republicphoto_camera38videocam 0comment 0 -
11Dominicaanse Republiek, een tip van de sluier
Mar 2746 days laterBoca Chica, Dominican Republicphoto_camera162videocam 0comment 0 -
12Missie geslaagd
Apr 1060 days laterSt. Thomas, Virgin Islands USphoto_camera153videocam 0comment 1
2025-02-07