Onze oren gewassen

Thursday, February 16, 2017
Isla Mujeres, Quintana Roo, Mexico
Onze oren gewassen



Vandaag zaterdag 11 februari zullen we echt getest worden of Lineke en ik echte zeilers zijn. Zodra het om 6.00 uur licht is maken we alles in orde om naar Mexico te gaan. Om door de opening van het rif te komen, hoeven we ons alleen maar te focussen op de boei die daar al schittert in de zon. Ook de buurman met zijn schip de clown is druk in de weer. Als we hem vragen bij het langsvaren wat zijn bestemming is, krijgen we iets vaags te horen met de richting zuid. Daarna zijn we helemaal gefocusseerd op de boei die we met een koers van 175 graden benaderen en daarna gaan we opsteken met een koers van138 graden. Het groot zeil staat al gedeeltelijk. Het gaat voortreffelijk met een zeer geconcentreerde Wim aan het stuurwiel. De ondiepten zijn geen probleem en ondanks de branding zijn de golven niet te hoog . Als we achter ons kijken zien we dat de buurman strak achter ons zit, en dus toch naar het noorden gaat. Als zijn boot de maat is voor dansende schepen die uit het rif komen, dan geeft dit het beeld hoe het er bij ons uit ziet. We steken naar het noorden op, de golven zijn behoorlijk hoog , een geagiteerde zee zouden de Fransen dit noemen. We zien nu dat de oostenwind met een vleugje noord ons weer snel naar het rif laat varen en we heel snel de voorgenomen koers moeten bijstellen. We gaan door de wind om eerst verder op zee te komen ver van de kust. Dat kost tijd omdat we naar het oosten gaan maar ook iets naar het zuiden.. Maar we hebben geen keus we moeten opkruisen en dat betekent dat we anderhalf keer de afstand moeten afleggen. De golven blijven hoog, de wind zit om en nabij 18 knopen. Even wennen, zo hadden we de dag niet gezien, er is geen terugweg, we zijn uitgeklaard, en als je terug komt moet je je weer inklaren en uitklaren, zie vorige entry met alle kosten en tijd van dien. We zijn alle drie wat stilletjes en de grapjes komen maar langzaam op gang. De eerste uren sturen we zelf, maar dan komt de stuurautomaat er aan te pas. Ook de windgenerator wordt door Wim omgebouwd tot een watergenerator, die prima stroom oplevert door de snelheid die de Lonely Planet genereert. De Wind trekt nog verder aan en is vaker boven de 20 knopen dan eronder. We passen onze zeilen steeds wat aan. Na 8 uur zeilen hebben we pas zo'n 34 mijlen afgelegd naar het noorden. Om 17.00 uur maken we warm eten klaar en iedereen doet zijn best om het lekker te vinden. Gegeten wordt er als we over stag gaan richting oost. Dat zal de laatst slag worden de wind draait iets bij en kunnen we na een tweede poging voorbij de kaap komen. Om 18 00 uur gaat de zon bloedmooi onder en laten we de wacht in gaan, twee uur op en twee uur af. De wind is nog steeds aan het toenemen en de golven ook. Voor ons allen niet leuk en in het bijzonder heeft Lineke veel last. Ik neem de eerste wacht, Lineke en Wim proberen te slapen. Aan het eind van de eerste wacht komt een regenwolk over met 30 knopen wind (squall), op de radar ziet Wim nog meer komen , we verminderen verder de zeilen, en zijn echt nat. De bruine bonen komen bij Lineke terug. Het schip kreunt en steunt en krijgt de ene na de andere klap krijgt, soms 3 op een rij. Het lijkt dan wel of er een plaat staal bij Gert op de betonnen vloer valt. Toch onvermoeibaar klieft de Lonely Planet door de golven die echt hoog en massief zijn. De stuurautomaat doet wonderen. We hebben snelheden van over de 6 en een keer heb ik 8.7 knopen gezien. Ook bij de zonsopgang is er niets veranderd, we kunnen onze koers nu beter houden naar het noorden, de golven zijn nog hoger en we vliegen met 7 knopen door de zee, van golf naar golf lijkt het wel. Alle bonen zijn er nu langzamerhand uit bij Lineke, maar ook andere zaken blijven niet binnen. Rond 11.00 uur gaat Wim zich er wat meer mee bemoeien en met zijn ervaringen weet hij Lineke uit haar dalletje te halen. Ondertussen varen we richting het eiland Isla Cozumel, Wim haalt mij Mathilde nog een weerberichtje op . In principe onze Port to Call waar je kunt in en uit klaren, maar hun reputatie is erg slecht, moeten we dit wel hier doen? Ook de ankergrond is niet bijster en er staat vaak een swell uit de oceaan. Ook komen we daar aan als het donker is, wat is verstandig, nog een nachtje doorvaren naar Isla Mujeres, met ook een Port to call? Eindelijk wordt het water rustiger en de wind neemt ook af. Dit is niet te merken aan de snelheid, maar volgens Wim stroomt het hier zeer sterk. Zo hadden we de hele vaartocht willen hebben, geen gedreun van golven tegen de romp, geen gekreun van het schip maar een soepel lopend schip door een gewillige zee. En zo zal het de komende uren blijven, langzaam zien we de contouren van Isla Cozumel waar we in de baai neerstrijken. Onder tussen is Lineke weer opgeknapt en kan mee genieten van de dingen om ons heen. Als we het anker neerlaten in 5 meter water, zien we pas hoe helder dit water is, met je snorkelbril kun je geweldig ver om je heen kijken, oppassen het water stroomt hier zeer sterk. We proosten op onze aankomst, we zijn weer een ervaring en een fors aantal blauwe plekken verder. Wim hijst de gele vlag, maar zolang we ons niet hebben ingeklaard mogen we niet het land op. Na het eten besluiten we om 02.00 uur te vertrekken om rond 11.00 uur in Isla Muijeres binnen te lopen en ons in te klaren.

Maandag 12 februari

Het is 02.00 uur als de wekker mij uit een hele diepe slaap laat ontwaken, de twee uur dienst heeft er behoorlijk ingehakt maar ook het continu geslingerd worden en vastgrijpen kosten energie. Wat een rust, het anker heeft goed gehouden en er is op deze plek geen swell te voelen. Toch gaan we , een aantal veerboten hebben onze baai al verlaten en is daardoor is er een goed overzicht gecreëerd om in de nacht uit te varen. Gelukkig staat de maan hoog en helpt ons met bijlichten. Het anker is vrij snel binnen en zo glippen we weg als dieven door de nacht. Als we de zeilen hebben gezet, zien we dat we geen bezeilbare route hebben, we moeten straks door de wind. Al snel merken we dat de golven hoger worden en de wind toeneemt. Maar de golfrichting en de windrichting zijn nu veel beter, we maken minder klappen en het schip kreunt minder. Het wordt geleidelijk licht en na een half uur komt de zon op, elke keer weer een bloedstollend mooi gezicht met de snelheid waarmee dit gepaard gaat. We hebben de stroom mee, hoeveel weten we niet maar af en toe staat de teller in de buurt van 9.5 knopen . Hoe kan het toch anders zijn, de golven zijn weer erg hoog (3 meter?), de wind is weer 20 knopen, maar de beleving is totaal anders dan gisteren. Rond 8 uur zijn de eerste flat gebouwen op het vaste land weer te zien en bakenen helderwit de kustlijn af . Na een tijdje krijgen we ook Isla Muijeres in zicht. De golven worden minder hoog en na een uur is de zee bijna vlak als we tussen vasteland en Isla Muijeres komen te zeilen. Nu is het echt het toppunt van zeilen. Dan wordt het een stuk ondieper en rollen we de zeilen binnen en gaan op de motor verder. Het is 11.00 uur als we het anker laten vallen, precies de tijd die Wim in zijn hoofd heeft gehad, om aan te komen. Met de 9 knopen op de teller hebben we de extra slag mooi gecompenseerd. We gaan met de bijboot naar de wal en storten ons in een wereld van plezier, elke plek is benut om de toerist te behagen zei het met mooie souvenirs, restaurantjes en mooie bars. Wat een gezelligheid alom. We brengen onze was eerst weg en trakteren onszelf op een ijsje , maken een tocht door alle straatjes, over de kade en het strand , zorgen voor een simkaart Mexico, pakken twee Mojota's en eindigen met een heerlijke diner voor drie. Het is al lang donker als we weer in de bijboot stappen en bijgelicht met onze mobiel terug gaan naar de boot. 
 
Dinsdag 14 februari, inklaardag. Van onze Amerikaanse buurman hebben we al vernomen hoe het in z’n werk gaat, dus zijn we goed voorbereid, ook dat je er ongeveer 6 uur voor moet uittrekken . De ochtend begint echter met een rug probleem van Lineke, ineens schiet het er in. Oververmoeidheid? We laten Lineke op de boot achter om even haar yoga oefeningen te doen en Wim en ik gaan naar de Port Captain, waar 8 documenten nodig zijn om ons in te klaren. Maar dat gaat niet zomaar, elk document moet 6 keer vermenigvuldigd worden, dus op naar de winkel waar we onze documenten in 6-fout worden vermenigvuldigd. Terug naar de Port Captain, die een arts belt, maar waar we ook horen dat Lineke zich echt moet melden en race ik daarop in de bijboot terug om Lineke te halen, die gelukkig weer aardig hersteld is. Ondertussen zit Wim nog even werkloos te wachten op de arts die niet alleen onze gezondheid moet onderzoeken aan de hand van een vragenlijst maar ook onze temperatuur moet opmeten. Als dat na een half uurtje dan ook allemaal is geschied, sluit hij het onderzoek af met een stempel kanonnade door alle 48 documenten te stempelen met verse inkt. En dat voor slecht 2.5 dollar (USA). Dan op naar de immigration office waar we 3x 25 dollar moeten betalen bij een bank om de hoek, terug bij de immigration office krijgen we nog visumformulieren in te vullen en mogen dan opnieuw naar de Port Captain voor de afronding van het proces door ambtenaren van de agricultuur en douane, feilloos klokken we 6 uur voor deze inklaringstrip. Fijn te weten uit gesprekken van anderen om ons heen dat de uitklaring over enkele dagen slechts 5 uur duurt. We zijn ons eigen reisbureau, dus boeken we een tripje voor woensdag om op het vaste land   Xichen te bezoeken om even verder in de Maya cultuur te duiken. Hiervoor moeten we de 6.30 uur ferry naar Cancun morgen pakken. Na een heerlijke lunch en het ophalen van de was en nog wat reparaties aan de boot, is het einde van de dag alweer in zicht.


 Woensdag 15 februariHeel vroeg op om de 06.30 ferry te halen, met de bijboot gaan we, terwijl het nog donker is, weer richting wal. In Belize zou het al schemeren, maar hier in Mexico is de klok 1 uur teruggedraaid. Als het nog donker is komen we in Cancun, maar niemand eist ons op voor de tocht naar Xichen. Ze zijn ons vergeten en alle telefoonnummers geven geen reactie. Ook als we andere reisleiders vragen voor assistentie kan niemand de telefoonmummers bereiken. Uiteindelijk pakken we twee uur later de ferry terug omdat Cancun zelf te weinig te bieden heeft. We worden met live muziek op de terugreis onderhouden en ook de bootreis is bij licht veel aantrekkelijker. Diepe verontschuldigingen vallen ons ten deel en we krijgen onze gemaakte kosten vergoed. Daar voor huren we een golfkarretje om het eiland te verkennen, immers we zij ons eigen reisbureau. Een ander probleem doemt zich op dat we Wim niet kunnen bereiken die ons pas rond 21.00 uur zou komen ophalen. Vanuit de weg zien we de Lonely Planet liggen, maar krijgen geen contact met Wim. We gaan op weg met ons karretje dat niet boven de 30 km per uur komt, het wegenplan van Isla Mujeres is simpel en voor ieders wat wils, zo bezoeken we de schildpadden farm met een beschermde kust om hun eieren te leggen , het dolfinarium waar je leert mee te zwemmen met de dolfijnen , een botanische tuin met leguanen , kijken naar het spektakel een web van glijliften en lunchen met live muziek . En dan de prachtige huizen en vergezichten over het blauwe water dat opmerkelijk verschillende blauw tinten heeft. Weer een voortreffelijke dag waarop we met veel genoegen terug kijken. Inmiddels is het contact met Wim hersteld, hij pikt ons op om 17.30 uur en op de boot wisselen we onze wetenswaardigheden van de dag uit.   

 Donderdag 16 februari

Wim had gisteren al geboekt voor een snorkel partij. De rugklachten van Lineke zijn zeker niet helemaal over, bij het lopen zie je dat ze erg compenseert. Maar we gaan toch. We proberen ook nog wat geld terug te halen voor de mislukte overtocht naar Cancun, maar de verantwoordelijke lieden zijn even niet aanwezig en de jongen die het moet opknappen willen we het niet te lastig maken. Met twintig personen gaan we de boot in en varen richting een stalen wrak. Je kunt er lopen en dat geeft je de gelegenheid het snorkelen weer even onder de knie te krijgen, vervolgens leggen we wel een mijl af naar de vuurtoren waar we prachtige scholen vissen zien, de een mooier dan de andere steeds in aanwezigheid van prachtig koraal. We gaan mee met de stroom en dat maakt het aardig relaxed. De dieptes nemen steeds verder toe en het zicht blijft wonderwel helder. Wat een schoonheid en wat een prachtige onderwaterwereld. We worden op een schildpad gewezen die parmantig door het water zwemt en zich niets aantrekt van de 20 spartelende gasten boven zijn hoofd. Opnieuw in de boot varen we twintig minuten langs de kust van Isla Mujeres en komen bij een volgend rif waar het opnieuw genieten is. De zee is hier een stuk ruwer maar we hebben gelukkig zwemvesten om. Op een gegeven moment ben ik Lineke kwijt en de schrik slaat om mijn hart. Onmiddellijk wordt er naar de boot geseind en alles wat er drijft geteld, het blijkt dat Lineke zich bij de andere groep heeft aangesloten dus is de schrik er snel weer uit. Het begint koud te worden en iedereen gaat terug naar de boot die zich strategisch heeft opgesteld zodat we snel aan boord kunnen klimmen. Iedereen is heel koud en probeert zich nog een beetje aan de zon te koesteren als we op weg gaan naar het laatste programmadeel: Musa, een onderwatermuseum. Diep op de bodem staan beelden. Nog erg koud springen we weer overboord en zien naast de meest fantastische vissen en koraal, allemaal beelden 10 meter beneden ons op de bodem staan. Je zou denken aan een verdwenen stad, maar dat is het niet. Het is een aanklacht tegen ons mensen die klimaat verandering te weeg brengen en onze riffen doen veranderen. Ongeveer 1264 beelden willen een alternatief zijn voor de 800.000 mensen die jaarlijks riffen bezoeken en zijn biotopen verstoren. Het is ’s werelds grootste onderwaterproject: de stille evolutie, de tuin van de hoop. Ver beneden zien we duikers bezig de beelden van dichtbij te bekijken. Er zijn ook beelden bij zonder hoofd, is er dan nog wel hoop. (zie ook:http://musaislamujeres.com). (Later een echt filmpje van Wim) We gaan terug naar de boot, iedereen is koud en een beetje verschrompeld , maar zeer voldaan. Bijna terug, is er een stop bij een prachtig restaurant waar we heerlijke geroosterde kingvis krijgen opgediend door onze begeleiders. Het is inmiddels al weer 16.00 uur als we terug zijn. Onderweg zien we nog hoe de spinaker gebruikt wordt als speeltje voor de toeristen Op onze eigen boot ruikt Wim meteen een dieselgeur. Ter voorbereiding van onze tocht naar Cuba heeft hij de tank vanochtend vol gemaakt, zo ver dat ook de aanvoerslang volstaat met diesel, die mogelijk zoveel druk op de afsluiting van de vloeistofmeter geeft dat deze is gaan lekken. We splitsen ons, Wim gaat de klusklaren en wij gaan de eerste boodschappen doen om naar Cuba te komen. Rond 19.00 uur zitten we aan het biertje, maar het was Wim, die er eigenlijk wel twee had verdiend!   
 

Comments

loes en hans vd nat
2017-02-21

Volop genoten ,je weet het af en toe wel spannend te brengen hoor!
Die Lineke is echt wel een kanjer,maar dat hoef ik Peter niet te vertellen.
Wat zal ze beroert geweest zijn en je kunt geen kant op. Fijn dat Wim haar uit het dalletje gekregen heeft al ben ik wel benieuwd hoe hij dat voor elkaar gekregen heeft.
Jullie zijn echte avonturiers hoor.Wat moet het leven saai zijn voor jullie hier.
Dank voor de mooie spannende verhalen .
lieve groet ,loes

Carla en Joop
2017-02-21

Wat heerlijk weer om dit allemaal te lezen, wat een avontuur.
Gelukkig Lineke dat je weer opgeknapt bent.
Veel succes en plezier.
Lieve groet Carla en Joop

2025-02-16

Comment code: Ask author if the code is blank