Dominicaanse Republiek, een tip van de sluier
Monday, March 27, 2017
Boca Chica, Santo Domingo, Dominican Republic
We hebben diep geslapen vannacht en weer veel energie vergaard. Wim is al vroeg bezig met de watermaker en Lineke en ik gaan wassen. Met deze hitte gaan er veel hempjes en broekjes doorheen. Wim moet nog even opdraven bij de douane, maar dat pakt even anders uit. Een agent die zorgt voor de inklarings documenten heeft al het een en ander geregeld, iets wat Wim eigenlijk steeds zelf heeft geregeld om de kosten te besparen. Maar hier lijkt het vanzelfsprekend te zijn en zonder nog te kunnen tegenstribbelen is alles voor 100 euro extra geregeld, een gratis tochtje naar de geldautomaat verzekert hem van zijn inkomsten, dat is ook de DR. Na de lunch richten we ons op een wandeling naar Boca Chica. De weg loopt langs het strand. Het is echt zondag, want hele families zitten en liggen langs en in het water. Het strand loopt tot aan Boca Chica en mogelijk verder. De Dominicanen hebben wel een eigen stijl van het strandleven. De mooiste auto's komen aan rijden en af en toe staan daar geluidsboxen op of bij, zodat je je eigen muziek goed kunt verstaan, ook als je buurman een aardige geluidsbox heeft staan. PHOTO_ID_R=geluidsboxen-op-auto-s.jpg] ] Overal worden olievette maar ook krokante tortilja's verkocht die we ook even moeten proeven. Boca Chica is voor deze dag een soort Zandvoort aan zee met dagjes mensen volop en files er naar toe. We maken een heerlijke strandwandeling en verpozen ons op een Goddelijk plekje boven het water en genieten van onze President en Lineke van haar Pina Colada met rum. Daarna laten we ons goed informeren over uitstapjes en genieten van alle families die hun eigen ding doen langs de waterkant, niets is te gek en uit alle hoeken en gaten komt de Merengue. Later eten we opnieuw vis op de marina voor een schappelijke prijs. Verder maken we onze plannen om de volgende dag naar Santo Domingo, de hoofdstad van DR en ronden de entry af die gelukkig door de Wifi wordt opgepakt.
Maandag 27 maart
We pakken het bus(je) naar Santo Domingo en willen ons richten op de oude stad en wel het Ciudad Colonial, dicht bij de port van Santo Domingo, een door Unesco erkent werelderfgoed gebied. Het busje zit weer stampvol voor een reis van 25 km. Een meisje van drie zet de hele bus op stelten door de hele weg te krijsen. Heerlijk te zien hoe iedereen zich er mee bemoeit en iedereen het meisje even in handen krijgt, zonder dat iemand haar stil krijgt, zelfs Wim niet. In de supermercado vinden we een plek om geld te pinnen met onze credit card, nog voor we naar binnen gaan doet een gids ons een mooi aanbod om ons te begeleiden door dit stadsdeel. We nemen zijn aanbod aan en dan begint de oude stad te herleven in zijn handen. Gelukkig hebben we van de geschiedenis al wat kunnen inlezen, waardoor zijn verhaal goed te volgen is. Hij is zeker een aanhanger van de huidige president en laat met veel liefde de straten zien die worden gerenoveerd en waar alle elektriciteitskabels aan het oog worden onttrokken door ze ondergronds te laten lopen en laat dan ook de voorbeelden zien. Binnen enkele jaren is het hier verkeersluw en rijdt iedereen in golfkarretjes, dat is goed voor de toeristenindustrie. Deze staat hoog aangeschreven om de DR voor de komende jaren een duurzame economische tak te voorzien. We hebben tot nu toe een toetjes economie, alles wat zoet is exporteren we, maar er moet meer bij. Het modale inkomen is slechts 200 dollar per maand, maar daar en tegen kan iedereen vrij naar school tot zijn 15de, is de gezondheidszorg gratis, en heeft iedereen recht op minimale voeding, waar hebben we dat eerder gehoord? Toch is het anders dan Cuba geeft de gids nadrukkelijk aan. De mensen mopperen omdat de economie goed draai en de overheid dat geld liever steek in toekomstige generatie dan het laat vloeien in de zakken van de huidige bevolking. Vol trots vertelt hij dat Santo Domingo de stad is van allerlei eersten in de nieuwe wereld die Columbus ontdekte: het eerste ziekenhuis, de eerste Universiteit, de eerste geplaveide straten en de eerste twee verdiepingen residentie, de oudste kerk, het oudste klooster en het eerste Europese fort. Terwijl hij vertelt hoe de onafhankelijkheid en revolutie tot stand is gekomen en over de drie sterke mannen die de bevolking rijp maakten om onafhankelijk van Spanje te komen, lopen we door prachtige straatjes, langs de kathedraal Primada de America, waar Columbus nog de eerste steen van heeft gelegd (1514-1540), we maken kennis met Admiraal Columbus, de residentie gebouwen, met de vader des vaderlands Duarte, met Plaza de la Hispanidad met mooie restaurants, Fortaleza Ozama met Torre del Homenaja en het Penteon Nacional waar de historie over de onafhankelijkheid van DR met zijn helden zichtbaar wordt gemaakt en de ruïne van het eerste ziekenhuis San Nicolas de Bari en als laatste het huis van de zoon van Colmbus: Alcazar de Colon. Maar ook deze gids heeft zijn neven, nichten en vrienden met een business, zo komen we al snel in een winkel waar ze prachtige sieraden van Larimar en blauwe amber verkopen, het handels merk van DR, maar we laten ons niet verleiden, al zien ook de schilderijen er geweldig uit. De kunst uitingen in galeries zijn duidelijk zichtbaar en zij hebben een bijzondere stijl, we zien al veel meer werk dan de dagen in Jamaica. Ook mogen we mee genieten van het sigaren maken, grote bolknakken en Churchill sigaren worden met de hand gemaakt, 200 per dag per persoon ook heerlijke drankjes met geneeskrachtige kruiden worden gepasseerd. En wat een feestje was het bij de chocolaterie, waar we van alles mochten proeven. En dan is het al weer 15.30 uur, zoals beloofd, brengt de gids ons naar het busstation, een tocht van een half uur door de stad voor 25 pesos per persoon (50 ct euro), maar we moeten dan wel met z’n vieren op de achterbank en inclusief de chauffeurs met z’n drieën voor in zijn Toyota. Het busje naar Boca Chica staat alweer klaar, we kunnen er in maar meer als opvulling van lege ruimte, elke keer als de chauffeur een bocht maakt, moet hij met zijn elleboog mij in mijn rug duwen.
Dinsdag 28 maart
Vandaag weer even bijtanken. Wim wil de motor een 200 uren beurt geven, maar wil ook zijn eindeloze lijn voor zijn rolgrootzeil vernieuwen. De twee einden van de lijn moet tegen elkaar worden aangezet zonder dat de dikte van de lijn toeneemt. Hij kan niemand vinden die dat kan maken, dus slaat hij zelf de hand aan de ploeg met een youtube filmpje als voorbeeld. Dit zal hem de hele dag in beslag nemen, maar aan het eind van de dag ligt er een eindeloze lijn die door de mastlier loopt , Chapeau Wim! Er tussen door gaan we onze voorraden aanvullen in een supermarkt, waar een AH van de grootste klasse niet tegen op kan, wat zijn de contrasten groot. Voor ons zijn de boodschappen goedkoop of wel gelijk aan de prijzen in Nederland. Het is druk in de winkel, maar uit verhalen van gidsen verdient slechts een kleine groep zo veel om hier te kopen en is het grootste deel van de populatie aangewezen om op straat te kopen. Schaamte loos kopen we voor 120 euro, maar dan hebben we ook weer voorraad voor de komende weken. De afstand tussen de Marina en de supermarkt is zo groot dat we twee keer per dag een free ride hebben, maar begrijpen niet dat er bij wordt verteld one way. De chauffeur geeft aan bij het uitstappen dat we ons bij de klantenservice moeten melden als we klaar zijn. Hij bedoelt zeker dat zij hem gaan waarschuwen als we klaar zijn. Uiteindelijk bij de balie van de klantenservice krijgen we een akkoord maar wel voor een. We snappen er niets van. Om het verhaal kort te maken, een auto van de supermarkt brengt de boodschappen naar de Marina en er mag een persoon mee. Vijf minuten later zitten Wim en ik achter de rug van een brommerbestuurder, die met gevaar voor eigenleven de snelweg opraast, zonder helm en opgetrokken benen, en ons in korte tijd afzet op de Marina. Lineke en ik gaan een afspraak maken om een uitstapje voor woensdag te organiseren en Wim gaat verder zwoegen aan zijn eindeloze lijn. De moten zalm die we gekocht hebben laten ons tijdens het avondeten heerlijk smaken.
Woensdag 29 maart
We gaan er weer voor, Wim gaat vandaag zijn motor een beurt geven en wij hebben ons uitstapje. Wat een geluksvogel ben ik deze reis, voorheen in de Middellandse zee was het toch wekelijks sleutelen, repareren en verbeteren, en aangezien Wim nogal individualistisch is ingesteld, heeft het niet zoveel zin mij er mee te bemoeien, ook de beperkte ruimte in de motorkamer is daar de oorzaak van. Dus even iedereen zijn eigen ding. Om 7.45 uur worden we opgehaald om naar Bayaguana te gaan voor een jeepsafari om naar watervallen, tabak, koffie, cacao en rietsuikerplantages te gaan. Veel van deze zaken hebben we al gezien, maar een dag toeren in een streek een 100 km landinwaarts is onze belangrijkste doelstelling. Tijdens onze zeiltocht langs de kust hadden we al gezien hoe hoog Haiti en de Dominicaanse Republiek zijn. Boca Chica ligt juist op het stuk dat erg vlak is net als zijn achterland. Terug naar de berg te gaan is qua afstand geen optie, dus houden we het in het midden en zitten we met Bayaguana net bij het begin van de bergen. We krijgen voor de hele dag een prachtige auto, een chauffeur en een gids en zo rijden Peter en Lineke als God in Frankrijk . We rijden inderdaad door een prachtig landschap en zien hoe de lokale bevolking leeft op het platte land. Veel wonen in houten huizen en soms opgetrokken van beton langs de autowegen en zetten hun eigen geproduceerde producten aan de weg. Veel mensen leven van de rietsuikerindustrie, waar je dan veel houten huizen geclusterd ziet staan. Volgens de gids krijgen de medewerkers "gratis" huisvesting en vele andere randvoorwaarden om te leven, maar hun werkdagen zijn lang en ze krijgen een hongerloontje, we hebben maar geen fair trade aangehaald in de discussies die we met de gids hebben. Ook deze gids is zeer te spreken oven de gratis gezondheidszorg en onderwijs. Bayaguana is een druk dorpje, heeft een gezellige markt en een mooi kerkje. Ook het sigarenrollen komt weer aan de orde terwijl voor mij een super sigaar wordt gerold. Na deze kennismaking gaan we richting de watervallen op een prachtig landgoed, wat een prachtige natuur als we klimmen en later afdalen richting het geklater en een stromende rivier. Terug maken we weer kennis met de koffie en cacao, maar plantages komen niet echt in het beeld. Ook niet zo belangrijk, we ervaren een serene rust in deze omgeving en ervaren de behaaglijke temperatuur op deze hoogte, waardoor het buitenleven zeer aantrekkelijk is met allemaal kippen en hanen om je heen terwijl je heerlijk aan het lunchen bent. Quality of life is hier te vinden en in onze fantasie, terwijl we op onze Dominicaanse koffie zitten te wachten, kopen we hier in de buurt een mooi huisje een stuk grond en een groot afdak tegen de zon. Maar ja, kunnen we wel zonder familie? Als laatste doen we op onze “Jeep” safari een rietsuikerplantage aan, dat wil zeggen, we hakken illegaal een rietsuikerstengel en leren hoe we daar mee moeten omgaan, om het zoet zo optimaal mogelijk binnen te krijgen. De rum die met rietsuiker wordt gemaakt is bij deze toer niet aan de orde. Als we ons bij Wim melden legt hij net zijn saxofoon weg en verklaart dat zijn motor weer als een zonnetje loopt. Het lijkt er op dat we allemaal een prima dag hebben gehad en daar wordt met een biertje op getoost.
Donderdag 30 maart
We gaan vroeg met z’n drieën naar Santo Domingo om een paar hoogtepunten mee te pakken. Men zegt dat we de drie eyes (Los 3 Ojos) moet hebben gezien en de tombe van Columbus (Faro a Colon) en zelf pakken we er nog bij het Museum of Modern Art, in de hoop schilderijen met verassende beelden terug te vinden die we in stadse galeries hebben gezien. Om overal te komen is het wel even puzzelen, omdat de afstanden fors zijn en van het museum hebben we geen adres. Naar Santo Domingo loopt het op rolletjes als we om 8.15 vertrekken en zowaar hij stopt dicht in de buurt van de three eyes. Tot dusver weten we eigenlijk helemaal niet wat de drie ogen inhoudt. Maar daar zijn we nu snel achter. Het zijn drie grote meren onder de grond met of zonder connectie met de buitenwereld en het licht. Bij aankomst moet er stevig onderhandeld worden met de gids die 28 dollar vraagt voor nog geen uur. Een absurd bedrag voor Dominicaanse begrippen en na stevig onderhandelen komen we op 15 dollar uit, nog veel maar goed. We dalen af in een grot varen naar de overkant en komen bij een meer met kristalhelder water, omringd door plantengroei en waar zelfs vissen in zwemmen, schitterende beelden . En zo gaan we van trap naar trap van het ene oog naar het andere een adembenemend schouwspel. Na een lekker kopje koffie wacht onze volgende uitdaging, het mausoleum van Admiraal Columbus. Aangezien lopen volgens de gids gevaarlijk is, wil hij wel een taxi voor ons bestellen, of is er eigenbelang in het spel? Opnieuw moeten we fors onderhandelen en vele malen uitleggen wat we zelf willen en niet de taxi chauffeur. Uiteindelijk dropt hij ons bij een enorm betonnen gebouw met spreuken uit de bijbel, van Plato, Aristoteles en Seneca. In dit gebouw liggen de overblijfselen van Colombus, iets wat door Spanje wordt bestreden. Al snel komen we na binnenkomst tegenover de crypte van Columbus te staan, een indrukwekkend geheel, nog imposanter is de binnenkant van het gebouw met de historie van Columbus aan de ene kant van het honderden meters lange gebouw en aan de andere kant van de gang de landen van het Caribbisch gebied die zich presenteren met hun eigen folkloristische uitingen. Wat is er toch veel bewaard uit de tijd van de ontdekkingsreizigers, wat zijn hun geschriften met de hand sierlijk opgetekend en wat was de boekdrukkunst in 16 eeuw al zo perfect. Als we op de kaart van Columbus zien dat America India wordt genoemd, begrijpen we ook de tekst van Aristoteles, die zegt dat Spanje zo dicht bij India ligt, terwijl dit gaat om de Verenigde Staten van Amerika, als we zijn kaart goed bekijken. we het gebouw verlaten zien we dat de Dominicanen hun jeugd goed bij de les houden, meer dan 100 kinderen van verschillende scholen maken hun opwachting bij het mausoleum. Wij gaan ondertussen weer richting taxi voor een stukje onderhandeling. We willen naar het Museum van Modern Art, maar we weten het adres niet. Maar ook de taxichauffeur weet het niet, maar zijn 18 dollar wordt uiteindelijk 10, zonder dat beide partijen weten waar ze werkelijk aan toe zijn. Driekwartier rijden door het moderne gedeelte van de stad met vele files zoals het een hoofdstad betaamd, zijn we twee dingen wijzer, de taxi chauffeur heeft een tomtom hoognodig, hij heeft iedereen geconsulteerd, maar pas na veel omzwervingen gevonden en wij zien een moderne stad met een solide bouw van flats, warenhuizen en overheidsgebouwen die het kunnen opnemen tegen de Europese standaards, Santo Domingo is een echte hoofdstad, maar heeft ook zijn slums en zijn down town, waar je de chaos en ongecontroleerdheid al van uit je taxi kan waar nemen, no go plekken zullen we maar zeggen. Het bezoek aan het Museum van Modern Art is gebaseerd op schilderijen die we in galeries hadden zien hangen, met betoverende beelden. Het museumgebouw ziet er veelbelovend uit, maar de inhoud valt uiteindelijk erg tegen, met als uitzondering van de kelderverdieping die we het eerst betreden met de Anatomia del Ser van Iris Pirez Romero en haar werk over Bullying, Grooming en Sexting een dame die ook in Nederland heef geëxposeerd, zeer veelzijdig en origineel. De rest van de vaste collectie valt wat tegen, maar uitzonderlijk werk zit er zeer zeker bij. Tegen half vier hebben we het gehad, een taxi brengt ons naar het busstation waar hij ons afzet bij de bus die naar Boca Chica gaat, waar we als van ouds ervaren dat het aan het water heerlijk vertoeven is.
Other Entries
2025-02-16