We naderen alweer het eind van januari 2017, wat betekent dat het tijd is voor een nieuwe blog! Begon ik mijn vorige blog met het feit dat de bush zo droog was, ik heb op 28 december 2016 de betekenis van een echte Zuid-Afrikaanse regen leren kennen. Allememachies, wat een water! Ik zat in de conference room van de lodge toen het ineens begon te hozen. Binnen een kwartier was de regen zo heftig, dat je niet verder dan een paar meter naar buiten kon kijken. Wel konden we zien hoe het grasveld in een stromende rivier was veranderd en hoe de vloer van het eetgedeelte van de lodge onder water stond. Toen rond etenstijd de druppels water op mijn laptop begonnen de vallen besloten we dat we toch echt naar buiten moesten om terug te gaan naar bush camp. Anna, de lodge manager, zei tegen ons: probeer niet te rennen, want straks val je. Rennen? Ik kon amper lopen! Teenslippers in stromend water is een echte no-go, en ik ben ze onderweg minstens 10 keer kwijtgeraakt, waarna ik achter mijn slipper aan moest ploeteren terwijl deze terugdreef. Het pad naar bush camp was veranderd in een gutsende rivier, en niet gelogen, we stonden tot aan onze knieën in het water. Na al mijn elektronica in mijn kamer te drogen te hebben gelegd, heb ik een poging gedaan om in bush camp zonder elektriciteit te koken. Leuk zo'n open keuken, maar de regen komt letterlijk overal. Na een veel te waterige spaghetti zijn we allemaal snel onze kamers in gevlucht en zijn we niet meer buiten gekomen tot de volgende morgen. Of het nog vervelender kan? Jazeker, want de volgende dag hadden we geen water meer. Niet om te drinken, niet om mee te koken, niet om de wc door te spoelen, en niet om te douchen. Niet kunnen douchen na een bloedhete dag veldwerk = mèh. Ook voelt het zeer primitief als je alle potten en pannen buiten moet zetten om regenwater op te vangen zodat je uiteindelijk toch nog pasta kan koken. Gelukkig was het na een paar dagen opgelost en konden we uiteindelijk al het vuil van ons afschrobben.

Mijn verjaardag en kerst waren dit jaar heel anders, en aan dat lijstje kan ik nu ook Oud en Nieuw toevoegen . Ik heb het jaar knallend afgesloten, en niet met vuurwerk. Heb ik met kerst nog met een soort BB-gun geschoten, nu waren het echte wapens op oudejaarsdag! De familie van Frank kwam voor een aantal dagen op bezoek in bush camp, en Frank zijn vader is een ervaren en gediplomeerde ranger die onder andere schiettrainingen geeft aan de politie van Zuid-Afrika. Toen werd gevraagd of er geïnteresseerden waren voor een ochtendje schieten, twijfelde ik in eerste instantie omdat ik niks met wapens heb en de schade die ze kunnen veroorzaken me eigenlijk beangstigt. Aan de andere kant dacht ik: wanneer ga je anders ooit met een echt wapen schieten, je bent maar één keer hier in Zuid-Afrika. We zijn naar een uithoek van het reservaat gegaan, hebben daar de doelwitten (kartonnen platen in de vorm van een torso) opgesteld en hebben vervolgens een zeer uitgebreide veiligheidsinstructie gekregen. We hebben met zes verschillende vuurwapens geschoten (pistolen, revolvers, jachtgeweren met en zonder geluidsdemping), en het ging van licht naar steeds zwaarder geschut . Ik heb bij elk wapen gevraagd welke het was en het in mijn telefoon opgeslagen, maar ik zal jullie hier niet mee vervelen – ik heb zelf namelijk geen idee wat al die cijfers nou precies betekenen. Ik weet alleen dat ze allemaal gevaarlijk zijn. Het laatste geweer was zo heftig dat je de loop op een soort statief moest leggen, heel erg naar voren moest leunen en het geweer heel specifiek op een bepaalde manier tegen je schouder moest zetten. De terugslag was zo heftig dat je bijna een halve meter naar achteren knalt. Gaaf om een keer gedaan te hebben, maar zo heftig hoeft van mij niet meer.

Nieuwjaar hebben we met zijn allen in de river lodge gevierd. Voor de gelegenheid leek het ons leuk om eens geen veldwerkkleding te dragen en ons wat meer op te doffen. Make-up, wat is dat ook alweer? In de lodge hebben we heerlijk gegeten en gedronken, en zelf brood gebakken door deeg rondom het uiteinde van een bamboestok te rollen en vervolgens 15 minuten boven het vuur te houden . Ik ben mijn rolletje deeg twee keer kwijtgeraakt in het vuur, maar na een uur had ik dan eindelijk mijn eigen minibroodje. Je moet er wat voor over hebben.

De mannelijke giraffen lijken als Nieuwjaarsvoornemen besloten te hebben om veel samen te komen bij het hek van het reservaat en te interacteren met de mannelijke giraffen van het tegenovergelegen reservaat. Vaak resulteert dit in ongemakkelijke gevechten over het hek heen, en een paar keer was ik bang dat ze het hek omver zouden duwen. Als een giraf naast het hek staat, lijkt het namelijk helemaal niet meer zo groot. Ook heb ik tijdens een van mijn observaties midden op de dag twee African wild cats voorbij zien slenteren! Ik stond waarschijnlijk zo lang stil, dat ze niet direct in de gaten hadden dat er een mens midden in de kudde giraffen stond. Hetzelfde geldt voor twee zebra’s die mij niet in de gaten hadden en op drie meter afstand aan de andere kant van een bosje stonden. Heel grappig om ze te horen communiceren van dichtbij zonder dat het een alarmsnuif is . Het vervelende is dat je weet dat ze je op een gegeven moment in de gaten gaan krijgen, terwijl je midden in een kudde giraffen je observaties aan het uitvoeren bent. Paniekerige zebra’s in 3, 2, 1… En hoppa, zebra’s weg, kudde giraffe in paniek door de vluchtende zebra’s en Manon die weer 10 minuten kan gaan zoeken naar haar focal giraf. Love my job!

Nee, maar echt, love my job. Laatst stond ik best verstopt in een struik een van de grote mannetjesgiraffen te observeren. De mannetjes zijn gewoonlijk veel meer relaxed met ons in de buurt dan de vrouwtjes, en dat werd deze dag nog eens extra benadrukt. Het mannetje, Sun – tevens een van mijn lievelingsgiraffen hier – had namelijk besloten om precies van de struik te gaan eten waarin ik verstopt zat. Je adrenaline is op dat moment best hoog, maar het was zo gaaf! Als ik mijn hand had uitgestoken, had ik zijn hoofd kunnen aanraken. Dat hoofd is trouwens enorm als je het van zo dichtbij ziet, en het is ongelooflijk hoe ze met hun tong volledige takken vol met scherpe stekels in een keer ontdoen van hun bladeren .

Toen Jess en ik laatst even in de schaduw van een boom zaten om ons voor te bereiden op de lange hete wandeling terug naar bush camp, belandden we in een openhartig gesprek over onze soms gekke gewoontes in de bush. Ik weet niet of het komt doordat ik het grootste deel van mijn dag in de nabijheid van giraffen doorbreng, maar ik begin ze steeds meer te imiteren om ze op hun gemak te stellen. Wanneer de giraffen plots heel waakzaam zijn door een bepaald geluid dat niet van mij afkomstig is, maar ze wel allemaal in mijn richting kijken, doe ik net alsof ik ook geschrokken ben en kijk ik heel overdreven waakzaam in een andere richting. En wanneer een giraf niet op haar gemak is met mij in de buurt, doe ik soms net alsof ik ook aan het foerageren ben, door me om te draaien en met mijn handen blaadjes van de struiken te plukken. En het werkt, want vaak als ik weer terugdraai is de giraf rustig verdergegaan met eten. Ik vond het nogal gênant om dit te bekennen, maar schijnbaar doet Jess dus precies hetzelfde. De gedachte dat we allebei onafhankelijk in dezelfde omgeving giraffen staan na te doen, geeft me nog steeds geregeld de slappe lach.

De reden dat wij vrij rond kunnen lopen in dit reservaat is omdat geen van de Big Five hier voorkomt. Dat betekent echter niet dat er geen grote katachtigen eens in de zoveel tijd het reservaat binnenkomen. In de afgelopen weken is er meerdere keren een luipaard vastgelegd door de cameravallen . Tijdens een van mijn wandelingen vanuit de dichte bush terug naar een weg, zag ik in de droge rivierbedding een hele, hele, hele verse pootafdruk van, jawel, de luipaard. Ik weet nu dus hoe de gemiddelde antilope zich voelt bij het minste geritsel of kraken van een tak. De kans is klein dat ik de luipaard daadwerkelijk ga zien, want ze hebben het schijnbaar niet zo op mensen, maar mocht ik hem tegen het lijf lopen, dan hoop ik heel erg dat ik op dat moment samen met Jess ben.

In bush camp houdt Frank al een aantal weken een zwangere schorpioen op zijn kamer. Het is voor deze soort nog nooit vastgelegd hoe de baby’s ter wereld komen en hoe het proces erna verloopt, dus we keken allemaal erg uit naar het moment van bevallen. Schorpioenen zijn nogal ongewoon, omdat ze tot wel 25-50 jaar oud kunnen worden en de zwangerschap tot wel een jaar kan duren. De schorpioen stond echt op ontploffen, en na 48 uur bevallen had ze uiteindelijk 14 bleke minischorpioentjes op haar rug. Het was bijna schattig . De hele bevalling is gefilmd, en schijnbaar is de hele wetenschapstak die zich focust op schorpioenen hier heel blij mee. Minpuntje: een dag later heeft mama al haar baby’s opgegeten… We weten niet of het ligt aan de grootte van het terrarium of verstoring door mensen, maar Frank heeft nog een zwangere schorpioen gevonden die we nu in een veel groter terrarium gaan houden zonder dat ze de mensen van binnenuit kan zien.

Om maar even bij de enge wezens te blijven: ik ben nu al een aantal keer bij het vrijlaten van een Mozambique spitting cobra geweest, maar een paar weken geleden was het dan eindelijk tijd voor mijn eerste pofadder! We mochten veel dichterbij staan dan bij de spitting cobra, omdat pofadders pas aanvallen als je letterlijk op ze stapt, en ik heb een paar mooie foto’s kunnen maken van de prachtige slang. De angst voor zijn dodelijkheid en fascinatie voor zijn prachtige verschijning hebben zich bij mij gecombineerd tot een vorm van respect. Ik ben heel blij dat ik ze zelf nog niet ben tegengekomen in de bush en daarmee verstoor, maar ze toch in het echt heb kunnen zien. Het is niet altijd even makkelijk om op drie uur van de bewoonde wereld te wonen, maar de speciale momenten met al het wildleven in het reservaat compenseren dit meer dan genoeg. Volgende week gaan we ein-de-lijk naar het Kruger National Park, dus daarover meer in mijn volgende blog!

Liefs,

Manon