Omdat Mogalakwena zo afgelegen ligt van alles en iedereen, zijn er weinig mogelijkheden om in de weekenden de omgeving te verkennen. We waren dan ook heel enthousiast toen Chris, de zoon van de eigenaar van het reservaat, op een zondagmiddag opperde om met z'n allen naar de 'hotsprings’ te gaan vlakbij de grens met Botswana. Na 40 minuten rijden kwamen we net voor het donker aan bij het landgoed waar de zogenaamde hotsprings zouden zijn. Maar eerst zouden we snel nog de Limpoporivier gaan bekijken. Om bij de rivier te komen moesten we door een elektrisch hek klimmen. Veilig? Nee. Was het het waard? Yaas. De Limpoporivier is de rivier die Zuid-Afrika van Botswana scheidt, en waar olifanten en nijlpaarden niet ongewoon zijn. Na door het hek te zijn geklommen waren we dus eigenlijk in niemandsland, met Botswana aan de overkant van de rivier. Helaas geen olifanten en nijlpaarden, maar het aanzicht van de rivier was voor mij mooi genoeg.

De aankomst op het landgoed was nogal surreëel, omdat we stopten naast een verlaten en vervallen viersterrenhotel dat vroeger schijnbaar het speeltoneel was van een populaire tv-show in Zuid-Afrika . Tegenwoordig zou het in mijn ogen prima voldoen als locatie voor een horrorfilm. Iets verderop dacht ik in het donker nog net een groot zwembad te kunnen herkennen dat opgedeeld was in allemaal kleinere vierkante badjes zoals in een viskwekerij. Mensen die mij kennen weten dat ik nogal een rijke fantasie heb als het aankomt op het verzinnen van doemscenario’s in spookachtige omgevingen, dus ik heb ten alle tijden gezorgd dat ik vrij centraal in de groep stond. Blijkbaar was een van de ‘kweekbaden’ de uiteindelijke hotspring. Het hete water van de ondergrondse natuurlijke hotspring wordt omhoog gepompt en komt uiteindelijk in het bad terecht. We hadden allemaal onze zwemkleding aan en waren klaar om het bad in te gaan - uiteraard nadat Chris, Frank en de eigenaar van het landgoed hadden gecheckt of er geen krokodillen in de naastgelegen koude baden lagen. Het blijft Zuid-Afrika. Zodra we groen licht kregen en mijn kleine teen het water raakte besefte ik echter dat de hotspring veel te hot was en dat mijn teen het er niet mee eens was . Maar een half uur en heel wat groepsdruk later zat ik dan eindelijk tot aan mijn middel in het water. Onder het genot van wat ijskoude ciders en leeuwengebrul in de verte hebben we een rare maar heerlijke avond gehad.

En toen was het eindelijk zo ver: de langverwachte trip naar het Kruger Nationaal Park, samen met vier meiden uit Bush Camp en mijn goede vriend Wouter die vanuit Malawi hierheen was gereisd. Het plan was om met z’n allen een grote auto te huren en daarmee door Kruger te reizen. In mijn ‘Elephants and Bees’ blog heb ik al eens genoemd dat Sri Lanka het natuurlijke vermogen heeft om ervoor te zorgen dat niks gaat zoals gepland. Laten we daar Zuid-Afrika ook even aan toevoegen, vooral als het gaat om het regelen van het juiste formaat auto. Uiteindelijk hebben we, verspreid over 3 dagen, in vier verschillende auto’s gereden, maar dat mocht de pret niet drukken. Vanuit Mogalakwena was het ongeveer vier tot vijf uur rijden naar de ‘Phalaborwa’ poort van het park . Net voor het park hadden we besloten om nog even snel ergens een middaghap te halen in een klein plaatsje, maar we zijn snel weer doorgereden toen twee van de in totaal zes winkels begrafenisondernemingen bleken te zijn.

We zijn begonnen in het noorden van het park en langzaamaan steeds meer naar het zuiden gereden. De nachten breng je door in de verschillende rustkampen verspreid door het park. We hadden het geluk dat we slaapzakken en twee tenten van Frank konden lenen, zodat we goedkoop konden kamperen. Het bespaarde geld kan ik besteden aan het bestellen van een nieuwe rug, want vier nachten zonder luchtbed op de harde grond slapen is allesbehalve comfortabel. Aan de andere kant past het wel goed bij de ervaring van het slapen middenin Kruger, met slechts één elektrisch gaashek tussen jou en de dieren. Frank had ons geadviseerd om een plek vlak bij het hek uit te zoeken, omdat je dan een grotere kans hebt om ’s avonds dieren voorbij te zien lopen . En hoe! Terwijl we gezellig in een kring aan het kaarten waren hoorden we ineens geritsel. In eerste instantie dacht ik dat het een andere kampeerder was, maar voor ik het wist stond er een grote gevlekte hyena aan de andere kant van het hek naar ons te gluren. Dit moment staat zeker in mijn top 5 lijstje van ervaringen in Kruger! En dan ben je toch wel blij dat er zoiets bestaat als een elektrisch hek. Alhoewel, in ons laatste rustkamp zagen we tijdens onze braai een hyena voorbij rennen. In het kamp. Adieu, nachtrust.

Het noorden van het park is veel minder toeristisch en geeft je een kleinere kans om de ‘Big 5’ te zien. Daarentegen geeft het je wel een grotere kans om bijvoorbeeld de ernstig bedreigde zwarte neushoorn te zien en minder bekende diersoorten zoals caracals en servals. Ook is het een paradijs voor vogelaars. Ik vond het een grote plus om zoveel verschillende delen van Kruger te zien, omdat je zo de verschillen in natuur goed kunt ervaren . We hebben ontzettend veel mooie dieren gezien, waaronder (roof)vogels, schildpadden, nijlpaarden, krokodillen, olifanten, bavianen, oneindig veel impala’s, grote kuddes zebra’s en chagrijnige buffels, nyala’s, bos- en waterbokken, giraffen (die zie ik bíjna nooit), pumba’s, een – helaas dode – civetkat, een honingdas, jakhalzen, hyena’s, wilde honden en een luipaard. De meest bijzondere momenten waren voor mij die met de honingdas, olifanten, hyena’s, wilde honden en luipaard. De honingdas was heel bijzonder omdat je dit dier bijna nooit ziet overdag. We hadden dan ook veel geluk toen we om 7 uur in de ochtend iets zwart met wits in de rivierbedding zagen slenteren. De Afrikaanse olifanten wilde ik enorm graag zien na mijn onderzoek in Sri Lanka. Aziatische olifanten zijn groot, maar niks vergeleken met een grote Afrikaanse olifantenstier. Wat een machtige dieren zijn dit! Ik zou de hele dag wel in de auto kunnen zitten staren naar hoe ze rustig aan het grazen zijn en plukken gras heen en weer zwiepen met hun slurf, of hoe ze een stofbad nemen, de rivier overzwemmen of spelend rondrennen . Onze eerste olifanten zagen we binnen een half uur na binnenkomst in het park. En terwijl we geconcentreerd naar de rechterkant van de weg aan het staren waren, hadden we pas zeer last-minute door dat er een grote stier direct links naast de weg stond. Hallo Jumbo!

Later zagen we iets op de weg liggen wat leek op een dood dier. Het was een hyena. En daarnaast lag een minihyena! Een tijd lang dachten we dat de moeder gewond was, omdat ze maar op de grond bleef liggen en haar achterpoten niet bewoog. Een tijd lang hebben we naast de twee hyena’s gestaan met de auto, en vlug het raampje moeten dichtdraaien toen het jong ineens nieuwsgierig naar onze autodeur liep. Na ongeveer 20 minuten stond de moeder gelukkig eindelijk op. Ik denk dat ze gewoon aan het genieten was van de warmte van het asfalt. Het moment met de luipaard die rustig in een boom aan het dommelen was, was vooral mooi omdat we nog maar twee van de Big 5 hadden gezien. Op twee minuten na hadden we op onze tweede dag een grote troep leeuwen gemist die de weg overstak, en tijdens een georganiseerde safarinachtrit heb ik twee neushoorns gemist omdat ik aan de verkeerde kant van de jeep zat en iedereen ‘RHINO RHINO RHINO’ schreeuwde . Dan zijn de neushoorns snel weg ja! Het illustreert nog maar eens dat je vooral veel geluk moet hebben met wat je ziet en op het juiste moment op de juiste plek moet zijn. De gemiste neushoorns tijdens de nachtsafari werden ruimschoots gecompenseerd door een groep wilde honden die midden op de weg stond. Na de Ethiopische wolf is de wilde hond het meest zeldzame roofdier van Afrika. Het zijn fascinerende dieren, vooral wanneer je meer leest over hun sociale groepsstructuur, jaagtechnieken en verdere geschiedenis. Dit maakt het ook des te treuriger dat hun populatie zo snel achteruit gaat en dat de mens hier de hoofdreden van is.

Terug in Mogalakwena hoorden onze ruggen het ‘goede’ nieuws dat we het eerstvolgende weekend in Sunset Tower zouden slapen, in de buitenlucht tussen de dieren. Sunset Tower is een toren in de oostelijke uithoek van het reservaat, waar je een prachtig uitzicht hebt over in totaal vijf verschillende reservaten. We hebben midden in de bush gebraaid, de zonsondergang aanschouwd en een gezellige avond gehad! En toen was het moment daar: slapen op de harde houten vloer van de toren . Omdat er logischerwijs van slapen weinig terecht kwam, zijn we begonnen met het verzinnen van dierenbijnamen voor iedereen in Bush Camp. Een aantal voorbeelden: Priya is Pryala (nyala), Caroline is Carolion (lion), Jess is Jessbok (blesbok), Abby is Aboon (baboon), Victoire is Victoirdvark (aardvark), Karn is Karnacal (caracal), Ralf is giralf (giraffe) en, daar komt het, ik heb de flatterende bijnaam ‘Rock Manonitor’ (rock monitor) gekregen.

Zoals jullie in een van de foto’s zullen zien, is het me eindelijk gelukt om een bijzondere eigenschap van de giraffen vast te leggen. Na vele malen net te laat te zijn geweest, was nu eindelijk het moment daar dat ik toevallig mijn camera in mijn hand had toen een van de mannetjes een schedel van een antilope oppakte. Ik heb tot nu toe pootbotten gezien, heupbeenderen, volledige wervelkolommen, en nu dus ook schedels! De giraffen zijn altijd bijzonder geïnteresseerd in karkassen en botten, en slaan geen moment over om er aan te ruiken, likken of kauwen . Waarschijnlijk kauwen ze op botten om hun mineralendeficiëntie te verminderen, maar het blijft een gek gezicht.

Een aantal weken geleden heb ik een niet zo leuke ontmoeting gehad in de bush, en het betreft geen dieren. Terwijl ik lichtelijk gefrustreerd weer eens door een veel te dichte en stekelige bush aan het ploegen was omdat ik de giraffen was kwijtgeraakt, bevond ik me plots in een droge rivierbedding. Toen ik naar links keek, zaten op 5 meter afstand twee mannen zonder T-shirt in het zand, met een aantal tassen naast zich. Ik schrok hier zo van, dat ik meteen ben doorgelopen/gerend en zo snel mogelijk bij een pad wilde komen – wat natuurlijk veel te lang duurt voor je gevoel. Ik heb vervolgens Frank opgeroepen en verteld wat ik heb gezien. Frank belt dan vervolgens met het reserve management, zodat zij kunnen bepalen of het misschien de scouts (anti-stropers) zijn die in het reservaat rondlopen. Maar zoals verwacht was dit niet het geval, want antistropers verstoppen zich niet met zijn tweeën zonder T-shirt in een rivierbedding . Ik werd dringend verzocht zo snel mogelijk het gebied te verlaten, zodat het reserve management samen met de antistropers de stropers kunnen opsporen. Ik ben nog nooit zo snel terug naar bush camp gesnelwandeld. Je weet dat stopen een ontzettend groot probleem is in Afrika, maar toch verwacht je niet om hier oog in oog met stropers te komen staan. Gelukkig is het allemaal goed afgelopen, maar helaas zijn de mannen ontsnapt via het hek voordat de antistropers ze konden inhalen. Nu maar hopen dat ze voorlopig niet meer terugkomen en dat mijn enige onverwachte ontmoeting die met een nieuw giraffenkalfje zal zijn. Want een aantal van de vrouwtjes staat op knallen!

Als laatste nog even de mededeling dat we de afgelopen maand overal in het reservaat en in bush camp video-opnames hebben gemaakt voor onze bushversie van het nummer Africa (Toto). Het filmpje staat nu op YouTube (https://www.youtube.com/watch?v=V8RQrzTsxD0). Mocht je het willen bekijken, bereid je dan voor op een hoop melige studenten en medewerkers, ongemakkelijke performances op onze meest charmante momenten, maar hopelijk vooral op een leuk kijkje in ons leven in de bush.

PS We doen daarnaast uiteraard ook nog gewoon serieus onderzoek ;-).

Liefs,

Manon