Op maandag 7 september zijn we naar Santiago gevlogen om van daaruit per bus naar het startpunt te gaan van onze geestelijke reiniging; de bedevaartstocht. Kate heeft vorig jaar al ervaring opgedaan met deze wijze van dwangmatig wandelen maar dit jaar moest ook Remco er aan. Ongeveer 125 kilometer wandelen door het schitterende maar o zo heuvelachtige Galicië, veel plezier. Op wandeldag één, na welgeteld 134 meter, troffen we overigens een leuke wandelgenote; een Spaanse jongedame - Ailém - waar we mee aan de praat raakten en uiteindelijk tot de laatste meter in Santiago mee zijn opgetrokken.

Aanvankelijk was het plan om de tocht in zes dagen af te leggen maar na dag één sloeg bij ons allen de overmoed toe en besloten we de etappes van dag twee en drie in één keer te lopen . Het resultaat was 42 kilometer langs middeleeuwse dorpjes, door de velden en over steile en lange heuvels, heel veel heuvels… Na bijna 12 uur lopen zijn we strompelend gearriveerd in Sobrado dos Monxes, enigszins bekend van het schitterende klooster dat het dorp opsiert. Hier wachtte ons die nacht een kogelhard stapelbed, een muffe deken en een roedel luid snurkende - de bedevaartstocht op strandslippers afleggende - Russische oma's in een slaapvertrek dat meer weg had van een middeleeuwse kerker dan van een herberg maar dat terzijde. Problematischer was de fysieke staat waarin we die dag zijn aangekomen, zoals eerder gezegd hebben met name de knieën die dag (te) veel te verduren gehad. Kate bewoog zich voort als een soort vrouwelijke Quasimodo, Ailém had een blaar zo groot als een rijksdaalder op haar hiel en bij Remco functioneerde zo ongeveer niets meer tussen zijn nek en zijn voeten. Echter, na een heerlijke nacht onder eerdergenoemde omstandigheden (en in het gezelschap van een zwerm bloedagressieve muggen) zijn we de volgende ochtend weer vol
goede moed op pad gegaan .

Helaas hebben de inspanningen van dag twee toch wel wat fysieke malheur opgeleverd tijdens de rest van de reis maar we hebben het gered! Op zondag 13 september zijn we gearriveerd in Santiago de Compostela alwaar we onze prestatie die avond al tapa etend en wijn drinkend hebben gevierd! Na nog een paar dagen in deze heerlijke stad zijn we weer naar het zuiden gegaan, per vliegtuig welteverstaan.

Na afloop van onze wandel vijfdaagse hebben we nog anderhalve week aan de costa doorgebracht om de knieën te laten herstellen en onszelf en de camper voor te bereiden op hetgeen waar dit alles toch eigenlijk om draait; de camperreis. Deze weken hebben overigens nog een interessante ontmoeting opgeleverd met een hoogbejaarde Engelse overbuurman die als een dolle stier en schuimbekkend - wellicht als gevolg van de grote hoeveelheden door hem geconsumeerde halve liters bier - op ons af kwam om te melden dat het bij wet verboden is een camper te parkeren in Spanje. Juist ja, er mee rijden en er in kamperen mag maar parkeren is uit den boze. Dit verhaal raakte duidelijk kant noch wal maar daar we bang waren dat hij er in zou blijven hebben we ons rijdende huis uiteindelijk maar een paar straten verderop geparkeerd. Vanachter zijn geraniums en blikken bier was er zo dus niets meer van te zien, opgelost. Nu realiseerden we ons overigens later dat het feit dat onze camper ongeveer twee
weken onafgebroken voor zijn toch al redelijk in de schaduw gelegen appartement heeft gestaan wellicht heeft bijgedragen aan zijn gevloek en getier maar een kniesoor die daarover valt…