De maand december begint in Batalha; een vriendelijk dorp dat enige beroemdheid heeft verkregen dankzij de schitterende kathedraal en klooster die het dorp sieren. We hebben dan ook een bezoek gebracht aan de plaatselijke trots en dat was de Escudo's meer dan waard, prachtig! Wat ons echter tot in lengte van dagen zal blijven achtervolgen voor wat betreft dit oord is de zoveelste kennismaking met een stel pseudo-kinderlokkers met grote schoenen en geschminkte tranen op hun gemaakt olijke gezichten. Nu bleek bij nader inzien dat voornoemde psychopaten zo maar eens in de buurt van Sassenheim kunnen wonen; zie bijgevoegde foto. Nu genoeg over circussen en hun bewoners, de rest van dit verhaal betreft enkel nog culturele, culinaire en sociale ditjes en datjes.

Na dit religieuze tussendoortje zijn we richting kust gereden voor een kort bezoek aan Nazaré, een surf-spot beroemd om zijn werkelijk monsterlijke golven . Golven tot 30 (ja: dertig!) meter hoog, onvoorstelbaar maar waar. In onze gedegen reisgids stond november als dé maand to be in Nazaré, dus ons bezoek begin december beloofde wat. Echter, de enige deining in het water werd veroorzaakt door een in zee urinerende Portugese opa. Erg jammer dus voor wat betreft de beloofde supergolven, maar verder was het een aangenaam verpozen in een zonnig oord.

Volgende bestemming aan de westkant van het land betrof Coimbra, een absolute aanrader. Een heerlijke stad aan de rivier Mondego, met een oude universiteit en dientengevolge een grote studentengemeenschap. Heerlijke binnenstad om doorheen te slenteren met ontelbaar veel leuke barretjes en restaurants. Wij zijn uiteindelijk bij een Portugese mama terechtgekomen die reusachtige porties lokale lekkernijen uit de keuken toverde. Ook zal deze stad voor ons altijd verbonden blijven met de start van ons – op Keniaanse leest geschoeide – hardloopprogramma. We zijn aan de oevers van de Mondego begonnen met hardlopen op een wijze waar Haile Gebrselassie nog een puntje aan kan zuigen . Sindsdien hebben we om de dag de benen serieus gestrekt, hetgeen heeft geleid tot de wens van ons beiden om binnenkort in een dag of tien van Sassenheim naar Santiago de Compostela te hollen, appeltje eitje.

De volgende opzienbare stop was Porto, al verbleven we daar niet direct in de stad zelf, maar op een camping in het iets zuidelijker gelegen Vila Nova da Gaia. De camping was al een belevenis op zich, daar het hele terrein werkelijk totaal was uitgestorven, op één Portugese oma en een hond na dan. Dan ook nog eens koude douches op de eerste dag en we waren er eigenlijk wel klaar mee. Een zeer vriendelijke receptiemedewerker bezwoer ons echter met de hand op het hart dat de kapotte geiser later die dag zou worden gemaakt en dat we vanaf dat moment een tsunami van warm water konden verwachten. Enfin, voor 7 euro per nacht moet je een beetje flexibel zijn en de belofte bleek oprecht; we hebben de rest van het verblijf vrijwel 24 uur per dag onder een stomende douche gestaan . Vanaf de camping hebben we een paar bezoekjes gebracht aan Porto, waarvan eenmaal met fiets langs de kust en de oever van de Douro, prachtig. Zodra je in Porto zelf bent is het trouwens snel gedaan met de fietspret, daar de gemiddelde hellingsgraad van de straten aldaar ongeveer 34% bedraagt… De andere trip naar het centrum hebben we per bus ondernomen en dit bleek zo ongeveer de meest angstaanjagende rit ooit te zijn. De chauffeur had een soort Schumacher complex en leek de rit, die normaal gesproken ongeveer 25 minuten in beslag neemt, in een krappe acht minuten te willen doen. Met mach tien zijn we door zo ongeveer alle stegen en straatjes van de stad gescheurd en inderdaad: na welgeteld zeven minuten en zesenvijftig seconden stonden we, lijkbleek en kotsmisselijk, in het hart van de stad. De wandeling erna en een goed glas Portugese rode wijn hebben echter een hoop goedgemaakt. De chauffeur op de rit terug naar de camping bleek gelukkig uit ander hout gesneden en we zijn dan ook in goede gezondheid gearriveerd bij de camper .

Het verblijf aan Porto heeft vanzelfsprekend ook onze aandacht gevestigd op de uitstekende port die in deze regio wordt geproduceerd. Na vertrek uit de stad hebben we ons in het binnenland, aan de oever van de Douro, dan ook gewaagd aan een heuse portproeverij. In een prachtig porthuis hebben we een vijftal soorten port geserveerd gekregen, van een modieuze rosé port tot het echte werk, een heerlijke vintage port uit een buitengewoon oogstjaar. Na deze proeverij was het overigens erg fijn dat je een huis op wielen hebt, inclusief een goed bed, want de weg op na een dergelijk alcoholfestijn is niet aan te raden. Al bleek later overigens wel dat het de bedoeling was van iedere soort port één slok in plaats van een heel glas te nemen. Enfin, kwantiteit gaat immer boven kwaliteit ;-) dus over de rest van de dag valt weinig te bloggen daar we er ons simpelweg niets van kunnen herinneren.

Na ons port avontuur zijn we via Vila Real in Chaves beland, een niet bijzonder noemenswaardig dorp, maar waar volgens de overlevering wel een leuke camperplaats zou zitten . De informatie bleek juist, een schitterend stekkie aan een snelstromend riviertje met op de achtergrond het geruis van een bescheiden waterval. Daarbij lag de plek naast een vriendelijk restaurant, dus de situatie leek ideaal. Leek, want toen we eenmaal ons eten geserveerd kregen sloeg de paniek toe. Een reusachtige schaal met vlees, en dan geen biefstukken en varkenshaasjes. Nee, we werden verrast met een stapel heuse varkenstongen. Enorme rubberachtige lappen waar je mes nauwelijks doorheen komt, laat staan je tanden. Werkelijk niet te hachelen en na ongeveer nul komma twee tong p.p. hebben we (ons) overgegeven, wát een bocht. De tongen werden echter omringd door een aanzienlijke hoeveelheid gekookte piepers en wortelen en zo hebben we uiteindelijk als een stel vegetariërs in spé onze lunch afgesloten. Daarnaast bleek de plaatselijke apotheek gelukkig over een ruime voorraad Rennies te beschikken, onmisbaar in dezen…

Op weg (terug) naar Spanje hebben we nog twee stops gemaakt in het noorden des lands, in Bragança en het kosmopolitische Vilartão . Onvoorstelbaar, je waant je in dit dorpje echt terug in de tijd. Smalle straatjes met huisjes die een paar honderd jaar geleden niet zouden misstaan. Tel daar beschonken Portugezen en op straat scharrelende biggen en honden bij op en zie daar; Vilartão anno 2015. De camperplaats die we daar hebben aangedaan heette O Tempo Parou hetgeen 'de tijd staat stil’ betekent, een zeer correcte benaming gezien de staat van het dorpje. De plek werd gerund door een zeer vriendelijk Portugees-Frans echtpaar. We werden ontvangen met een glaasje port en een biertje en de vrouw des huizes bakt op bestelling zo ongeveer het beste brood ooit. Voor wie ooit nog eens in Noord-Portugal is en behoefte heeft aan een vleugje oudheid en heerlijk brood is er dus eigenlijk maar één optie; Vilartão!

Inmiddels is het zo’n beetje half december en zijn we teruggekeerd naar Spanje, via Salamanca (aanrader!) en Áviles naar Madrid. In de hoofdstad hebben we een wandeling gemaakt over de Gran Via, maar dit is ten zeerste af te raden op de zaterdag voor Kerstmis . We kregen het idee dat half Spanje op deze dag zijn kerstinkopen deed op onze route, echt belachelijk veel volk. Gelukkig beschikt Madrid ook over de nodige parken en musea, met een bijzondere vermelding voor het Prado: erg indrukwekkend! We hebben ons dus prima vermaakt en al met al is het toch wel een aanrader in december, want de versieringen in de straten en de parken waren prachtig.

Na Madrid was er nog één laatste bestemming in 2015; Casa Guillermo! Een kilometer of 500 jakkeren over de Spaanse snelwegen bracht ons in een dag van de hoofdstad terug naar de plek waar alles begon. Zus Anja, goede vriendin Monique en hond Krekel kwamen ook richting de costa en zo hebben we het jaar in stijl afgesloten met een paar gezellige (kerst)dagen en natuurlijk met champagne – maar helaas zonder oliebollen – op 31 december!

Het nieuwe jaar brengt nieuwe uitdagingen. Ons huis is nog niet verkocht en de Raiffeisen-Boerenleenbank, de Autoriteit Financiële Markten en de Wereldbank beginnen te klagen over ons uitgavenpatroon... We hebben dan ook besloten voorlopig weer even wat dikke euro’s te gaan verdienen in Nederland. We zien dan verder wel hoe en wat als de bankrekening weer uitpuilt. Tot dan dus even geen blogs meer, tenzij iemand is geïnteresseerd in het wel een wee van een stel wannabe-yuppen in de Bollenstreek. We vermoeden van niet, en terecht. We wensen allen in ieder geval een goed en bovenal gezond 2016 en wellicht tot snel in de lage landen!!