Een veelzijdige titel dit keer. Dat heeft te maken met
het feit dat we nogal grensoverschrijdend bezig zijn geweest de afgelopen
weken . Van Portugal naar Spanje, door naar Frankrijk en inmiddels in Italië (met
tot slot toch ook nog weer een vleugje Spanje). Klinkt allemaal erg spannend
maar dat valt wel mee, er is eigenlijk geen zak gebeurd de laatste tijd. Hooguit
dan misschien het feit dat we een paar tanks diesel hebben leeg gereden en dat
met een dieselprijs die, naarmate je dichter bij la bella Italia komt, steeds
verder oploopt. Daar staat dan wel weer tegenover dat de pomodori, de zucchine
en de melazane hier spotgoedkoop zijn. Maar, nu eerst maar even terug naar onze
belevenissen in Portugal.

Om gelijk maar met de deur in huis te vallen: Penacova! Een
nietszeggend dorpje diep in de binnenlanden van Portugal, maar desondanks een
onvergetelijke stop. Het zag er namelijk werkelijk gitzwart van de Afrikanen!
Wellicht dat er ooit een zeer potente negroïde oervader in dit gebied is
neergestreken, maar de multiculturele samenleving lijkt hier hoe dan ook enigszins
uit zijn verband getrokken. Het was echt zoeken naar een niet-Afrikaanse
dorpeling . Na ons vertrek uit klein-Senegal zijn we aanbeland in de Serra da
Estrela, een groen en bergachtig gebied in het midden van het land. Hier op een
heerlijk stekkie gestaan bij een mooi bergriviertje. Daarnaast zat er 14 meter
verderop ook nog eens een vriendelijk familierestaurantje waar een uitstekend dagmenu
werd geserveerd. Helemaal top dus. Enige smet op het geheel was dat we bij
vertrek midden in de carnavalsoptocht van het nabijgelegen dorp terecht kwamen.
Verschrikkelijk, het leek wel carnaval zoals in een Nederlands niet-katholiek
dorp boven de grote rivieren en we zijn dan ook met lichte spasmes in de darmen
het gebied ontvlucht.

Het vervolg van onze reis door de Serra da Estrela bracht
ons op het dak van het vaste land van Portugal; de berg Torre. Tot grote frustratie van alles
wat Portugees is, meet deze col nèt geen 2000 meter, namelijk ‘slechts’ 1993. Maar,
een meteorologisch bouwsel op de top en voilà, daar zijn de ontbrekende zeven
meter! Met de eerdere zomerse omstandigheden nog in het ranke lijf was het
daarboven overigens wel even omschakelen met een meter sneeuw en een snijdende wind . Na dit
winterse intermezzo zijn we weer afgezakt naar wat leefbaarder oorden. Dit
laatste gold overigens niet voor Chip. We kwamen namelijk in een dorpje terecht
dat bekend staat om zijn honden. Honden? Ja, honden! De zogenoemde ‘Cão da
Serra’: reusachtige maar zeer zachtaardige en moedige honden, die vroeger de schaapskuddes
beschermden tegen wolven en ander gespuis. Prachtbeesten om te zien maar zoals
gezegd, Chip maakte geen vrienden aldaar. Vervolgens via het mooie Viseu en de
indrukwekkende Bom Jesus kerk doorgereden naar het enige nationale park van het
land. En wat voor een park… Peneda-Gerês: een werkelijk schit-te-rend stukje
Portugal. Om het natuurschoon nog intenser te beleven hebben we de wandelschoenen
aangetrokken voor een pittige maar mooie wandeling. Een wandeling die door het
lokale toeristenbureau overigens werd aangeduid als makkelijk/gemiddeld, maar
met een dergelijk classificatiesysteem raden we iedereen aan om in Portugal
vooral wandelingen te kiezen die ook geschikt zijn voor zuigelingen en 90-plussers .

Onze laatste dagen in Portugal hebben we doorgebracht aan
zee, eerst in het hele fijne Viana do Castelo en tot slot op een camping in de
buurt van Porto. Dit was bekend terrein, want we zijn hier in december 2015 ook
al eens neergestreken. Het verblijf had dit keer echter ook een functioneel
karakter. De pater familias moest namelijk een paar dagen naar Nederland, want best
leuk zo’n camperreis, maar het RDW heeft daar geen boodschap aan. Voor het
vernieuwen van je rijbewijs wordt je toch echt in hoogsteigen persoon in de
Bollenstreek verwacht... Heel fijn dus, maar naast een nieuw rijbewijs heeft het
bliksembezoek aan de lage landen natuurlijk ook nog wat gezellige dagen met de
familie opgeleverd.

Het was inmiddels tijd Portugal te verlaten en onze rentree
te maken in Spanje, eigenlijk ook een beetje thuiskomen. Onze eerste stop was
in Ourense, een an sich weinig verheffend oord, maar dit wordt ruimschoots
gecompenseerd door de thermale baden die zich in en rond de stad bevinden .
Heerlijke (gratis:-) poelen met stomend warm water en dat met uitzicht op de heuvels, top!
Door naar Ponferrada, een stadje dat vooral bekendheid geniet als
overnachtingsplek voor pelgrims die de tocht naar Santiago de Compostela lopen.
We zagen dan ook dagelijks afgepeigerde lopers voorbij strompelen, maar hiervoor
niets dan begrip. We hebben zelf anderhalf jaar geleden ook ons pelgrimsportie
gehad, dus we weten hoe het is om na een lange dag lopen met diepe pijn in je poten aan te komen bij je
hostel (alwaar je dan een nacht in een stapelbed, te midden van luid reutelende
lotgenoten, staat te wachten). Vervolgens een weekend vol gemaakt in León, een
prachtige stad met een indrukwekkende kathedraal. Wat ons echter het meest is
bijgebleven is het onzinnig grote aantal vrijgezellenfeesten in de stad. Geen
idee of hier één of ander historisch verhaal achter zit, maar feit is dat het
pure Spaanse plaatje regelmatig werd versjteerd door een beschonken Don Juan in een konijnenpak of een hysterische Spaanse
schone in een suikerspinjurk . Hoog tijd dus om weer wat rust op te zoeken en
die hebben we gevonden in de Picos de Europa. Wederom een nationaal park en
wederom prachtig. We hebben de camper hier ergens achteraf neergezet en die
nacht de mooist denkbare sterrenhemel voorgeschoteld gekregen. Ook de
wandelschoenen zijn weer van pas gekomen in de Picos, we hebben een tocht gemaakt met
schitterende uitzichten. Onze laatste stop in Spanje was Vitoria-Gasteiz; de
hoofdstad van Baskenland. Een heel prettig oord alwaar we ons vooral verbaasden
over het grote aantal fietsers en het uitgebreide netwerk aan fietspaden,
een zeer on-Spaans plaatje.

Na alle voorgaande belevenissen was het hoog tijd te
vertrekken naar Italië. We hebben ons namelijk voorgenomen hier het voorjaar
door te brengen en hoe goed het leven ook is op het Iberisch schiereiland,
Italië wacht! Het onvermijdelijke Frankrijk lag natuurlijk op de route, maar op wat mooie plaatjes vanuit de cabine en een paar goede boulangeries
langs de weg na, hebben we er ons dit keer met de Franse slag van afgemaakt . Vanuit
Vitoria-Gasteiz zijn we uiteindelijk in een paar dagen naar Pisa gestoven, we
hadden namelijk een stok achter de deur in de vorm van een bezoek van vriendin
Daphne. Precies op tijd waren we op het vliegveld van Pisa -met de prachtige
naam Galileo Galilei- om haar op te halen. Vervolgens zijn we doorgereden
naar Lucca. Heerlijk en gezellig weekend gehad in deze mooie ommuurde stad! Na deze sociale uitspatting kwamen we,
zeer last-minute, op het lumineuze idee dat het leuk zou zijn als Kate de
verjaardag van zus Anja mee kon vieren in Spanje. Dit resulteerde twee dagen
later in nóg een ritje naar Signore Galilei. Kate voor vijf gezellige dagen
naar de onvermijdelijke Costa Blanca en Remco samen met Chip volledig zen
geworden in het prachtige Toscaanse achterland. Al met al erg druk geweest de
laatste weken en nu dus hoog tijd voor ontspanning. We zijn helemaal klaar voor
de rest van de laars!