Extremadura

Na ons verblijf op een camping in Caceres zijn we in zuidelijke richting afgezakt naar Mérida . Een mooi stadje aan een rivier met de nodige overblijfselen uit de Romeinse tijd. Een zeer prettig oord al zouden we, indien we moeten kiezen tussen het Spaanse en het Mexicaanse Mérida, zeker voor het laatste gaan. Dit niet in het minst vanwege de tacos al pastor, totopos con guacamole, salsa de chile de arbol, ensalada de nopales, sabanas de res, enchiladas, salsa verde, quesadillas con pollo en filete de arrachera. Al zijn de Spaanse tortilla de patata, pimientos asados, huevos rellenos, albondigas caseras, croquetas de jamón, queso manchego, camarones al ajillo, calamares romanas en pinchos moruños natuurlijk ook niet mis. Dit echter terzijde daar dit immers geen culinair-, maar een reisblog betreft. Enfin, het Spaanse Mérida dus. Een fijne plek, al heeft het eind van ons verblijf een enigszins angstaanjagende wending gekregen. Na een rustige nacht in een doorsnee straatje ontwaakten we des morgens door een aanzwellend rumoer. Beter gezegd, een tsunami van geluid kwam onze kant op en zowel Chip als wij raakten in totale paniek vanwege deze bedreigende golf gekrakeel . Met trillende handen lieten we het verduisterende schermpje bij ons bed zakken en onze blikken (drie stuks) vielen vervolgens op een ongekende massa peuters die al dreinend en jengelend naar school werden gebracht danwel gesleept. Onze zo rustig ogende overnachtingsplek bleek zich pal tegenover een peuterschool van ongekende proporties te bevinden. Er wordt wel eens beweerd dat de bevolking van China en India in schrikbarend tempo toeneemt maar we vermoeden dat Spanje deze landen voorgaat qua bevolkingsaanwas, on-voor-stel-baar. Enfin, we hebben ons een kwartiertje danig stil gehouden en zijn vervolgens stapvoets de straat uit gereden om de bende peuters niet onverhoopt te laten schrikken met alle mogelijke gevolgen van dien.

Met de schrik nog in onze lijven hebben we de tocht naar het zuiden voortgezet, nu richting Cumbres Mayores. Een dorpje zonder al te veel bezienswaardigheden, behalve dan de reusachtige varkens die de stal bevolkten pal achter onze camper . Wederom een kabaal van jewelste dus, al haalt een paar dozijn opgewonden beren en zeugen het niet bij een doorsnee Spaande peuterschool. Na een in en in donkere avond met een prachtige sterrenhemel, werden we de volgende ochtend gewekt door eerdergenoemde varkens. Toch weer eens wat anders dan wakker worden door een gefrustreerde haan of de Action-vrachtwagen die zijn lading Chinees plastic komt afleveren in ontwakend Sassenheim. Bij ons afscheid van de varkens begon het te regenen en dit heeft ongeveer een week aangehouden. Best lastig als je met een hond zit die het prettig vindt zo ongeveer om de anderhalf uur naar buiten te gaan voor een plasje of een bolus en vervolgens zeikend nat terug te komen in een camper met een totale leefruimte van 1,82 kubieke meter en vrijwel geen enkele vorm van ventilatie.

Andalusië

Onze volgende bestemming betrof Aracena, net over de regiogrens met Andalusië. Ook over Aracena zou niet bijster veel te melden zijn, ware het niet dat we midden in 'La Féria de Jamón' vielen . Een feest geheel ter meerdere eer en glorie van het Iberische varken. Althans, de overheerlijke ham die deze varkenssoort voortbrengt dan. Fantastisch om hierin verzeild te raken en we hebben ons dan ook met overtuiging te goed gedaan aan de ‘pata negra’ en de minstens zo lekkere schapen- en geitenkaasjes die werden aangeboden. Al met al een heel best feestje, waar de Oranjevereniging van Voorhout een voorbeeld aan kan nemen. Al zijn de jaarlijkse cavia-races (met steevast de naar Mary Servaes vernoemde cavia als winaar), het tobbetje steken en het eiergooien daar ook niet mis…

Na onze ervaringen met de peuters en de varkens bereiken we de zee, in de buurt van Huelva. Eerste bestemming is Mazagón, waar we werden verrast door een ruige kust, een prachtig strand en een onstuimige zee. Na één nacht reizen we door naar El Rocío, een mooi maar nogal surrealistisch dorp. Vele klassieke kerkjes en huisjes en alle straten zijn van zand. Een heel bijzonder oord, maar wel vrijwel volledig uitgestorven . Doodstil. Ongeveer net zo desolaat als de Amsterdam Arena wanneer de thuisclub een half uur voor tijd achterstaat en alle 'echte' supporters al naar huis zijn. Echt stil dus. Na wat navragen wordt duidelijk dat het een bedevaartsoord betreft. In de week voor Pinksteren komen ongeveer een miljoen mensen op het dorp af, dat geldt als eindpunt van hun bedevaart. Beetje Santiago de Compostela dus, maar dan met een Andalusisch sausje en in iets tropischere omstandigheden, want de temperatuur schijnt hier in het voorjaar al richting de 40 graden te lopen. Daar wij onze buik nog even vol hebben van bedevaarten, besloten we Pinksteren 2016 niet af te wachten en verder te gaan richting de Costa del Sol.

Costa del Sol & APK

Aan de costa is het in één klap klaar met de pittoreske dorpjes, op straat schuifelende en keuvelende Spaanse opa’s en oma’s en bakkies koffie voor één euro. Hier gaat het er heel anders aan toe . De voertaal is Engels, al kom je met een mondje Russisch tegenwoordig ook een heel eind. Veel billboards die je verzoeken z.s.m. (!) een nabijgelegen parenclub te bezoeken, eindeloze golfbanen en supermarkten waar enkel ontbijtkoek, rookworst en hagelslag wordt verkocht: het Spanje-Spanje is hier al lang geleden de nek omgedraaid. Nu zijn we echter niet vies van een beetje cultuurschok, dus we besloten Marbella te bezoeken. Dit is echter gezien de drukte en de nauwe straatjes niet aan te raden met een camper. Daar het de bewuste dag ook (nog steeds) zeek van de regen, hebben we besloten dit Sodom en Gomorra snel te verlaten. Te meer daar we met ons strakke dagbudget waarschijnlijk weinig hadden te zoeken in een oord waar 8 euro voor een glas net-niet-vers vruchtensap alleszins redelijk schijnt te zijn. We zijn uiteindelijk gestrand in Cala de Mijas, een plaatsje iets voorbij Marbella. Een redelijk authentiek dorp met een aardig strandje, al werd ons uitzicht danig verpest door zwetende Engelse dames op leeftijd die op, op de boulevard geplaatste fitnessapparatuur, schier onmogelijke posities aannamen . Van een dergelijk schouwspel knappen we niet direct op en na één nacht hebben we dan ook besloten richting Málaga te gaan. Vervolgens hebben we in de heerlijke stad Málaga een middagje rond gestruind, al heeft de stad voor ons niet veel geheimen meer daar we hier al eerder een vakantie hebben doorgebracht.

Na vertrek uit Malaga deed de costa voor het eerst zijn naam echt eer aan, schitterend zonnig weer en dat bij ongeveer 25 graden. Redelijke omstandigheden dus voor eind oktober. We hebben onze camper dan ook zo ongeveer met de voorwielen op het strand gezet in een dorpje genaamd Rincón de la Victoria. Hoe lekker is het om op een doordeweekse dag - voor zover daar bij ons nog sprake van is - op een vrijwel verlaten strand het melkwitte lichaam te laten bronzen? Vooral de torso van Remco had na een dagje strand erg veel weg van die van B.A. Baracus in zijn beste dagen. Verder niet veel gedaan in dit strandoord, maar dat was ook niet de insteek. Rust en zon was hetgeen we nodig hadden na alle ontberingen van voorgaande weken .

Na een aantal totale zen-dagen op het strand zijn we doorgereisd naar Nerja, en dit niet zonder reden. In Nerja troffen we namelijk onze vrienden Ed en Hester, die in het gezelschap van baby Freek een lang weekend kwamen chillen. Erg leuk om een paar dagen bij te praten en te lachen met je vrienden. Te meer daar oppervlakkige ditjes en datjes gesprekken met Spaanse senioren en lispelende, licht tot zeer zwaar beschonken mede-camperaars je op een zeker moment wel beginnen te vervelen. Tijdens een oppasmiddag aldaar is trouwens gebleken dat twee volwassenen, een hond, een baby, een maxi cosi, een buggy en alle overige baby- en hondgerelateerde prullaria prima samengaan in een ruimte van minder dan twee kuub. Verder is het verblijf in Nerja samen te vatten als een waar tapas-bacchanaal. Gedurende drie dagen hebben we vrijwel doorlopend biertjes en Spaanse lekkernijen verwerkt. Na dit zeer plezierige 'van-je-vrienden-moet-je-het-hebben' intermezzo, zijn we als een speer richting Sevilla gegaan. Aldaar wachtte ons namelijk een heuse verplichting: de eerste in ongeveer twee maanden. De RDW heeft namelijk bepaald dat ook onze rijdende stulp algemeen periodiek dient te worden gekeurd en dit kan tegenwoordig gelukkig ook in Spanje. Een hele belevenis waarbij we met de camper door een soort gehaktmolen werden gedraaid en waaraan we, al instructies blaffend door een walkietalkie, zelf ook een bijdrage dienden te leveren. Na te zijn uitgespuugd door eerdergenoemde molen wachtte ons een officieel RDW rapport waarin de heer en mevrouw Van den Berg – van Ginhoven, mede namens de regering Rajoy en Julio Iglesias, worden gefeliciteerd met het feit dat ze weer een jaar verder kunnen met hun volledige goedgekeurde camper. Spanje bedankt en nu, voorlopig, op naar Portugal!