De titel van dit reisverslag is wellicht een tikje vreemd maar helaas maar al te waar. Hoe onschuldig en ontspannen een camperreis ook kan lijken, het gevaar is alomvattend en vrijwel permanent aanwezig. Het is onbegonnen werk alles volledig uit de doeken te doen, de 'foto's’ spreken boekdelen. Ter verduidelijking; dit zijn teksten uit een zogenaamde ‘camperapp’ welke informatie geeft over de locatie en voorzieningen van camperplaatsen en daarbij eveneens de ervaringen van -beduidend minder fortuinlijke- medecamperaars op de bewuste locaties. Het heeft ons in ieder geval doen beseffen in welk -nucleair, bacterieel en soms ronduit sadistisch- wespennest we ons begeven. Leest en huivert… Van de auteurs van deze hartverscheurende teksten is overigens niets meer vernomen, enkel van Theo is bekend dat hij tegenwoordig schijnt op te treden als menselijke gloeilamp.

Terug naar de orde van de dag (nu het nog kan) . Wij zijn na ons verblijf in Jávea wat landinwaarts getrokken om een paar dagen bij te komen van alle inspanningen aan de kust. Dit diende te gebeuren op een zeer rustige camping in El Palomar met enkel drie Spaanse families, en een licht loensende mopshond, als medebewoners. Niets loos ware het niet dat een tweetal families er lol in had om, al comadrinkend, tot een uur of vier ’s nachts door te gaan. Deze onprettige kennismaking met de binnenlanden en de daar huizende inboorlingen heeft ons direct weer terug naar de kust gedreven; Castellón, de hoofdstad van de gelijknamige provincie. Hier wat tijd doorgebracht in de stad en aan/in zee, met temperaturen tegen de 30 graden moet je toch wat begin oktober.

Na wat niet zo spannend gelummel in een paar slaapdorpjes zijn we vervolgend aanbeland in Mora d’Ebre, een stadje aan zo ongeveer de enige actieve natuurlijke waterloop ten zuiden van Barcelona; de Ebre (of Ebro in het niet-Catalaans). Hier hebben we een absoluut hoogtepunt -tot nog toe althans- van onze reis beleefd . Culinair welteverstaan maar werkelijk, wát een feest. En dat in een veredelde sportkantine, alwaar we om de hoek onze camper voor een nacht of wat hadden gestald. Een kop koffie en wat wifi-en in de kantine leek ons een goed idee. Vriendelijke jongen achter de bar en een sjofele, ietwat warrig ogende bejaarde kok achter het fornuis. Enfin, het 4-gangen dagmenu (inclusief wijn, water en koffie) voor 8 euro de neus sprak ons wel aan en kom dus maar door met de piepers. Werkelijk fan-tas-tisch, de eerder beschreven kok heeft een bizar podium gevonden om zijn kunsten te vertonen want we hebben een toplunch voorgeschoteld gekregen. Mora d’Ebre, onthoud deze naam en beter nog, rijdt er eens langs en ga op zoek naar de kantine!

Daar de weerkaarten aankondigden dat het de 2^e helft van oktober minder weer zou worden hebben we besloten snel nog even de teint wat bij te werken aan zee. Dit lukte aardig op een ontspannen camping in de buurt van Tarragona. Vervolgens een tour ‘down memory lane’, te beginnen in Segur de Calafell en Cunit . Het historische aspect van dit bezoek zit ‘m in het feit dat Kate hier als peuter een vakantie heeft doorgebracht waarin ze besloot in haar eentje van Segur de Calafell een kilometer of vijf over het strand te wandelen om vervolgens een dorp verderop -Cunit dus- te worden gevonden. Dit terwijl in geheel Spanje de noodtoestand was uitgeroepen en alle hulpdiensten aan de costa waren ingeschakeld. Ons op het oog zo onschuldige bezoek had dus duidelijk een therapeutisch karakter, na 27 jaar heeft Kate de boeken Segur de Calafell en Cunit eindelijk kunnen sluiten. Deel twee van onze ‘historische’ tour leidde ons naar Calella, hier heeft Remco met zijn vrienden namelijk een aantal holistische cultuurvakanties gevierd. Picasso, García Lorca en een vleugje Dalí, alles kwam samen in dit intellectuele Sodom en Gomorra. Nu wilde het stomme toeval dat zijn favoriete culinaire uitspanning van weleer nog steeds bestaat, we zijn hier dan ook beland voor een hoogstandje van het kaliber Mora d’Ebre. Het laatste deel van onze terug-in-de-tijd-trip bracht ons in Rosas en omgeving alwaar Remco in het verleden eveneens meerdere vakanties heeft doorgebracht . Heerlijke omgeving met veel mooie baaitjes, glashelder water en prima stranden. Daar de eerdere negatieve weerkaarten ongelijk hadden konden we ons hier tot eind van de maand prima vermaken.

Al met al een veelbewogen maand met veel strand, mooie natuur, lekker eten en, vooral dankzij ons bezoek aan Calella, een bak cultuur. In november gaat het roer echter om, de Pyreneeën wachten en het is gedaan met alle spielerei. Vanaf nu serieus zwoegen en het verleden laten voor wat het is. De temperatuur komt daarnaast ook al regelmatig angstig dicht in de buurt van de 20 graden dus de flippers en zwempendeks kunnen de kast in. Angorawollen oorwarmers, sneeuwlaarzen en kasjmieren truien zijn de zaken die we de komende weken op grote hoogte nodig hebben. Daar we ook naarstig behoefte hebben aan goedkope diesel staat in de komende tijd een bezoek aan Andorra gepland. Toch zorgt deze bestemming wel voor enige discussie, de reden waarom ligt in het angstaanjagende relaas van Annie & Rie (zie foto nr. 2), dit betrof namelijk een camperplek in Andorra. Maar ja, we blijven Hollanders en voor een koopje doen we alles dus we wagen het er toch maar op. Tot later, insjallah…