Pieken zijn veelvuldig aan de orde geweest de afgelopen weken, we zijn immers door de Pyreneeën getrokken met ons huis op wielen. Echter ook de dalen zijn ons niet bespaard gebleven, het grootste gat waar we in zijn gedonderd bevond zich in Andorra maar daarover later meer. De waarschuwing van Annie en Rie uit onze vorige blog omtrent de helse omstandigheden aldaar krijgt nu dus overigens wel extra lading.

Zoals gezegd lagen de Pyreneeën in het vooruitzicht en dat hebben we geweten, wat een schitterend natuurgeweld . Nog net geen besneeuwd landschap, op wat imposante witte toppen na dan, maar wel al vrij winterse en koude omstandigheden. Het plaatje dat we veelal kregen voorgeschoteld was dat van een zeer kleurrijk herfstlandschap doorkruist met indrukwekkende -toen nog kalme- bergriviertjes, werkelijk prachtig. Zoals gezegd was het echter al vrij koud maar met een goed werkende kachel in de camper is dat geen enkel probleem, er hoeft toch slechts 1,5 kuub leefruimte te worden verwarmd. Het geval wilde echter dat we te maken hadden met een haperende gasbrander. Daar een degelijke reparateur zich op ongeveer drie lichtjaar rijden bevond zijn de eerste dagen in de bergen dus zowel buiten als binnen de camper ietwat fris verlopen. Inmiddels is het euvel verholpen en wanen we ons in onze mobiele stulp permanent in tropisch Nicaragua maar Chip heeft wel een hondonterende prijs betaald voor de vrieskou: drie bevroren snorharen en een sindsdien volledig gevoelloos stompje.

Nu even terug naar de dagelijkse gang van zaken . Vanaf de kust zijn we richting La Seu d'Urgell gegaan, een heerlijk stadje met een goed geconserveerd middeleeuws centrum. In La Seu -voor intimi- bevindt zich ook het Olympisch waterpark dat bij de spelen van ’92 werd gebruikt voor het wildwatervaren. Daarnaast is het de 'toegangspoort’ tot het vorstendom Andorra, van hieruit ben je met een minuut of tien rijden bij de grens. Heerlijk stekkie om een paar dagen te vertoeven en ook prima hardlopen langs de plaatselijke Bosbaan. Maar dan eindelijk, op naar Andorra! Na vele jaren open grenzen in Europa, en weinig Zwitserland ervaring, is de grensovergang weer even wennen. Bruusk kijkende douaniers in futuristisch uitziende controleposten, spannend hoor. Vervolgens beland je op de enige weg van betekenis die dwars door het landje heen gaat, best grappig daar deze weg de uiterlijke kenmerken heeft van een gemiddeld Nederlands woonerf. We hadden overigens wel de pech op zondag binnen te rijden. Daar Andorra bekend staat als een belastingparadijs komen hele volkstammen hier –vooral op zondag dus- hun inkopen doen . Dit resulteert in een belachelijk aantal touringcars vol licht zwakzinnigen die zich, zodra ze zich uit die vermaledijde bus hebben gewurmd, op de handelswaar storten als ware het een zekere vliegensoort op een hoop excrementen. Al met al een vrij absurde vertoning, gelukkig hadden wij onze emmers tabak en flessen absint al in huis voordat de sprinkhanenplaag der consumptie onze winkel bereikte.

Maar nu hetgeen dat ons voor altijd zal doen herinneren aan ons verblijf in Andorra. Op dinsdag acht november togen we in Sant Julià de Lòria vol goede moed naar de plaatselijke kruidenier om een paar dozijn Budweiser in te slaan. Ons vizier stond die dag namelijk vol op de zwaarbeladen verkiezingen in de Verenigde Staten van Amerika. We begonnen de avond/nacht vol goede moed en hebben, al Budweiser wegtrekkend, aan de radio gekluisterd gezeten. Het eerste gevoel van onbehagen diende zich echter vlak na middernacht aan en naarmate de nacht vorderde maakte de ietwat bittere smaak van het bier plaats voor een steeds heviger wordende zuuraanval . Tegen vijven op de ochtend van de 9^e was er het verdict: de VS en de rest van de wereld moeten het de komende jaren doen met een narcistische horrorclown als president. Volledig gedesillusioneerd zijn we het camperbed ingerold in de ijdele hoop dat dit uiteindelijk een boze droom betrof. Maar niets van dit alles: populisme, racisme en totaal onrealistische beloften zijn blijkbaar hét recept voor een klinkende verkiezingsoverwinning. Het zij zo en we moeten het er de komende jaren mee doen, al geeft het wel een zeer onaangenaam (voor)gevoel voor hetgeen ons in maart staat te wachten als wij het rode potlood ter hand moge nemen. Tot zo ver de politiek, tijd voor leuker zaken!

Na wederom een indrukwekkende grenscontrole terug Spanje in zijn we richting Aínsa gegaan om hier een paar dagen op een zeer ontspannen en vrijwel uitgestorven camping door te brengen. De omgeving was wederom prachtig, imposante bergtoppen en een glasheldere rivier direct langs het terrein . Diezelfde rivier hebben we een weekje later nogmaals gezien maar er was in die tussentijd sprake geweest van een heuse moesson. Het eens zo kalme stroompje was dan ook veranderd in een bulderende en modderige massa van serieuze afmetingen. Op dat moment alles echter nog heel vredig en we hebben hier dan ook een schitterende wandeling gemaakt. Net zo rustig en zeer indrukwekkend was ook ons bezoek aan het nationale park Bardenas Reales, een uitgestrekt gebied met een zeer bijzonder landschap. Een prachtige rit gemaakt maar ongeveer 40 kilometer tuffen over onverharde wegen -en het onvermijdelijke gehobbel- heeft wel tot gevolg gehad dat we ons hele huis na afloop opnieuw konden inrichten, er stond werkelijk geen fles absint meer overeind.

De rest van de trip onder de Pyreneeën langs heeft ons onder andere langs Zaragoza en Pamplona gevoerd maar daar onze focus deze etappe op rust –zo’n campertrip is immers een ware uitputtingsslag- en ruimte lag hebben we het gelaten bij wat gescharrel in de periferie . Dat veranderde echter toen we ons herfstdoel bereikten; San Sebastián. Reisprogramma’s en vaktijdschriften komen superlatieven te kort om deze stad te beschrijven en daar is werkelijk niets van gelogen; echt een heerlijk oord! Je vindt hier werkelijk het beste van vele werelden in één: een oer-Spaanse binnenstad, een mooie baai met een reusachtig zandstrand, een diepgroen, bergachtig achterland en –last but not least- een fantastische keuken. Er schijnt geen stad/regio in de wereld te zijn met zo’n hoge concentratie van (drie) sterrenzaken maar ook voor de minder gefortuneerde camperaar is er genoeg te halen in de vorm van 1634 tapasbarretjes en wijnlokalen. Stiekem nog veel leuker dan die poepchique restaurants maar het geeft maar aan dat je hier, op culinair vlak, werkelijk alle kanten op kunt. We hebben ons dan ook vol overgave in het geheel gestort en hebben hier een paar heerlijke dagen gehad met als afsluiting een toplunch in een kekke zaak met nog net geen Michelin-ster maar desondanks met fantastisch eten en bijpassende wijnen!

Na de weldaad aan de kust in San Sebastián zijn we weer richting hoger gelegen terrein gegaan en hebben daar een bezoek gebracht aan het nationale park Ordesa y Monte Perdido . Dit was zeer de moeite waard al zijn we de camper niet uitgeweest, de weeromstandigheden lieten het niet toe. Vooral de onvoorstelbare hoeveelheid regen hield ons die dag binnen, al leidde het weer wel tot vele mooie plaatjes van watervallen en woeste rivieren/modderstromen. Dit bleek een opmaat voor het vervolg van onze reis in december, de late herfst van 2016 heeft veel, heel veel regen gebracht. Daar ze in grote delen van Spanje niet beschikken over een degelijk afwateringssysteem staan de straten al blank bij het eerste buitje miezerregen. De hoeveelheden water die wij de afgelopen weken naar beneden hebben zien komen hebben echter serieuzere gevolgen gehad met hier en daar compleet weggeslagen stukken land, meegesleurde auto’s en een camping bij Benidorm waar ettelijke hoogbejaarden met gebitsprotheses en al moesten worden geëvacueerd naar veiliger oorden. Van dit laatste zijn we echter helaas geen ooggetuige geweest, jammer hoor. Na alle ontberingen zijn we nu in ieder geval weer op onze basis aan de zuidelijke costa om van hieruit straks –per vliegtuig- een klein weekje het mooie weer te gaan opzoeken in het hoge noorden. Kerstmis met familie en vrienden in Nederland, we kijken er naar uit. Daarna als de sodemieter weer richting Spanje want een week geen regen is een week niet geleefd.

Hier laten we het bij voor wat betreft onze reisbelevenissen in 2016, er is in deze drukke tijd van kerkbezoek en familiediners toch geen hond die het leest ;-) Wij wensen jullie allen hele gezellige en warme Kerstdagen en alvast een goed en bovenal kerngezond 2017. Tot volgend jaar!