Vijf september 2016, the story continues.. Na een achttal maanden van relatieve rust, een periode waarin we overigens wel ons huis hebben verkocht, een anti-kraakbestaan hebben geleid in Noordwijk, en bewoners zijn geweest van een heuse Sassenheimse oprit, gaat het gas weer op de plank. Het is goed weer onderweg te zijn, al was het minstens zo prettig wat tijd door te brengen in gezelschap van familie en vrienden. En o ja, er is zowaar ook nog wat gewerkt. De huidige bankrekening liegt er dan ook niet om, het saldo is zelfs zo fors dat we hebben besloten een aanzienlijke donatie te doen aan de campagnekas van Donald Trump. Wij zijn namelijk heel erg voor die muur tussen de VS en Mexico en alle andere exceptionele plannen van deze bruggenbouwer.

Een hernieuwd camperbestaan dus, heerlijk . Het plan was grofweg via Zuid-Duitsland, het Schwarzwald (zie foto!) om precies te zijn, de Elzas en een stukje van de oude Route du Soleil (de N7) richting het Iberisch schiereiland te gaan. Geen verwonderlijke bestemming maar we hadden een aantal zaken af te leveren/handelen aan de costa en daarnaast zijn we nog lang niet klaar in Spanje. Ook het eerder bezochte Portugal behoeft nog wat verdere onderzoeking. We gaan er vanuit in ieder geval tot het nieuwe jaar in de regio rond te hangen, mooi vooruitzicht!

De rit naar het zuiden verliep erg soepel al zijn we op de Duitse Bundesbahnen langs een aantal ernstige ongelukken gereden die je doen beseffen dat alle jolijt in één klap voorbij kan zijn. Enfin, na een paar halve liters, volgens het Reinheitsgebot gebrouwen, Duits bier sta je toch weer wat steviger in je schoenen en we hebben de reis ontspannen vervolgd. Onze eerste bestemming van betekenis was Freiburg, een heerlijk stad met een Zuid-Europese uitstraling . Niet zo zeer qua uiterlijk of architectuur maar wel gezien de relaxte sfeer, de terrassen en het heerlijke weer. Vervolgens zijn we via een mooie stek langs de rivier de Ardèche doorgereden richting Agde. Hier hebben we een zeer gezellige en culinair hoogstaande avond doorgebracht met het echtpaar Lagendijk, de achterschoonouders van Kate. Zij reizen met een soort Volkswagen busje door Zuid-Europa en werkelijk stomtoevallig waren we op het zelfde moment op dezelfde plaats, een uiterst geslaagd intermezzo!

Niet lang na Agde was de hernieuwde kennismaking met Spanje een feit, heerlijk om je weer goed verstaanbaar te kunnen maken en een hamburger heet gewoon weer een hamburguesa. De hamburguesa is overigens wel zo'n beetje het enige fatsoenlijke voedsel in Spanje, verder stelt de Spaanse keuken nauwelijks wat voor. Veel dingen met vis en iets wat ze "gamon" noemen, dat proberen we maar niet. In vliegende vaart zijn we door –de binnenlanden van- Catalonië geraasd, deze hoek van het land komt verderop in de reis nog uitgebreid aan bod . Na een ruime week zijn we aangekomen in Casa Guillermo, aan het verblijf hier maken we verder niet te veel woorden vuil: zoals gebruikelijk zeer comfortabel en ontspannen.

Na een weekje in la casa besluiten we te beginnen met wat hoogtepunten in de omgeving. Het palmenbos in Elche bijvoorbeeld, een prachtig aangelegde tuin met een overdaad aan cactussen en zowaar heel veel palmen. Schitterend plaatje in deze toch wel gortdroge regio, zeker daar er sinds februari geen regen van betekenis meer is gevallen. Na deze overdaad aan inspanningen in het groen waren we naarstig toe aan wat strand en zee, het moet immers wel een ontspannen trip blijven. Beide zaken zijn helemaal goed gekomen op een rustig campinkje net onder Oliva. Gemiddelde leeftijd op de camping was 93 maar dat mocht de pret niet drukken want de camping bevindt zich pal aan zee en met een leuk strandbarretje erbij. Chip zal dit verblijf overigens niet snel vergeten want hij heeft hier een gapende en kloppende wond onder zijn oog opgelopen. Dit als gevolg van een kennismaking met een klein nihilistisch opdondertje. Van laatstgenoemde is overigens nooit meer wat vernomen, had die hufter maar van Chip z’n tennisbal af moeten blijven. Na dit innemende hondengevecht zijn we in Jávea (of Xábia in het Valenciaans) aanbeland, nog even wat rechttoe rechtaan strandplezier tussen de landgenoten en Engelse voetbalshirts alvorens we de Spaanse binnenlanden intrekken en onze reis zich zal verdiepen, verharden en versoberen. Tot later.