Dallaman 1 juli 2006

Na het afscheid op schiphol hebben we een vertraging van 1 uur . Aangekomen op de luchthaven van Dalaman is het een drukte van jewelste. Het is laat in de avond en in de splinternieuwe aankomsthal wachten de passagiers van zo'n 5 vliegtuigen op hun koffers. Als onze band begint te draaien en de eerste koffers komen te voorschijn valt de stroom uit en staat de hele hal in de noodstand. Bijna geen licht meer, geen luchtbehandeling en geen transportbanden. Een half uurtje later draait het spul weer (opstartprobleempje?) en komen uiteindelijk ook onze tassen te voorschijn. Nu nog de vishengels bij de bijzondere bagage en kunnen we de huurauto in ontvangst nemen.
Eenmaal buiten staat zo'n beetje dezelfde mensenmassa op aansluitingen met reisorganisaties te wachten, het heeft wel iets van een soort "datingpoint" Enthousiaste taxi chauffeurs bieden ons hun koopwaar aan, reisbegeleiders wapperen met hun bordjes alsof hun leven er van af hangt, maar de autoverhuurder van ons is er niet! Na een half uurtje gaan we bellen: "O.. eh.. staat u daar al?" Nou de chauffeur is onderweg hoor, hij zal er zo zijn, 20 minutes" ... Sorry sir, the car, (not yours of course) got an accident, wait and see...." Een half uur later, en daarna nog drie(!), komt er inderdaad een slaperig ongeschoren mannetje de inmiddels geheel lege hal in wandelen en vindt ons direct. Hij spreekt geen Engels, maarr neemt onze koffers op sleeptouw naar de meegebrachte auto. Geen achterklep maar een kofferbak!!! Hoe moeten straks onze 15 pakketten goederen daarin? We rijden naar het tankstation, huurauto' s zijn in Turkije altijd leeg bij afleveren, en beginnen via de telefoon met de verhuurder de discussie. "No sir, this car is bigger than you 've booked" en heeft wel 5 versnellingen en elektrische ramen etc...We proberen op allerlei manieren duidelijk te maken dat we NU ( het is inmiddels 3 uur in de nacht) gewoon naar Marmaris (100km) willen en de auto niet accepteren en spreken af dat hij morgen geruild zal worden en we een dag minder betalen. Om half vijf vinden we op de tast Netjer en zoeken met de meegekregen sleutel het sleutelgat. Helaas, een heel ander slot dan de sleutel graag zou zien!! We zijn zo moe dat we direct genoegen nemen met de net iets te korte kuipbanken en vallen als een blok in slaap. De volgende morgen blijkt dat naast het door ons gebruikte sleutelgat nog een ander slot zit!!! We openen de kajuit en treffen alles wat we verwacht hadden. Het is erg warm in de haven, er staat geen wind en de zon brand op onze kop. We hebben niks te eten en scoren in de supermarkt een oud broodje en wat flessen drinken. 's Middags komt de verhuurder weer tevoorschijn met een andere auto. Wat blijkt, hij is 1 slag groter maar heeft wederom geen achterdeur en ik vrees voor de ruimte voor de doos van de 1,3 m lange windpilot. Er zijn hier helemaal geen auto's met achterklep, die op de website uitgezonderd!!! De verhuurder geeft aan dat hij op Dallaman wel wat zal regelen en wij daar kunnen omruilen voor een geschiktere auto. Nou dan maar slikken en maandag zien we wel weer.

Maandag wordt, na veel gebel en getolk, vrijdag. Wij zouden gebeld worden, dat gebeurde niet, dus belden we zelf, maar kwamen niet veel verder dan gelach aan de telefoon en wat turks gebrabbel. uiteindelijk spreken w e op zaterdag om 10 uur "at the airport" af en hebben we een naam van de cargo handler. Keurig op tijd en met een extra taxi (fixed price €90), ook op Dalaman heeft de verhuurder niet waar kunnen maken wat we gereserveerd hadden, staan we in de vertrekhal. "No sir Maiar".... Is at 11 (turkisch time, dus ruim gemeten) here! 11:30 komt inderdaad een keurig nette man en we vragen hem de taxi af te zeggen want de chauffeur wordt nerveus en spreekt geen engels. We gaan met de cargohandler naar het meest vervallen gebouwtje op het oude gedeelte van de luchthaven en treffen in een soort berghok onze in elkaar gedeukte en gesealde dozen. De cargohandler haalt een douane ambtenaar er bij en die maakt stampij over de inhoud van de dozen. De paklijsten komen er bij en het woordje "radio" en "USB" spreekt aan. Wat moet je met USB op een schip? Niks "transit" (=doorreis) > "IMPORT". We proberen van alles maar helaas, de ene doos na de andere wordt opengescheurd en alles valt op de biljarttafel van de ambtenaren uiteen. Hij vindt een gloednieuwe marifoon en een oud peilkompas met een richtantenne. Vraagt 5x of dit alles is en trekt steeds weer een nieuwe doos open. Cadeautjes, boeken, gereedschappen, de printer/scanner, alles komt los op de tafel. Dan eindigen we bij de gloednieuwe windpilot, met paklijst en handleiding en foto's van zeilschepen accepteert hij niet dat dit "transit" is. We moeten een papiertraject op laten starten door een agent, onze cargo handler wil dit wel voor ons gaan regelen maar vraagt 180 Ytl. (€90) We gaan akkoord en mogen in de hal wachten.....wachten en wachten en krijgen zelfs een kopje turkisch thé. Dan komt de taxichauffeur opeens weer tevoorschijn en claimt via de door hem aangeschoten "tolken" wachtgeld! Wij zeggen niet om zijn diensten te hebben gevraagd, dat hij wachtgeld had moeten aankondigen toen we hem afzegden en weigeren 100 Ytl. te betalen. Het duurt ruim 2 uur, 4 verschillende tolken, voor hij aftaait met 20 Lira die ik hem als laatste bod geef. Om ½ 5 in de middag komt opeens onze agent aanhollen, nadat we al drie keer hebben moeten tekenen en nog eens 180 Ytl hebben betaald en zegt dat we als de donder naar de douane in Marmaris moeten gaan en alles daar weer opnieuw laten passeren en aan boord (= hollands gebied) kunnen gaan. Als een gek stouwen we alles los in het autootje (Hyundai accent) gooien de dozen terug in het berghok en op de biljarttafel en willen wegrijden. Dan komt de agent met een ambtenaar op de proppen die mee moet!!! Syl mag achterin, hij moet vóór, spreekt geen engels en met de uitlaat op het asfalt, drie handen aan het stuur en Syl bedolven onder stapels boeken vertrekken we naar Marmaris. De tank wordt gevuld en om even na zessen zijn we in Marmaris. We moeten naar de Marina, 5 km buiten de stad aan de andere kant van de baai. Daar aangekomen, de uitlaat blijft net niet aan de inrit hangen, gaan we naar de agent van de marina. Deze man had ik al eens eerder ontmoet omdat hij een transitlog voor ons zou kunnen regelen voor €150, in de haven horen we dat je het gemakkelijk zelf kunt, als je de kantoortjes en de volgorde maar weet. Voor 33Ytl. Hebben we een transitlog! Hij verwijst ons naar de douane in de stad, het is vrijdag en kan niks voor ons betekenen. Wij weer terug en daar aangekomen staat de ambtenaar al op de bushalte: "Kom maandag maar met de Marina agent". We brengen de ambtenaar die met ons meereed naar de bushalte, want hij moet weer naar Dallaman en hij geeft toestemming om de zooi alvast aan boord te nemen want morgen moet de huurauto ingeleverd worden. Maandag's ga ik met de Marina agent weer naar de douane, weer 180 Ytl armer mogen we doen wat we al lang gedaan hebben: onze eigens spullen in ons eigen land brengen! Welkom in Turkije!