Van Ron ontvingen wij per e.mail het verslag van zijn bezoek aan boord. Hij voer mee op Netjer van Benalmadena (Mallaga) tot Estepona, om met de bus via Mallaga airport weer naar huis te reizen. De eerste drie dagen staan hieronder, de rest zal nog volgen, zo liet hij ons weten.


Zaterdag 7 Oktober
De taxirit kostte me zes euro, dat viel best mee . Het nadeel is dat ik nu bij de capitania (havenmeester) sta met mijn bagage en ik niet weet waar de Netjer is.... De laatste SMS had het over "50 meter vanaf de Capitania", maar dan moet dit wel de juiste haven zijn. Ik geloof er even niet in.

Slechts anderhalve week geleden is er voor het eerst gesproken over mijn komst. Ondertussen: afspraken maken op het werk, tickets boeken, spullen zoeken en inkopen voor Netjer en bemanning. Afspraken met de wederzijdse ouders van Jeroen en Sylvia. Spullen inpakken. Vandaag om 5.00 uur met de taxi naar Schiphol en al voor het middag uur in de haven. Maar waar zijn ze nou? Een SMS je "Save My Sole" brengt uitkomst. Contact! Enthousiast over en weer zwaaien en schreeuwen. De dinghy (rubber boot) wordt te water gelaten voor een nautisch onthaal. Wat een fantastisch weerzien is dit in zonnig Benamaldena aan de Costa Del Sol.

Om bederf te voorkomen laad ik eerst mijn rugzak van 22,5 kg uit . Meer dan de helft van het volume wordt in beslag genomen door boodschappen en vele lekkernijen uit de keuken van Jeroen's moeder. Of het nou de cake bij het ontbijt was of het vlees bij het avondeten of de speculaas bij de koffie; echt alles wat ik/we hebben geproefd smaakte ons erg goed!

Hierna begon het praat- en discussiefeest dat de hele week niet ophield. Het is slechts zelden dat ik twee zulke openhartige mensen tegenkom. Later die week hoor ik stemgeluiden op een vroeg uur uit de kapiteinshut komen. Een tekenende reactie volgde op mijn opmerking daarover. "Oh, dat is niets bijzonders hoor, dat gaat dag en nacht door. Wij praten zelfs tijdens het slapen met elkaar! "

Het was aan boord meteen duidelijk dat er heel lang geen Nederlandse techneut langs is geweest. Vol enthousiasme werd het ene technische avontuur na het andere technische probleem met mij gedeeld. Slechts moeizaam wendde het gesprek zich meer naar het verloop van de reis en de uitwerking op de bemanning van de Netjer . Sinds een aantal weken is er rust aan boord, vertellen Jeroen en Sylvia. De rolverdeling is uitgekristalliseerd en de onverwachte nukken en gewoontes zijn geaccepteerd of bijgeschaafd. Sinds januari is dat leuke, maar tikje onbezonnen, stel geëvolueerd in een team dat volgens mij de uitdagingen van een lange zeilreis aankan.


Zondag 8 Okt.
Het blijkt een heerlijke zonnige zondag. Ik help Jeroen met het optuigen van de radarpaal op het achterdek. Voor de gekkigheid besluiten we maar héél veel foto's te nemen. Jeroen kan dan voor het blad Zeilen een geïllustreerde cursus "radarpaal monteren" schrijven. Syl is deze dag huishoudelijk bezig en geniet later een paar uur van de hangmat boven het voordek. De combinatie vrouw- blond- hangmat- boot blijkt de aandacht te trekken, waarom? Deze genoeglijke werkdag wordt afgerond door het driekleurentoplicht, bovenin de mast, weer in ere te herstellen. Het is een wel zo veilig dat andere schepen ons correct kunnen zien in de nacht . Nu is het tijd voor schoon schip en de trossen kunnen losgegooid. Heerlijk, we gaan varen. Het doel is Marbella, de oostelijke haven.

Op zee blijkt er geen wind te staan. Dat betekend op de motor verder. Gelukkig laat Aeolus ons uiteindelijk niet in de steek. Eerst heeft deze windgod maar een ongeloofwaardig zacht briesje in petto. Een kwartier later geloof ik er wel in en zijn Jeroen en ik in de weer met vallen en schoten om de zeilen als windmotor te laten werken. De ijzeren paardenkrachten worden uitgeschakeld en een grote rust daalt neer over Netjer en haar nu driekoppige bemanning. Vanuit zee komen er vele dolfijnen aangezwommen, ze lijken op weg naar de kust. De gratie en het schijnbare gemak waarmee ze zwemmen treffen me, telkens weer. De nacht is gevallen, in het pikke donker proberen we toch nog dat ene leuke haventje binnen te varen bij Puerto Cabo Pino. Maar waar zijn de havenlichten nou? Er zou toch een knipperend rood en groen licht moeten staan! De zeilen zijn inmiddels naar beneden . De GPS (Tomtom van de zee) wordt in stelling gebracht en de havenbeschrijving zes keer gelezen. Heel voorzichtig proberen we, bijna op de tast, het havenhoofd te vinden. Gelukkig staat er geen noemenswaardige stroming of golfslag. Wat één groot zwart vlak leek, begint langzamerhand zijn contouren prijs te geven. Er blijkt een rood licht op het havenhoofd te staan dat niet knippert. De dieptemeter slaat op hol, een teken van ondiepte. Nog langzamer dan daarvoor schuiven we tussen twee dijkjes door. Gaan we het redden? Plots liggen we stil, vastgelopen in de verzandde havenmond! Meteen is de betekenis duidelijk; dat onbekende, niet knipperende rode licht is natuurlijk van een gesloten haven. Op de motor wordt de tocht, volgens plan, voortgezet naar Marbella oost. Ondanks het nachtelijke uur strekken we nog even de benen en gaan op onderzoek uit in de haven. Helaas komen we de bewaking tegen. Dat betekent nog een uurtje werk aan de winkel; de boot verkassen naar de meldsteiger en bovendien gedoe met paperassen.

Zó verloopt nou een zeiltocht als je Ron meeneemt. Je begint (te) laat en gaat zeilen als er bijna geen wind is, bovendien probeer je 's nachts een haven binnen te varen die daar niet voor geschikt is. Prima tocht dus, wat mij betreft.


Maandag 9 Okt.
Een goede nachtrust geeft weer energie om plannen te smeden. Eerst een lekker huishoudelijke dag. Morgen gaan we een auto huren en de Spaanse binnenlanden bezoeken. Aan de kademuur heb ik inmiddels mosselen gesignaleerd. Die zijn niet te eten door de vervuiling in de haven. Het vermoeden is dat aan de zeekant wel eetbare mosselen te vinden zijn. Helaas vinden we geen mosselen. Wel vinden we zeeslakjes en tepelhoedjes, een soort slak maar dan met een puntig en rond "dakje". Alles bij elkaar een schamel borrelhapje, maar wél de eerste zelfgevangen kost van Jeroen en Sylvia's reis. IJs halen, om de koelkast koud te houden, is altijd een leuke sport in het buitenland. Jeroen en ik gaan op onderzoek uit bij de visafslag. Als ex-opzichter geeft hij het goede voorbeeld hoe je al glurend en deuren opentrekkend op onderzoek gaat. Daarbij wordt iemand helaas uit zijn siësta gewekt... dan had hij daar ook maar niet moeten gaan slapen, toch? Slaperig en tandeloos staat hij ons later te woord, kom om zes uur maar terug. Het ijs komt later goed en zoetjes aan gaat de dag over in de avond.

Word vervolgd.