La Linia / Gibraltar 23-10-2006 Logstand: Niet bij me!

De volgende morgen schuiven we voorzichtig het kajuitluik open . Een prachtig uitzicht op de enorme rots wordt wreed verstoord door bewolking. Regendruppels kletteren op de boot en nog veel meer er naast. In de baai liggen nog een stuk of 5 jachten. Twee mensen varen met de dinghy naar de wal en zetten iemand af op de kade. De ander gaat weer terug naar het schip. Vissers zitten onder een paraplu naar hun hengeltoppen te staren. Aan de andere kant van de dijk is het grensgebied tussen Spanje en Gibraltar. Na nog een strook water ligt een landingsbaan. Die ligt op Brits grondgebied, de luchthaven vormt dus eigenlijk de grens en als je de waarschuwingen zou negeren loop je zowaar de kans dat je masttop door een vliegtuig wordt beschadigd! We willen toch op verkenning en varen naar de kade, zetten de bijboot en motortje met een forse kabel aan een paal. Lopend mogen we op vertoon van ons paspoort inderdaad zo de grens over. De controles zijn streng, een keurig nette donkere man wordt per omgaande retour gestuurd. Teleurgesteld haalt hij zijn schouders op.¨Weer niet gelukt¨ zien we hem denken . Later horen we van een Duitser hoe die 2 uur op 2 m2 grond was geparkeerd omdat 'ie zijn paspoort was vergeten!

We lopen door richting de immens grote rots. Direct na de grenscontrole steken we zó de landingsbaan over. Links en rechts 2 kilometer beton, daarna de zee. We sjouwen het hele stadje door op zoek naar bromfiets dealers. Het stadje heeft een zeer Engelse uitstraling. Bobby's, oranje knipperbollen bij de oversteekplaaatsen, alles one way direction, hekjes langs de stoepen, fish and chips en natuurlijk: regen. We geven onze ogen goed de kost en zien slechts één enkele honda Chaly rijden of staan. Er rijden heel veel grote scooters maar geen mini 's. Yamaha's choppy hebben ze bij geen enkele dealer van gehoord. Moe gaan we 's avonds terug naar de bijboot. Slechts een afgebroken bok en de boot hangt nog aan de paal. De motor is wreed afgebrokken en verdwenen. Wij hebben dus niks meer maar de waarde voor de dief is ook minimaal. In de baai ontmoeten we Bart, Tessa en Wout . Zij zijn bezig een schip over te varen van Ibiza naar de Canarische Eilanden. We zijn ziek van de diefstal en volgen hun plan om toch maar in Gibraltar in te klaren en in de marina te gaan ligen. De zoektocht naar de brommer wordt voortgezet. We spreken een oude man aan op een Chaly. ¨No sorry, everybody asks me, please leave me alone!¨ Dan zien we opeens een zeer fraaie exemplaar op straat staan. Weinig kilometers en alles nog in takt. Met een briefje op het zadel komen we met de eigenaar in contact en na flink praten sluiten we de koop.

We gaan aangifte doen van de diefstal. Een visser brengt ons naar de Local Police. In het Spaans wordt gezegd dat we naar de Policia Nacional moeten. Bij de poort spreekt geen van de 5 ambtenaren een woord Engels of Frans. De visser geeft het op en een agent geeft ons een briefje met een nummer er op. We nemen er geen genoegen mee en vragen te mogen bellen.Na veel aarzelen mogen we meekomen. Het nummer blijkt buiten gebruik. Aan de wand hangt een plattegrond van het gebied . Ik vraag een foto te mogen maken om de plaats delict aan te kunnen duiden. ¨No¨ is het duidelijke antwoord. ¨Ga maar naar de Guardia Civil¨. Die spreken vast wel Engels! Dat blijkt nauwelijks het geval maar de diender doet zijn uiterste best om ons te helpen. Met een half uur hebben we onze aangifte. Na enkele dagen regenbuien trotseren zetten we met het kraantje de brommer op het achterdek. Hij past perfect en we hopen er meer plezier van te hebben dan van de BB motor.
Voor slechts €0,63 / Ltr. maken we in dit "Belastingparadijs" onze laatste ponden op en vullen de dieseltank. Dan verlaat Netjer de baai met als bestemming Mohammedia. Op de motor, want waaien doet het niet. De straat blijft ondanks druk rekenen en controleren een tegenstroom vertonen. Hoe we ook zoeken, het blijft beperkt tot stilstaand water of 1 knoop tegen.Kennelijk is deze westelijke richting niet zo gunstig als de oostelijke.