Eindelijk de zeilen omhoog.
We verlaten Mallorca en er staat een mooie noordoosten wind . We zeilen en genieten van de rust die er aan boord is als de motor uit is. Dit is een mooi moment! Als we de kust van Alicante aanlopen is het al diep in de nacht. We kiezen een baai 3 mijl ten noorden van de stad en laten het anker vallen. Op de wal zien we alleen maar grote lelijke gebouwen en de volgende dag lijkt het wel of er een wedstrijd voor architecten is geweest wie het lelijkste gebouw kan ontwerpen. De volgende dag roeien we naar de wal en leggen de dinghy bij club nautico. De bus brengt ons naar de stad en alles blijkt gesloten. Wel is er een chinese supermarkt open en daar slaat Jeroen zijn slag. Lekkere sauzen, kruiden, thee, en een echte frituurschep om de Wifi antenne te optimaliseren.
We zijn mooi op tijd voor de aankomst van broer Fons. Hij zal op zaterdag om 13 uur aankomen en Jeroen haalt 'm op met een taxi. Hij brengt veel van de door ons bestelde spullen voor ons mee. De taxi die bij de marina op de standplaats stond laat ik wachten op de luchthaven. Fons staat er al en met dezelfde taxi gaan we weer terug. De spaanstalige chauffeur vraagt waar naar toe? "La Marina de alicante", roepen we in koor. Als we nog maar net onderweg zijn ziet Fons een bekende bocht in de snelweg die hij herkent uit Google earth. Het klinkt bevestigend en onbezorgd praten we over van alles en nog wat. Na een kwartiertje zie ik velden met pelikanen en kalkbergen. Fons merkt op dat ie maar geen zee ziet en mij valt het op dat ik zo weinig herken van de heenweg! "Marina Alicante" vraaag ik opnieuw? "Si, La Marina de Alicante" klinkt het geïrriteerd vanachter het stuur . Na nog een kwartier snelweg met de zon vóór ons weet ik zeker dat we verkeerd rijden en vraag te stoppen. Juist dan gaat de taxi van de snelweg, bij afrit La Marina! Dan weten we de chauffeur te overtuigen dat we gewoon naar de stad moeten, waar hij mij ook heeft opgehaald! Veel gemopper en gebrom in het spaans is het gevolg. Gelukkig deelt hij de kosten tot een redelijk bedrag als we een uur later bij de haven aankomen waar Syl een heerlijke lunch heeft klaar staan. Tal van pakjes en verassingen, waaronder veel lekkere zelf gebakken speculaas en cake van moeder Meijer.

Fons is, net alswij, flink aan vakantie toe en dat komt mooi uit. Eindelijk moet ik het van alles "MOETEN" loslaten en probeer alles wat zonodig leek naar de map avontuur te verplaatsen. Jullie maken er een race van in plaats van een reis, zo concludeerden Syl d´r ouders, en de boodschap is overduidelijk. We stoppen met plannen maken en proberen te voelen wat we willen inplaats van afspraken te maken en daar naar toe te jagen .
We bezoeken rustig de stad en vertrekken met een heerlijk windje naar Isla Tabarca. Een rustig eilandje waar zomers vast veel badgastenheen gaan lijkt nu alleen nog maar door de vaste bevolking (ca. 200 inwoners) te worden bewoond. Er zijn wat vissers en een bewakingsboot, een tractor brengt vuil naar de kade en vissers tuffen de haven in. Heerlijke rust straalt op ons in. De komende dagen varen we al hoppend de kust af, onderweg naar Malaga, waar Fons terug zal vliegen. Na een weekje zijn we pas bij Almeria.

Fons gaat met de bus naar Malaga, een prima verbinding. Hij kiest voor de langzame verbinding die alle dorpjes zal aandoen en om 23 uur vertrekt. Het verslag van dat avontuur staat/komt elders op deze weblog. Zijn vakantie zit er op en wij gaan pas twee weken later weer verder. We hebben de smaak te pakken, alles komt mañana, we vinden een betere schuimrubber zaak en Syl bestelt een echte latex matras. Die wordt pas over 18 dagen afgeleverd in een willekeurige haven. We kiezen voor Estepona. De hele kust van Spanje heeft dure Marina´s, soms is het laag seizoen dan weer hoog. De tarieven variëren sterk van 5,5 tot wel 50 euro. Het best bevielen nog de Juunta de Andalusia. Een gemeentehaven, voorzien van wasmachine, schone douches en niet al te duur.
Begin Oktober gaat de telefoon opeens af! Met Ron! Een leuk gesprek is het gevolg en tussendoor proeven we dat hij erg aan een weekje rust en ontspanning toe is . We spreken af dat hij voor een week aan boord komt. Het wordt van Benalmadena tot Sotogrande. Ook met Ron hebben we een leuke tijd. Na twee dagen huren we een auto voor één dag om naar Ronda te gaan. Het is een spaans stadje met een van de oudste arena ´s gelegen tegen een bergwand met dwars daar doorheen een droge rivier. Langs de steile rotswanden groeien cactussen. De vruchten kun je eten zegt Ron! Nieuwsgierig buig ik ver over de afgrond om een rijpe van de tak af te tikken. Een stuk lager vissen we 'm uit de struiken. Erg lekker, vooral die naaldjes in je lippen kun je dagen lang van nagenieten! Op het kerkplein snoepen we nog van geroosterde kastanjes en verse broodjes. Het is al donker als we wegrijden naar Estepona.

Dan zie ik plots een bordje Sevilia 122 km. Wat vinden jullie, roep ik door de auto! Tof, doen we gewoon! Onderweg bellen we de verhuurder terwijl vanaf de achterbank een diner van broodbrokken met verse kaas en gerookte ham wordt geserveerd. We kunnen de autohuur met een dag verlengen maar morgen moeten we wel om 20 uur terug zijn. Overmorgen is n.l. een feestdag en dan zijn we gesloten! We rollen de stad binnen en passeren een Lidl. Nee, nu genieten!!! We duiken het centrum in en parkeren de auto. Op zoek naar een hotel vinden we in het hartje centrum een pension. €25 pp. Er zijn nog bedden vrij en we duiken nog even een terrasje op midden tussen de locals. Bij een soort snackbar verkopen ze verse chips en gegrilde kippen . Syl en Ron smeden wilde ondernemersplannen om in Holland een keten op te zetten met verse chips. Ze dromen van een Mac Donald achtige omvang, zijn vastbesloten vóór zich te laten werken en genieten gelijkertijd volop van de spaanse wijn. Ik denk er het mijne van en droom van een tien jaar durende zeilreis, weliswaar zonder verse chips! De volgende morgen scoren we een ontbijtje tussen de werkende spanjaarden. Laptop´s, stropdassen, taxi chauffeurs, schoonmaaksters en gokkers komen bijéén in een kroeg waar een grill overuren maakt om oude broodjes om te toveren in toast met tomaat, kaas en worst. De toiletten zijn zoals meestal te vies om aan te raken, het licht brand niet en water stroomt continue over de vloer. We sjouwen de hele dag door de stad en laten de elektronica en kledingzaken voor wat ze zijn. De grote kathedraal wordt uitgebreid bezocht en de opgebaarde Christoffel Columbus bezocht. Dan nog even de toren in voor een overvieuw en een laatste wandeling langs de rivier. We verlaten aan het eind van de middag de stad en laden de auto af met Lidl spul. Onderweg, we zijn toch nog vroeg (?) loodst Ron ons als een ware padvinder door een mooi natuurgebied. Prachtig uitzicht vreet aan onze tijd en een half uur te laat leveren we de auto in. Gelukkig heeft de Lidl ons een opvouwbare steekkar verkocht want de voorraaad moet 2km over straat aan boord gezeuld worden. Steile bergwegen, hobbellige straatjes en drukke verkeersaders worden overwonnen . Het karretje is goedgekeurd want het blijkt driekeer zo veel te kunnen dragen als op de doos staat.

Met Ron hebben we ook nog wat gevaren, al was er weinig wind. Hij is een ervaren zeiler en een ras avonturier. Als hij samen met Syl een klein haventje heeft uitgezocht (griekse praktijken) blijkt deze wel heel slecht verlicht. We zien alleen 1 licht en het klopt niet met de gegevens. Als we tussen de pieren kruipen lopen we vast en als een haas gaan we er weer vandoor. Helemaal verzand en als gesloten gemarkeerd. Jammer, het leek er zo lekker rustig en goedkoop!

Ron helpt ons ook met verse boodschappen uit holland en brengt verse kruiden mee om olie tot een dipsaus om te toveren. Heerlijk, kunnen we nog maanden van genieten. Hij leert ons ook trucjes voor onderhoud van de zeilen en touwwerk en we steken samen mosseltjes van de rotsen, maar ze zijn te klein voor een hele maaltijd. Toch een lekkere borrelhap! De dag vóór dat Ron van boord gaat wordt de matras geleverd. Samen maken we een gemaatvoerde 3D tekening en snijden de gloednieuwe matras helemaal aan flarden om ´m in de kooi te passen. Hij past perfect door nauwkeurig meten, aftekenen en snijden. Eindelijk heeft Syl d´r slaapplaats die ze nodig heeft om zonder rugpijn op te kunnen staan.

De dag na Ron´s vertrek is de wind oost en besluiten we gebruik te maken van deze gunstige omstandigheden . Syl zet snel de Marokkanse vlag in elkaar en we gooien om 11 uur los. We varen eerst op de motor omdat we te weinig snelheid maken maar eenmaal voorbij de geankerde tankers bij Gibraltar speren we de straat in. Geweldig om te ervaren hoe de wind voorspelbaar versterkt bij Tarifa met twee beaufort. Dat komt goed uit want de berekende stromingen vallen vooralsnog tegen. Diverse jachten liggen om ons heen en zoeken ook naar de juiste stroming. Pas als we Tarifa gepasseerd zijn krijgen we stroom mee, er is weinig scheepvaart en we steken diagonaal naar Tanger over.
De straat is een samenkomst van weersystemen en de windrichting wordt voornamelijk bepaald door de ligging van drukgebieden boven de oceaan en de midd. zee. De wind in de straat is 46% van het jaar west en 46% oost. Slechts zelden is de wind noord of zuid.
Daarnaast staan er diverse stromingen in de straat. Minder zout water vanaf de oceaan stroomt de veel zoutere midd. zee in, wind veroorzaakt een oppervlakte stroming en het getij brengt een wisselende stromingsrichting en sterkte . Wind tegen stroom moet altijd voorkomen worden omdat de golven dan hoog en steil worden. Bovendien is tegenwind in westerlijke richting niet doorheen te komen. Nu is de wind dus oost en twee uur na hoog water zal de stroming ons naar het westen helpen. De straat is een drukke scheepvaartroute. Grote zeeschepen komen in groepjes door de straat, er varen snelle en gewone ferry´s tussen Gibraltar, Tarifa en Tanger. Ons verslag van de eerste straatpassage staat al op de log.

Als we aankomen in Tanger staat op de steiger een man met een jurk en een wit hoedje op te zwaaien. We denken dat het een soort Friso moet zijn! Opgelaten proberen we de boot zo snel mogeijk aan het gammele steigertje te knopen. Direct komen twee mannetjes aan boord die duidelijk maken dat we aan een lijn naar de overkant vastgemaakt zullen worden. Over ankers wordt niet gerept. Diverse lijnen van andere jachten worden weer opgehesen als we gemeerd liggen en onze lange lijn roeien ze voor ons over en knopen 'm aan een steen. "Welkom in Tanger, it is a quarter past seven" zegt de jurk tegen ons. Emigration and customs will come soon on board. Please stay. Oeps. Twee uur tijd cadeau, dat wordt een lange nacht!