Lieve allemaal,
Zo tussen de kerst en oud & nieuw in, nemen we nog even de tijd terug te kijken op een heerlijke maand op la Gomera . Dit eiland is één van de kleinste en minst toeristische van de Canarische eilanden. In tegenstelling tot de overige eilanden is la Gomera erg groen (met zwarte stranden). Wij voelden ons er al snel thuis en hebben er geen enkele moeite mee gehad hier een aantal weken op dezelfde plek te blijven liggen.
We hadden natuurlijk ook genoeg te doen! Bezoek van onze ouders, die we al bijna een half jaar niet hadden gezien. Het was heerlijk om weer helemaal bij te kletsen, de boot te showen ze te laten zien hoe wij leven aan boord. Wouter en Mia (ouders Syl) waren de eersten die de eer hadden een stukje met ons te gaan varen. In het begin van de week had het gestormd en hoewel de wind sterk afgenomen was, stond er nog wel een aardige deining. Ze leken er beiden geen probleem mee te hebben. Wouter maakte het zich gemakkelijk op het achterdek, aangelijnd leunend tegen de reling met een hengel in zijn handen, voelde hij zich onmiddelijk thuis. Mia keek genietend om zich heen vanuit de kuip. Totdat.... "ik begin toch wel een beetje misselijk te worden", klonk het opeens benauwd. Geeft niks hoor mam, de moeder van Jeroen overkwam een week later precies hetzelfde ;-)).
 
Het waren voor ons luxe weken. Elke avond samen eten en vaak in een restaurant. Heerlijk hoor! Maar eigenlijk werden we aan alle kanten verwend, lang weg zijn heeft zo z'n voordelen, haha!! Mia en Wouter stonden al klaar op de pier toen we aankwamen! Een koffer vol met door ons gewenste spullen werd meegesjouwd om de kindertjes van zo veel mogelijk ondersteuning te voorzien . Wouter stond klaar om de lekkende ramen en de roestplekken te lijf te gaan met primers en kit. Ook is hij druk bezig geweest om onze visuitrusting up to date te maken voor het atlantische visgeweld. De visjes blijken heel wat sterker dan in de flevopolder te zijn! Mia heeft letterlijk de draad opgepakt en diverse naai en herstelwerkzaamheden voor ons gedaan. Het grootzeil kan nu gerust de oceaan over en we hebben heerlijke nieuwe dekbedden. Ook Theo en Annie (ouders Jeroen) hadden overgewicht op schiphol! Boeken en vooral heel veel eten wat Jeroen huis gewend was kwam in diep gevroren containertjes te voorschijn! Nu kunnen we gewoon zuurkool met worst en californische runderlapjes eten voor als het winters weer wordt! Natuurlijk ontbreken de specialiteiten van de "nootzaak" niet.
Met Theo en Annie hebben we de tweede week een eilandtoer per bus gemaakt. We hadden geluk met het weer (in de bergen is het vaak koud) en we hebben prachtige plaatjes kunnen schieten (zie de foto-afdeling!). We hadden een leuke gids, een Fransman die getrouwd is met een Nederlandse, die vertelde dat ze 10 jaar geleden hun boeltje hadden gepakt en vanuit het koude Nederland naar la Gomera waren verhuisd! Ik vroeg hem hoe het beviel op zo'n toch wel klein eiland . "Ach, je hebt hier alles wat je nodig hebt en wat ze hier verkopen heb je ook niet echt nodig. De mensen leven hier vaak nog heel primitief, met een heel eenvoudig huisje, een paar beesten en een groentetuintje. Maar ook Gomera wordt steeds moderner, met een gouverneur die het toerisme sterk bevordert." Opschieten dus, als jullie nog willen genieten van een prachtig, onbedorven eiland met mooi weer en een prachtige natuur! Het is overigens vooral een eiland voor wandelaars. Wij zagen daar eerlijk gezegd wel een beetje tegenop, vanwege de grote hoogteverschillen.
Toch hebben we met de kerst twee geweldige wandelingen gemaakt. De eerste dag vanaf ons stadje, San Sebastian. Klauterend als berggeiten hebben we een kale rotsachtige helling beklommen. Bovenaan kwamen we bij een groot christusbeeld, dat vanuit het hele stadje te zien is. Wel toepasselijk, zo met kerst ;-). Vervolgens zijn we door een verlaten rivierbedding naar een stil baaitje gelopen. Best een pittig tochtje, maar puur genieten dankzij het prachtige uitzicht over de stad en de oceaan . De tweede dag hebben we op aanraden van Nederlandse bootburen een tocht door het eeuwenoude bos (één van de oudste bossen ter wereld, met bomen die bijna nergens anders voorkomen) gemaakt. Halverwege kwamen we bij een klein restaurant, waar een 75-jarige oma de scepter zwaait. Ze kookt op de traditionele Gomeriaanse wijze, met verse groenten uit eigen tuin. We hebben heerlijk gegeten en met handen en voeten een leuk gesprek met deze pittige dame gevoerd. Ze liet ons vol trots alle artikelen zien waarin haar restaurant beschreven wordt (Nederlands, Duits, Spaans etc.!) en gaf ons een handvol snoepjes mee voor onderweg. Geweldig toch, zulke mensen?!
Nu is de kerst weer voorbij en zijn wij druk bezig met de laatste klussen die we nog af willen krijgen voor we hier vertrekken. We zijn benieuwd wanneer we kunnen gaan, want de wind komt uit de verkeerde hoek, dus we zullen moeten afwachten en ondertussen de weerberichten goed in de gaten moeten houden. Tegen onze planning in zou het dus zomaar kunnen dat we hier ook oud & nieuw vieren! Wel jammer, want we hebben (jawel, eindelijk!) een nieuw doel!!! We hebben besloten naar Brazilië te varen en hopen daar nog voor de carnaval aan te kunnen leggen! Het liefst zijn we dan al in Salvador, waar oom Bertus en tia Glicia (oom en tante van Jeroen) wonen! Een tussenstop op de Kaapverdische Eilanden ligt voor de hand, maar die skippen we misschien ook wel als het zeilen lekker gaat. Fernando de Noronha, een eilandje voor de Braziliaanse kust, willen we niet missen. Is volgens foto's op internet erg mooi en zonder de boot kom je er niet snel. Meepakken dus!
Het is een flinke reis, dus het betekent dat we weer een tijdje uit de lucht zullen zijn. Naar de Kaapverden is het een dag of 10 varen en naar Brazilië vanaf daar nog eens minstens drie weken. Vanuit Brazilië komt in elk geval de volgende update!!!
Liefs en een goede jaarwisseling voor allen,
 
Sylvia en Jeroen