Regio di Calabria en Lipari Zaterdag 19 augustus.

Na een tocht van 400 mijl vanaf het meest zuidelijke puntje van de Peleponessos zijn we vroeg in de morgen uitgerust aangekomen in de haven . Het is vergelijkbaar met het Amsterdamse westelijk havengebied. Er rijden wel treinen, alleen veel te hard om er op te springen, er zijn hijskranen, vrachtauto's, veerboten met hoge golven, een harde kademuur en gedienstige taxichauffeurs. Eerst maken we het schip een beetje zoutvrij en ruimen de ergste troep een beetje op en stoppen alles weg wat maar gejat kan worden. Dan de stad verkennen. We lopen een dikke drie kwartier en komen in de Italiaanse wereld terecht. Direct stuiten we op de beste ijssalon van de stad, en dat mag gezegd. Wel 30 smaken, en echt allemaal even lekker. Ze verkopen het ook op broodjes, gewoon een wit bolletje en drie kogels ijs er op, heerlijk. Er is vrijwel geen buitenlands toerisme en Engels kunnen we dus wel vergeten. De hoogste prio ligt bij een nieuwe matras voor Syl. Zij heeft last van haar rug en de schuimrubberen exemplaren waar wij op liggen blijken ook uit 1987. Syl informeert bij een Italiaanse student die zegt Engels te moeten leren. Na veel gediscussieer met zijn vrienden geeft hij een briefje met de beschrijving van een zaak en wat we willen kopen . Helaas blijkt de middagsluiting inmiddels te zijn begonnen en slapen we wat in een plantsoen en drinken wat op het plein bij de domkerk. Het leek er wel zondagavond, zo stil als het daar was. Alle winkels geblindeerd met rolluiken en zelfs de kerk was dicht. Later in de middag tegen een uur of 4 begon alles weer te leven en hebben we de tip van de student gevolgd: taxi bij het station nemen en je naar "Brico" laten brengen. € 10 en in 10 minuten stonden we er voor de deur. Het blijkt een soort kwantumhallen en op het briefje wat de man had meegegeven blijkt een afsnijdbaar luchtbed te staan!!! Nee, die hebben we niet!!! De servicebaliemedewerker weet wel een ander adres ergens in de stad en zet dat op ons briefje. Tegenover de Brico is gelukkig ook een overdekte groentemarkt dus slaan we onze slag en nemen de bus terug naar het centrum. Dat was een feest apart, de bus blijkt het ideale vervoermiddel hier: We stappen in, € 1 pp en we vragen naar de ferry terminal naar Messina. De bus, voorzien van een goede airco, raakt langzaam leeg en gaat opeens de snelweg op met alleen wij nog er in! We denken even aan een ontvoering maar als ik onderweg links van de snelweg onze boot zie en hem aanwijs aan de chauffeur gaat de bus de snelweg af, keert om en rijdt langs de kade naar onze boot! Voor de deur afgezet terwijl wij nog niet eerder een bus hadden gezien op de kade! De volgende morgen opnieuw een poging en het adres op het briefje gezocht . Wat blijkt: 1 straatje achter het terrasje van de vorige dag zit een schuimrubber zaakje als je op de Amsterdamse Albert Kuijp vindt! Geweldig, helemaal blij. Ik had een maatschets gemaakt en met de verkopende familie gingen we aan de slag nadat Syl op straat (in het winkeltje was geen ruimte) de hardheid had getest. De nieuwe matras voldoet prima en met de oude gaan we de koelbox in het aanrecht isoleren zodat daar later misschien een koeler in kan (we koelen nu met blokken of zakken ijs).

Het is nog donker als we om 05 uur losgooien ivm het tij in de straat van Messina. Om 15 uur arriveren we in Lipari, een prachtige tijd om een goede plek voor de boot te vinden. Helaas, er is vrijwel geen haven, slechts een open baai met 12 grote veerboten per uur! Zeer veel snelle motorboten en een forse deining. We besloten ons tussen andere jachten te proppen en voor anker te gaan. Zo'n 30 meter ketting moest eruit, echter helaas, bij 15 bleef de ketting steken. De ketting ligt onder de kooi in de punt en gaat door een stalen buis naar het dek en via de lier overboord. De ketting bleek gedraaid (getorst) te zijn en moet daardoor a.h.w. met 2 schakels tegelijk de buis in: MUURVAST. Afijn wij toch maar het piepkleine haventje in. Gelijk drie behulpzame jochies op de kade, we knopen de boot vast en ja hoor, het bekende handje: € 30 voor drie uur! "NO, BASTA", riepen wij in koor, we've got an emergency! Tien minuten later een soort tolk er bij: JOU MUST PAY OR WE CUT THE LINE! Ok, then we are leaving. We gooiden de boot los en gingen tussen de geankerde boten vragen of we even aan hun schip mochten hangen, 5 pogingen leidden tot verwijs naar een ander en allemaal gingen ze zo weg! We kozen toen maar weer voor open zee, een mijl of 2 uit de kust tussen de af en aan komende ferry's. Na een uurtje klooien (zeep in de buis, trekken, tikken rammen etc. kreeg ik de ketting los door een grote tang onderaan de buis te klemmen en er op te slaan. (same way back system) We hebben toen alle 60 meter ketting overboord laten rollen en zonder torsen weer met de lier in de kluis laten zakken. Oorzaak vermoedelijk het met de hand optrekken van de ketting in plaats van met de lier. Ja, wie denkt dat wij alleen vakantie vieren mag een dagje komen ketting lieren . Be welcome!