Een kleine week voordat we uit Canada vertrekken zijn we weer terug aan de Sunshine Coast. We hebben afgelopen weken veel gezien en gedaan; dat heb je wel kunnen lezen uit de 'hoos aan reisverslagen' die we afgelopen week hebben verstuurd. We vinden het daarom een goed plan om het onze laatste week wat rustiger aan te doen doen en lekker te chillen bij Roald & Marisela. Maar voordat we het weten zijn we alweer in een volgend avontuur beland....

Unieke locatie
Roald's dochter Karen en haar man Cameron hebben kort geleden een stuk grond gekocht op Hardy Island. Een klein eiland dat alleen bereikbaar is per boot of per watervliegtuig. Het eiland is verdeeld in 'lots' waar je zelf kunt bouwen. Wegen, elektriciteit (of andere voorzieningen) zijn er niet, maar her en der is al wel een huis gebouwd. En dat is wat Karen & Cameron op termijn ook willen doen.Voor nu hebben ze er twee vlonders geplaatst, met grote tenten erop. Er is een 'well' voor drinkwater en een geïmproviseerde toilettent. And that is all there is! 

Het stuk bos is zeer rotsachtig en grenst aan drie kanten aan water (deels aan een inlet). Rondom sea view dus! Het is het eerste weekend dat de hele familie van Karen & Cameron er te gast is. En ook wij mogen meekomen. We voelen ons zeer vereerd!

The Revenant
De reis naar het eiland toe is een belevenis op zich. Vanaf de Sunshine Coast rijden we in ruim een uur naar Egmont. Daar haalt Cameron ons op met zijn boot. En wat voor een! 

Het is de omgebouwde originele boot uit The Revenant (deze film met Leonardo di Caprio in de hoofdrol had een Oscar-nominatie voor Beste Film in 2016. Cameron was met zijn bedrijf verantwoordelijk voor de special effects in deze film). De boot is een en soort supersterke platbodem. Heel handig als je veel mensen en spullen wilt meenemen. En aangezien we dit weekend met 20 man zijn....

De boottocht duurt een klein half uurtje en is een 'tour' op zich. We varen langs vele eilanden, inlets en zetten onderweg nog even wat visfuiken uit. Misschien vangen we een paar kreeften?
 

Mooiste kampeerplek ooit!
Zodra we van de boot zijn afgestapt kijken we onze ogen uit. Eerst leren we de hele familie kennen en krijgen we een korte rondleiding. En dan gaan we op zoek naar een plekje voor onze tent. Waar is er een klein stukje vlakke grond? Zo groot is onze tent niet! Maar dat blijkt toch een kleine uitdaging. De gehele lot is een en al rots en behoorlijk bergachtig, vlakke stukken zijn er eigenlijk nauwelijks (of zijn al in gebruik). 

Dan valt ons oog op een stuk rots, zo'n 50 meter boven het base camp, dik begroeid met mos. Een omgevallen boom hangt er schuin overheen. Zou onze tent daar passen? En ja hoor, met een beetje passen en meten, de haringen schuin in de moslaag gestoken, plaatsen wij ons tentje op de mooiste kampeerplek ooit! Vanaf onze rots overzien we het hele terrein en hebben we 180 graden sea view. Dit is zo gaaf!!!

Some more (s'more) please!
Culinair komen we er zeker niets tekort. In de wateren rondom het stuk grond stikt het van de schelpdieren en oesters. De kids zoeken ze en Karen & Cameron maken ze klaar. De verse oesters grillen ze boven het kampvuur. Een heel erg lekker hapje! En natuurlijk roosteren we 's avonds marshmallows. Als toetje proberen we een heuse Canadese s'more. Dat zijn biscuits, met daartussen geroosterde marshmallows en gesmolten pure chocolade. OMG! 

Je begrijpt het: we vermaken ons opperbest op deze unieke plek. Omdat er 'niets' is, gaat er een enorme rust van uit. Zelfs de mobiele telefoonontvangst denkt er het zijne van en is 'on and off'. Wat niemand van ons een probleem vindt. 

We ontdekken het terrein, kletsen met de andere aanwezigen, genieten van het uitzicht, maken het meegebrachte eten klaar, zitten rondom het kampvuur en voelen ons helemaal een met de natuur. Wat een stek! 

Houtwerk
Hoewel we maar een nacht op Hardy Island verbleven voelt het alsof we een week zijn weggeweest. Maar het is goed om terug te zijn op Soberania, Roald's & Marisela's heerlijke huis in het bos aan de Sunshine Coast. Eindelijk tijd om reisverslagen te schrijven, een wasje te draaien en een beetje bij te komen van alles wat we hebben meegemaakt. 

Rondom het huis is plenty te doen. Erwin maait honderden meters gras, sjouwt met boomstammen en klooft wat hout. Het is heerlijk (rustgevend) om zo in het bos bezig te zijn. We genieten van elkaars gezelschap, goede maaltijden en gezellige avonden. Op de terugweg van Sechelt (waar Marisela werkt) zien we tussen de huizen ineens een beer staan. Zomaar, in de bewoonde wereld. Dat blijft spannend en bijzonder.  

Babyberen!
Wat we dan nog niet weten is dat we enkele dagen later een mama beer met drie kleintjes in 'onze eigen achtertuin' zullen zien. Mancha, de hond, ontdekt de beer als eerste. Ze slaat aan. De babybeertjes schrikken en klimmen alledrie als een gek omhoog in de ranke dennenbomen. Mama beer houdt zich schuil in de bosjes. De hond sturen we snel naar binnen. En dan is het wachten. We horen mama beer roepen. 

De eerste babybeer waagt de klim naar beneden. Het is zo aandoenlijk om te zien, het zijn net kleine katjes. Met hun scherpe nagels hangen ze aan het boomschors. De beertjes zijn nog heel jong en zien eruit alsof ze zo uit de speelgoedwinkel komen. Maar zulke schatjes zijn het niet.... 

Als ze zo'n meter boven de grond zijn, laten de babyberen zich vallen, moe van de inspannende klim. Na de eerste, volgt even later de tweede, en na langere tijd wachten, ook de derde babybeer. Dit gebeurt allemaal pal voor onze neus. Wij staan op het balkon van het huis, de bomen zijn misschien 50 meter bij ons vandaan. Jeetje, wat gaaf!

Maar nu, waar gaan ze heen? Werken in de tuin doen we maar even niet meer.... En dat is maar goed ook, want als Erwin even later richting de toegangspoort van het huis kijkt, ziet hij ineens mama beer. Oef, wat is ze groot! Ze heeft dus een rondje om het huis gelopen en gaat nu aan de andere kant de tuin in. We horen het kraken in het bos. En dan weer 10 minuten later komt mama-beer weer voorbij de entree gelopen, nu met de drie kleintjes achter haar aan. Nog lange tijd wagen wij ons niet meer in de tuin, maar we zien ze niet meer terug.Wow, wow, wow!

Mooi afscheid
Een mooier goodbye van de Sunshine Coast hebben wij ons niet kunnen wensen! De laatste dagen vliegen voorbij. We maken nog een laatste wandeling door het bos en proeven gezamenlijk nog een biertje bij de lokale brouwerij. Roald trakteert ons op een afscheidsetentje in hun stamcafé in Gibsons en dan is het echt tijd om -met gepaste tegenzin- onze tassen in te pakken. 

Vrijdagmorgen 27 mei 2016 nemen we afscheid van Roald & Marisela. Roald zwaait ons zelfs helemaal uit bij de ferry. We hebben ons erg op ons gemakt gevoeld bij hen in huis. Zoveel warmte en gastvrijheid! Dat blijft heel speciaal. Mil gracias Roald y Marisela! See you again! 

Warm welkom
Vanaf Canada vliegen we weer terug naar Nederland. Onze big island tour is voorbij. Het was een schitterende reis die ging naar hele kleine en hele grote eilanden. Elk eiland bracht ons bijzondere ervaringen en unieke ontmoetingen. We hebben ontzettend genoten. We willen dolgraag nog meer mooie eilanden bezoeken en meer van de wereld zien. Maar dat bewaren we voor een volgende reis. 

Eerst met het vliegtuig dat ons in negen en half uur terug naar Nederland zal brengen. Op Schiphol worden we zaterdagmorgen 28 mei persoonlijk verwelkomd door onze grote vriend Atze, broer Guido en schoonzus Marloes. Fijn elkaar weer te zien! Thuis wacht ons vervolgens een warm welkom met bloemen, planten en allerlei (Hollandse) lekkernijen. Het is goed weer thuis te zijn. Home sweet home!