Daar staan we dan. Net Ilse & Matt naar het vliegveld gebracht en alweer op weg naar ons volgende avontuur. We wachten met honderd andere auto's. We wachten totdat we onze parkeerplek mogen opzoeken van de ferry naar Vancouver Island. 

Dotjes eilanden
De trossen zijn los en wij spoeden ons naar het buitendek. Het uitzicht is fenomenaal. Overal dotjes met eilanden. We speuren de horizon af. Misschien zien we zeehonden, zeeleeuwen of walvissen? In het water ontdekken we geen leven. Hoog in de lucht cirkelen enkele roofvogels rond. Het zijn bald eagles. Als onze oren bijna van ons hoofd zijn afgevroren, vluchten we de warme binnenruimte van de veerboot in. Al snel worden we verzocht weer achter het stuur plaats te nemen.

Harbour Airport
In file rijden we de boot af. We besluiten eerst een kijkje te nemen in Victoria, de hoofdstad van de provincie British Columbia (nee, dat is niet Vancouver!). Het parlementsgebouw mag met recht Victoriaans genoemd worden. Victoria zelf staat in de zon en kijkt uit over de gezellig drukke haven van de stad. 

Veerboten uit de VS komen er aan, zeilboten liggen aan de steigers en ook de watervliegtuigen landen in de haven. De haven is dus ook een vliegveld! We zijn inmiddels aan dat wondere beeld gewend.

Mountainaire
Hoewel we niet echt een plan hebben, rijden we verder in de richting van Nanaimo. Net voor deze stad draaien we de bergen in om even later onze tent op te zetten op camping Mountainbike. De camping doet zijn naam eer aan: het ligt bovenop een heuvel en er waait een fris windje. 

Erwin haalt direct een kruiwagen met brandhout bij de receptie en Marjolein sprokkelt het aanmaakhout. Ook hier zijn de nachten koud, dus de hele avond opwarmen aan een mooi kampvuur is een basisbehoefte geworden. En super cosy of course!

Terug aan de Pacific
We hebben onze zinnen gezet op een bezoek aan Tofino dat aan de Pacifische westkust ligt. Dat klinkt erg tropisch, maar niets is minder waar. De temperaturen zijn nog laag. Overdag een graadje of 15 en 's nachts liggen de temperaturen rond de 6 a 7 graden. Maar het is droog en de hemel is strakblauw. In de zomer is Tofino een heuse strandbestemming, in deze tijd van het jaar vooral heerlijk plek voor een lange strand- of boswandeling om de gezonde, zilte zeelucht in te ademen. 

Onze tent staat op een idyllische plek op camping Bella Pacifica. En het is zeker 'bella'. Tofino zelf is een aantrekkelijk klein kunstenaars- en vissersdorpje. Wel toeristisch, maar op een down-to-earth-manier. Het plaatsje geeft je ook het gevoel aan het einde van de wereld beland te zijn. De weg stopt er, je kunt alleen per boot of watervliegtuig je weg vervolgen. Tofino ligt ook aan het einde van het Pacific Rim National Park. In dit park maken we een aantal korte wandelingen. We krijgen regelmatig een stijve nek als we langs de dikke boomstammen omhoog kijken. Honderden jaren trotseren deze coniferen, dennen-en sparrenbomen al weer en wind. Echte woudreuzen zijn het. Ook de stranden die vaak bezaaid liggen met drijfhout, zijn schitterend.

Hoewel er wel voor wordt gewaarschuwd, zien we geen zwarte beren in het park. Op de camping zijn alle voorzorgsmaatregelen genomen om geen beren aan te trekken. Afvalbakken hebben een speciaal sluitsysteem en kampeerders moeten al het eten en alle geurende producten (dus ook je toilettas) in de auto bewaren.

Vuurtoren in de mist
Het aan de andere kant van het Nationaal Park gelegen Ucluelet is klein en sfeervol. Vlakbij de vuurtoren is een mooie wandeling. We lopen af en toe in de mistflarden, waardoor we de zee soms niet zien. De luide roep van zeeleeuwen klinkt dichtbij. We zijn dus dichtbij het water. Maar we zien de beestjes niet. Wel een paar arenden, die zichtbaar wachten op beter weer. 

Even verderop horen we een misthoorn, die de schepen moeten waarschuwen voor de aanwezige rotsen. In het verleden werden deze rotsen vele vrachtschepen al noodlottig. Mistflarden worden continu aangevoerd. Het levert bijzondere beelden op. En geeft ons het gevoel in een set van Lord of the Rings aanbeland te zijn. Sp(r)ookjesachtig!

Even doorzagen
Na twee nachten Tofino rijden we terug richting Nanaimo en Victoria. Na een mooie wandeling bij de Stamp Falles, stoppen we bij een van de oudste houtzagerijen van Canada, de McLean Steam Saw Mill. We lopen langs de vele antieke machines, auto's en de mooie gebouwen. De zagerij is uitgeroepen tot Nationaal erfgoed. Nog altijd is de houtindustrie voor Canada een belangrijke inkomstenbron. Vlakbij de houtzagerij ligt het pittoreske havenplaatsje Port Alberni. De plaats heeft een rijke geschiedenis op het gebied van fishing (zalm), mining en logging. Omdat er nog hogere bomen bestaan dan we tot dan toe hebben gezien stoppen we bij Cathedral Cove. Hier groeien de bomen letterlijk in de hemel. Wow!

Oeps!
En dan maken we een vergissing. We gaan naar een camping waar maar vijf plekken zijn voor tenten. De rest is bedoeld voor caravans, campers, big size trailers, kampeerbussen XXL. We hebben nog nooit zo veel en zulke grote kampeertrailers gezien. 

Maar omdat het nabijgelegen Provincial Park haar camping nog niet geopend heeft, rest ons weinig anders dan ons ieniemienie tentje op te zetten tussen de kampeerreuzen. De faciliteiten van de camping zijn verder prima, dus over deze vergissing komen we ook wel heen.

A must see?
De camping of beter gezegd het RV-park ligt dichtbij de beroemdste tuinen van Canada, The Butchart's Gardens. Hoewel de entreeprijs nogal hoog is (bijna EUR 20 p.p.), zijn we nieuwsgierig geworden naar de tuinen die we volgens iedereen die we hier spreken, absoluut niet mogen missen. [ De tuinen zijn inderdaad prachtig aangelegd. Rododendrons bloeien in allerlei kleuren. Ook de azalea's kleuren fraai. De tulpen (!) zijn helaas bijna uitgebloeid en we zijn nog te vroeg voor de rozentuin. De Japanse tuin laat zelfs de duizenden Aziaten glimlachen. Voor de foto uiteraard. Op een bruggetje, voor een watervalletje. Het plaatje is compleet. En wij, wij genieten van de wandeling. Maar overdonderd zijn we niet.

Hele grote dolfijnen
Het sluitstuk van ons verblijf op Vancouver Island is een whale watching tour. We proberen het nog een keer. De zon straalt die dag, de temperatuur stijgt, de wind is gaan liggen. Alle seinen staan op groen. We trekken allemaal een speciaal zeewaardig pak aan (we gaan toch niet naar de maan?). Gaan we vandaag dan voor het eerst in ons leven orka's in het wild zien? Het antwoord volgt na ruim een half uur varen. Op slechts een paar honderd meter komen op verschillende plekken zwarte vinnen en zwart-witte lichamen boven het water uit. Iedereen aan boord houdt zijn adem in. Inwendig schreeuwen we: yeeeaaaaaahhhh, het is een grote orka-familie in de ochtendzon. De familieleden spelen in het water, splashen met hun staart en doen allerlei acrobatische oefeningen. 

We moeten dit wel opschrijven, want vastleggen op een camera is voor ons een lastige opgave. We missen steeds 'le moment suprême'. Wat overblijft op de foto is een vin, opspattend water of soms alleen water... We blijven bijna twee uur in de buurt van de orka's. Er zijn er zoveel, het is niet te geloven. We kijken onze ogen uit. De tijd vliegt voorbij. Onze gids meldt dat hij deze familie voor het eerst in 2016 ziet. Rond de eilanden leven drie families, de andere families waren al eerder gesignaleerd. So they are all back home now. Ze wachten totdat de zalmen ook naar huis komen. Dat wordt een feestmaal voor de orka's. Wij keren met z'n allen supertevreden terug naar de haven van Sidney. Onze dag kan niet meer stuk.

Next
En de dag is nog niet voorbij, want we gaan naar de ferry die ons terug naar Vancouver brengt. We hebben aan het einde van de middag afgesproken met Randy & Julie Myrvold, die we vijf jaar geleden op Fiji hebben ontmoet. Weer een bijzondere ontmoeting waar we naar uitkijken.