Colombo, eigenlijk hebben we niet zo'n zin om deze metropool met zijn 5,5 miljoen inwoners (waarvan bijna een miljoen in de stad zelf) te bezoeken. Het is er vast warm, erg druk en er is bovendien niet zo heel veel te zien. Toch gaan we, en we blijven er wel drie nachten. For a reason!

Tradities
Een van de redenen om naar Colombo te gaan, is dat we in elk land dat we aandoen altijd de hoofdstad bezoeken. Een soort traditie zeg maar. Net als het bezoeken van het Nationaal Museum. Dat doen we eigenlijk ook altijd. Dus ook hier! Het nationaal museum bezoeken we op onze allerlaatste dag in SriLanka, als we toch moeten wachten op onze late avondvlucht. Het museum maakt niet bijster veel indruk op ons. De helft is gesloten voor renovatie (wat heel hard nodig is), de andere helft bestaat uit zeer verouderde jaren '70-vitrines met best wel mooie vondsten uit de oude koningssteden. Alleen, omdat de ellenlange begeleidende teksten en verzamelingen nogal door elkaar hangen, komt de boodschap niet heel goed over. Bovendien is het bloedheet in het enorme gebouw. De oude stenen met Nederlandse inscripties, Nederlandse munten en een troon door de Dutchies geschonken aan de koning van Kandy, maken weer wat goed.

Zo gepiept
Onze treinreis van Bentota naar Colombo ging overigens voortreffelijk. We vertrekken vanaf het piepkleine stationnetje van Bentota, stappen (op advies van onze gastheer) uit in Mount Lavinia om daar over te stappen op de stoptrein de stad in. We stappen uit op het foeilelijke station van voorstad Bambalapitiya. Vanaf daar lopen we de laatste anderhalve kilometer naar ons hotel. Appeltje eitje.

Wat ons bij aankomst als eerste opvalt is dat het eigenlijk helemaal niet zo druk is in de stad. Dat is ook niet zo gek, want het is vandaag Puja-dag. Oftewel: volle maan. En dat betekent een vrije dag in het overwegend Boeddhistische Sri Lanka. Alle overheidsgebouwen (inclusief musea) en banken zijn dicht. Maar de commercie draait gewoon door. Gelukkig maar, want daardoor kunnen wij wat mooie winkels bekijken. Bij toeval belanden we ook bij de Dutch Burghers Club. De Burghers zijn een etnische groep in Sri Lanka, nakomelingen van de Nederlandse kolonisten die zich met lokale Singalezen hebben vermengd. Vaak hebben ze blauwe ogen, een Nederlandse familienaam en zijn zij Protestants-Christelijk. Bijzonder.

Zondagslunch
Tweede belangrijke reden om naar Colombo te gaan is een lunchuitnodiging van Tharindu & Asha, een Sri Lankaas stel dat we op de Malediven hebben leren kennen. Via Whatts App hebben we steeds contact gehouden en ze nodigen ons uit om bij hen thuis te komen eten. Leuk! Tharindu en Asha wonen in een voorstad van Colombo, zo'n 40 km ten zuiden van Colombo. We weten de juiste bus te vinden en zo'n anderhalf uur later staan we op het busstation van Panadura. Daar haalt Tharindu ons op met zijn auto. Binnen enkele minuten parkeert hij zijn auto op de oprit van hun huis. Het is zijn ouderlijk huis (zijn ouders wonen nu elders) en Tharindu en Asha bewonen de bovenverdieping. 

Bij binnenkomst komen de heerlijke geuren ons al tegemoet. Asha houdt van koken en bereidt een heerlijke rice & curry voor ons. Het weerzien is bijzonder hartelijk en we begroeten elkaar met drie kussen (ze wisten zich nog te herinneren dat wij dat zo in Nederland doen). Sri Lankanen begroeten elkaar met twee kussen, waarbij de begroeting tussen mannen en vrouwen het midden houdt tussen een omhelzing en een luchtkus. Tharindu wordt haast verlegen als Marjolein hem drie kussen op de wang geeft!

Goed leven
Natuurlijk zijn we nieuwsgierig naar hoe het gewone leven er hier in Sri Lanka aan toegaat. Zowel Tharindu als Asha hebben beiden een goede baan. Zij heeft een administratieve functie bij een Canadees telecombedrijf, hij verzorgt trainingen en after sales voor een IT-bedrijf. Hij reist heel Azië af voor zijn werk en is gemiddeld twee weekenden per maand in het buitenland. Hun bovenverdieping is eenvoudig ingericht. Een eettafel, een bankstel met tafeltje en een flinke tv. Dat is het wel zo'n beetje. De keuken hebben ze net vernieuwd. De badkamer is eenvoudiger dan we in de meeste guesthouses hebben gezien. Maar ze kunnen zich wel de luxe van een auto permitteren. Ze hebben het goed.

Het eten is verrukkelijk. De dahl is zo lekker dat we direct het recept opschrijven. Dat wordt op zoek gaan naar de juiste ingrediënten als we weer in Nederland zijn! Er is een garnalencurry, een gerecht van gedroogde vis en natuurlijk coconut sambal (vers geraspte kokosnoot, gemixt met rode peper). Echt super lekker. En dan komt nog het toetje: aardbeienijs, bananen en een soort karamelpudding gemaakt van de vrucht van een palmboom. Een lokale delicatesse. 

Strandbezoek
Als we uitgebreid hebben nagetafeld stellen Tharindu & Asha voor om naar hun favoriete strand te gaan, iets ten zuiden van Panadura. Tuurlijk, leuk! Ze kennen daar de eigenaar van een strandtentje. We zitten nog maar net of er wordt alweer wat te eten besteld: een hele vis! En ondanks dat de lunch voor ons gevoel nog maar net achter de kiezen hebben, smullen we alweer van een superverse white mullet.

Dit deel van het strand is nog nauwelijks toeristisch, we zitten er heerlijk, er is (gelukkig) wat wind, en zien de zon in de zee zakken. Terwijl de donkere wolken steeds dichterbij komen.... Het bliksemt, het dondert in de verte en ineens regent het pijpenstelen. We vluchten naar de auto, nemen onderweg nog even een kijkje bij een luxe vijfsterrenhotel en gaan dan retour Panadura. De regen klettert nu op de ramen, de ruitenwissers kunnen het nauwelijks bijbenen. En dan rijdt Tahrindu het busstation voorbij. We proberen beleefd te vragen of hij hier niet had moeten stoppen om ons op de bus te zetten. Maar nee hoor, daar komt niets van in. Met dit weer brengen ze ons met de auto terug naar Colombo. Wij protesteren. Maar niets helpt. Ze staan erop. En zo komt het dat we binnen 45 minuten weer terug zijn in de grote stad. Wat een bijzonder bezoek. En wat een lieve mensen.

Voelt als een marathon...
We hebben nog één volle dag in Colombo. En die willen we gebruiken om meer van de stad te zien. Drie wijken willen we bezoeken: Fort, Pettah en Slave Island. Ons hotel ligt zo'n 4,5 km van het fort. Dat kunnen we wel lopen, toch? Onderweg is er immers ook nog van alles te zien: een klein shopping center, het prachtige Galle Face Hotel, Galle Face zelf (een groenstrook met wandelpromenade) en nog meer. Het is flink zweten tijdens de wandeling, maar we zijn blij dat we het doen. Zo zie je immers veel meer dan dat je in een tuktuk zit. 

Wat we vooral zien is een stad in transitie. Overal, werkelijk overal, wordt gebouwd. Vooral vijfsterren hotels van alle bekende ketens. Het Taj hotel aan Galle Face zal straks verbleken bij alle moderne, chique hoteltorens die nu verrijzen. De stadsontwikkeling die we eerder al in Bangkok en Kuala Lumpur zagen, moet hier nog plaatsvinden. En ergens zijn we bij dat wij de stad nu nog zien. Chaotisch, rommelig, bloedheet en vol met toeterende tuktuks (die in Bangkok al enkele jaren verbannen zijn).

Colombo Fort
Colombo Fort valt ons, na Galle, enigszins tegen. Het valt niet mee om hier nog Nederlandse overblijfselen te vinden. Eigenijk is alleen het voormalige Dutch Hospital goed bewaard gebleven. Het is prachtig gerestaureerd en zit nu vol met restaurants. We zien in het Fort wel mooie Engelse panden, zoals het voormalig Cargills-pand van de gelijknamige lokale supermarktketen en vele chique voormalige bankgebouwen. In een leuk thee-restaurantje van de firma Dilmah genieten we van een heerlijke kop thee. Natuurlijk van een type dat je in Nederland niet kunt kopen. We hebben weer energie om door te lopen.

Via de haven verlaten we het fort en lopen richting de wijk Pettah. Vanuit hier willen we doorlopen naar de meest beroemde Nederlandse kerk van Sri Lanka, de Wolvendaal-kerk. Hoe ver is het? Ruim een kilometer? Ok, dat kunnen we ook nog wel lopen. Hoewel de zon inmiddels hoog aan de hemel staat... De kilometer blijkt een heeeele lange kilometer. We lopen niet door de allerbeste wijk van Colombo. En we hebben al onze spullen bij ons.... We komen bij de kerk aan. Zien de naam 'St Anthony's Church' op de gevel staan. Huh??? We checken onze kaart. Oh nee, we zijn naar de verkeerde kerk gelopen! Sufferds die we zijn. De beroemde Wolvendaal-kerk ligt 750 meter de andere kant op....

Ach, we hebben het nu toch al warm. We nemen een flinke slok water en lopen door allerlei buurten waar ze zelden een toerist zien. Toch voelen we ons nergens onveilig en dan ineens doemt de beroemde Nederlandse kerk uit 1749 voor ons op. De kerk ziet er niet bijster goed onderhouden uit, maar binnen is veel van het oorspronkelijke meubilair bewaard gebleven. Net als vele oude grafstenen. Absoluut de moeite van de wandeling waard!

Pettah
Het is inmiddels half drie en we hebben reuze trek gekregen van het rondsjouwen in de stad. Vlakbij een van de markten van Pettah lunchen we in een zeer lokaal tentje met een eenvoudige biriyani. Daarna is het ons plan om via Pettah naar de wijk Slave Island te lopen. Wat we dan nog niet weten is dat we in een van de drukste en oudste gedeelten van de stad terecht komen. Dit was voorheen het woongebied van de Nederlanders. Verschillende straatnamen herinneren hieraan. En ook nu is het nog het meest levendige deel van de stad waar alle (groot)handel plaatsvindt. Even wanen we ons in de VOC-tijd. Mannen met handkarren rennen af en aan. Op het plein waar ook de Old City Hall uit 1865 staat is het een drukte van belang. Alle verkeer gaat dwars door elkaar. Overal geschreeuw en getoeter. Wat een chaos. We blijven er een tijdje geamuseerd naar kijken. Terwijl we regelmatig vriendelijk begroet worden. Dit soort steden op de wereld is inmiddels redelijk uniek. Overal in Azië vindt modernisering plaats, maar hier is het leven nog zoals het decennia geleden (misschien zelfs wel eeuwen geleden) ook al was. Heel boeiend.

Nog meer indruk maakt Pettah op ons als we een van de Cross Streets doorsteken: een lange, modderige onverharde weg waar slechts enkele producten worden verhandeld: uien, knoflook, specerijen en aardappelen (elke van de vele Cross Streets verhandelt zijn eigen specifieke producten). Het smalle straatje staat bomvol oude vrachtwagens en handkarren die door pezige mannetjes worden ingeladen en uitgeladen. We voelen ons bezwaard dat wij er wandelen: we lopen continu in de weg. Maar de mannetjes vinden het prachtig en steken hun duim op als we een foto van ze maken. In de bijbehorende garageboxen wordt de handel gedreven. Plechtig kijkende heren zitten achter hun bureaus en berekenen de prijzen. De geuren, het lawaai, het krappe straatje. Het is overweldigend. En wat het voor Marjolein extra speciaal maakt is dat zij in deze rauwe mannenwereld zo ongeveer de enige vrouw is. Met kort haar en blauwe ogen.....

Na Pettah zitten we zo vol adrenaline dat de wandeling van enkele kilometers naar de wijk Slave Island ook zo gepiept is. Het is de wijk waar de Nederlanders destijds hun slaven hielden omdat het volledig door water omgeven was. Helaas is van de Nederlandse geschiedenis niets zichtbaars meer te vinden. Maar de kleurrijke Engelse shophouses zijn wel een foto waard. De panden zijn slecht onderhouden. Zoals een bewoner van de wijk opmerkt: "Onze president investeert liever in de bouw van de hoogste toren van Azië (in de verte zichtbaar) dan in het onderhoud van deze koloniale panden". We vrezen dat hij gelijk heeft. We overwegen even of we een tuktuk terug zullen nemen naar ons hotel, maar 'op karakter' lopen we het hele stuk weer terug. We hebben die dag zo'n 15 km gelopen in de snikhete stad en dat voelt als een marathon!

Klaar voor de volgende etappe
Ons bezoek aan de metropool Colombo zit erop. Net als onze reis door Sri Lanka. We kijken terug op een mooie tocht door een bijzonder vriendelijk land waar, op relatief kleine oppervlakte, veel te zien en te doen is. Je voelt je hier veilig, het klimaat is warm, het eten lekker. Enige kritisch noot is het prijsniveau van met name de toeristische attracties (openbaar vervoer is wel spotgoedkoop). Dat ligt echt veel te hoog. Maar dankzij de vriendelijke bevolking voelen zowel vakantiegangers als reizigers zich hier al snel op hun gemak. Dus, mocht je na het lezen van onze reisverslagen zin krijgen in een reis naar Sri Lanka, dan zeggen wij: doen!