The ute is klaar voor de roadtrip. Op naar Coffin Bay voor een bezoek aan onze vrienden daar. Maar voordat we daar voor een kleine week heen gaan, maken we eerst nog stops in Clare Valley en Laura.

Driving the ute
Als we hier rondrijden in de ute voelen we ons helemaal local. In Nederland zouden we de ute een 'bakkie' noemen; een tweepersoons auto met geïntegreerde laadbak. Ute staat voor utility vehicle en is een typische Australische benaming voor dit soort auto's. Jeanne & Michiel's ute heeft een canvas opbouw. Super handig om alle campingspullen in te vervoeren. Ute's worden vooral gebruikt door boeren, klusjesmannen en andere werklui, die de gewoonte hebben om onderweg allemaal naar elkaar te zwaaien. En dus zwaaien ook wij vrolijk naar alle andere ute's. Het schept een band zeg maar, dat rijden in een ute.

Clare Valley
Clare Valley is een van de beroemde wijngebieden van Australië. Clare is vooral bekend vanwege zijn friszure Rieslings en volle rode kwaliteitswijnen. Het ligt op ruim twee uur rijden ten noorden van Adelaide. Een easy stop dus, onderweg naar Coffin Bay. Nou ja, easy. Zo makkelijk maken we het ons er zelf niet....

We huren een mountain bike voor een dag om een deel van de Riesling Trail te fietsen. In Clare Valley is een fietspad aangelegd op de plek waar ooit een oude spoorlijn liep. Overal kun je van het fietspad afwijken om wijnhuizen te bezoeken of een extra 'loop' te fietsen. We bestuderen de kaart en zien dat er direct naast de camping een loop start; naar een uitzichtpunt, een rondje van zo'n 16 km. Onze fietsen hebben flink wat versnellingen. En, wij zijn gewend om te fietsen. Toch?

De weg gaat direct stijl omhoog. De fietsbanden blijken vrij zacht te zijn. Wij misschien een kilootje (of wat) aangekomen. En na een kilometer wordt de weg onverhard. Je snapt het: genoeg ingrediënten om al na 10 minuten zwaar hijgend en puffend een eerste pauze te moeten nemen. Geheel tegen onze principes, maar onze conditie is wat afgenomen na al die weken reizen. Waar zijn we aan begonnen? Nou, gewoon aan een pittig rondje. Dus we gaan door. En als onze spieren eenmaal wat zijn opgewarmd kunnen we beter genieten van de mooie omgeving. Met prachtige uitzichten. Soms rijden we langs droge goudgele graslanden, dan weer voorbij een mooie winners en de route gaat zelfs deels door het bos. We verstoren twee kangoeroes, die vredig staan te grazen. Ze springen vlak voor Erwin over de weg. Dat je zelfs op een fiets bijna tegen zo'n beest aan kunt rijden... We beperken het aantal wijnproeverijen (anders komen we die bergen helemaal niet meer op en bovendien liggen alle wijnhuizen zelf ook allemaal bovenop een berg), genieten van een heerlijke lunch op een schitterende locatie en fietsen redelijk op ons gemakje via de oude spoorlijn weer terug naar de camping. We voelen ons bijzonder voldaan, maar zijn ook helemaal gevloerd. 

Onderweg
Volgende stop is Laura (op een uur rijden ten noorden van Clare). Voor ons een bekend adres waar we al een aantal keren zijn geweest. Jeanne & Michiel hebben er een bijzonder tweede huis; een oud verbouwd kerkje. We vinden het een fijne plek. Het heeft de 'good vibes'. Het is fijn er terug te zijn en samen met Jeanne & Michiel hebben we er een super gezellige middag en avond met goede gesprekken, heerlijk eten en een lekker glas wijn.

De volgende morgen rijden we via de binnenlanden en de mooie Horrocks Pass weer richting de kust. We passeren Port Augusta en doen hier nog even boodschappen. Port Augusta is de laatste grote stad die we voorlopig tegenkomen. We draaien de Eyre Peninsula op en maken ons op voor een rit van een kleine 400 kilometer naar Kellidie Bay. Gemiddeld elke 100 kilometer passeren we een plaats. Tussen de dorpen en stadjes is niets, helemaal niets. Alleen maar heel veel shrubland; lage struikjes die in dit droge klimaat met zilte lucht en veel wind weten te overleven. Het is nog net geen woestijn, maar het voelt al wel als outback. Soms hebben we even zicht op zee. Je mag op snelwegen (die er voor ons uitzien als B-wegen) niet harder rijden dan 110 km per uur. Auto op cruise control en blik op oneindig. Sommigen zullen dit saai vinden, maar wij genieten van de weidsheid van dit land en de kleuren die telkens lijken te veranderen.

Op weg naar Kellidie Bay
Het laatste stuk van de route is 35 km onverhard. We nemen een shortcut die ons een flinke omweg via Port Lincoln bespaart. We voelen ons nu nog meer local, geen 'gewone' toerist zal deze route nemen. Coffin Bay komt steeds dichterbij. Vlak voor Coffin Bay slaan we af. Via het piepkleine plaatsje Wangary (daarover later meer) rijden we een dirt road op. Bij de T-splitsing gaan we links af, 1e weg rechts en dan weer de 1e weg links. We rijden nog 6 km onverhard en dan zien we de baai liggen. We slaan af naar het water, een doodlopende weg in. En al snel zien we een handjevol shacks liggen. Sommige van deze veelal houten huisjes worden uitsluitend als vakantiewoning gebruikt, slechts drie in deze baai zijn permanent bewoond. Een ervan door onze vrienden. Het voelt als het einde van de wereld. Een hele bijzondere plek om te wonen. En voor ons om een paar dagen te verblijven!

Bijzonder weerzien
We vliegen Suzie & Shane in de armen. Het is zo goed elkaar weer te zien! Vorig jaar, en ook het jaar daarvoor, hebben we een aantal weken in Coffin Bay gekampeerd met Ben & Megan. Via hen leerden we Suzzie & Shane en ook Sonja & Scotty (die in het vlakbij gelegen Wangary wonen) kennen. Het klikte erg goed en zo komt het dat we hier nu weer terug zijn. Helaas zonder Ben & Megan die nu hard aan het werk zijn en er in januari hun zomervakantie hebben doorgebracht. We blijken niet de enige gasten te zijn in Kellidie Bay. Onverwacht zijn er nog meer vrienden komen aanwaaien: Rick & Jenny. Hoe meer zielen hoe meer vreugd!

Het is lastig uitleggen hoe het is om in een shack te wonen (overigens slapen wij in de caravan van Suzie & Shane die naast de shack geparkeerd staat). Shacks zijn eenvoudige houten woningen met weinig tot geen voorzieningen die vaak worden gebruikt als vakantiewoning maar soms ook permanent worden bewoond. Wonen in een shack is een echte 'way of living' waarbij je het gevoel hebt continu op vakantie te zijn. Niks geen gepolijste houten vloeren en luxe inbouwkeukens, maar een functionele houten woning met degelijke materialen die tegen een stootje kunnen en waarbij je over genoeg spullen beschikt om prima te kunnen leven. Er is wel elektriciteit, maar geen wateraansluiting. Je bent er volledig afhankelijk van regenwater voor elke douche die je neemt of afwas die je doet. Zodra je de shack uitstapt sta je met je voeten in het zand, op het strand. Daarom zijn Suzie & Shane hun terras aan het verbreden, een flink karwei waar wij een kleine bijdrage aan leveren. Leven in een shack in Kellidie Bay betekent een eenvoudig buitenleven met de geweldige luxe van volstrekte rust op een magische plek. We voelen ons super bevoorrecht dat Suzie & Shane deze plaats voor even met ons willen delen.

Wat we ook heel gaaf vinden is dat je op dit soort plaatsen weer andere bijzondere mensen leert kennen. Zoals Rick & Jenny. Rick heeft 10 jaar geleden zijn huis verkocht en reist sinds die tijd door Australië met zijn enorme Bedford-bus met aanhanger (in de aanhanger een 4wd Suzuki Jimmy, een wasmachine en nog veel meer). Beiden hebben voor de RAAF (Australische legerluchtvaart) gewerkt en zitten vol verhalen. We leren ook de buren Kaz & Brian kennen die, met hun jack russel Tippy, door Erwin Tipsy genoemd, regelmatig even komen aanwaaien voor een drankje. Suzie & Shane zijn supergastvrij en we voelen ons erg op ons gemak. Suzie maakt de heerlijkste gerechten klaar en weet zalige cakes en taarten te bakken. Wat hebben we het goed en gezellig met elkaar!

Live like a local
Elke ochtend zitten we met een kop koffie op de veranda en genieten we met elkaar van de zonsopkomst. Vrijwel dagelijks zien we dolfijnen die bijna tot op het strand komen. We leren de namen kennen van de magpies die rondom het huis leven (en die Suzie regelmatig verwend met een lekker hapje). Kippen scharrelen rondom het huis, wroeten in het zeewier en bezorgen ons dagelijks kakelverse eitjes. De tijd staat hier stil, maar gaat ook oh zo snel voorbij. 

Alle goeds van de natuur
In de kleine week die we in Kellidie Bay verblijven ondernemen we vrijwel helemaal niets (uitgezonderd een kort strandbezoek aan Farm Beach waar we voorgaande jaren verbleven en een korte stop in Dutton Bay waar Bellili -Sonja's dochter- in een restaurant werkt). En dat hoeft ook niet, want deze plek is zo mooi dat er eigenlijk geen reden is om er op uit te gaan. Bovendien zijn we hier vooral voor onze vrienden! Bijna alle avonden zien we ook Sonja & Scotty en hun vier dochters. Een van de avonden brengen we in bij hen in Wangary door. Met heel veel verse en superlekkere oesters (Scotty is oyster farmer). Scotty kookt graag en serveert de oesters dit keer met verse passievrucht, een beetje rode peper en wat vissaus en citroensap. We zitten in hun beer garden met uitzicht op een mega-groententuin en fruitboomgaard. Sonja & Scotty proberen (in het dure Australië) zoveel mogelijk zelfvoorzienend te zijn. Ze zijn zelf verbaasd over de hoeveelheid verse groenten en fruit die hen dat oplevert. Dus er wordt heel wat gebakken, gedroogd, ingemaakt en ingevroren. Super, zouden wij ook meer moeten doen...

Eten & drinken
Vrijwel allen hier (behalve wij) zijn fervent vissers. Regelmatig hangt er een tommy, grafisch, whiting en gummy shark aan de haak. Good meals! Op de dag dat we de 6-jarige trouwdag van Suzie & Shane vieren, eten we verse mosselen en zelfs een paté van zee-egels. Die ochtend zelf gevangen door Suzie en Sonja. Wow! We realiseren ons dat wij in Nederland best ver af zijn komen te staan van de natuur en eigenlijk vooral dichtbij de supermarkt wonen....

Tijdens een van de weinige warmere avonden, maken wij een zuurkoolmaaltijd voor het hele gezelschap klaar. Vorig jaar hebben we dat ook gedaan toen het 40 graden was. En ook nu, met 35 graden smaakt het best. De Ozzies smullen van de Hollandse stamppot. Voor de inkopen moesten we wel 'even' naar Port Lincoln rijden, zo'n 50 km verderop. In de supermarkt vonden we zowaar een heuse 'Dutch rookwurst'. Ach dat ze dat hier 'wurst' noemen, zal ons een worst zijn...

Many thanks special people!
Wij genieten op en top van alle dagen en avonden. Van alle gezelligheid, de bijzondere ontmoetingen, de ongecompliceerde lol die we samen hebben, de magisch mooie plek en al het lekkere eten en drinken. Het waren geweldig dagen.

THANKS Suzie & Shane, Sonja & Scotty & other neighbors! We will be back one day!