Onze dagen in Adelaide vliegen voorbij. We doen er onze gewone dingen (zoals boodschappen, het huis een keer schoonmaken, strandwandeling, beetje in de tuin werken en zo), maar voor ons ook ongewone dingen.

Staatskampioenschappen
Zo gaan we een dagje naar de Little Atheltics State Championships. Tenminste, dat was de bedoeling..... Ethan zit sinds kort op little athletics, atletiek voor jongeren t/m 17 jaar. Van nature rent hij graag en hard! En zo komt het dat hij zich na een heel kort lidmaatschap bij zijn club al kwalificeert voor de State Championships. Omdat Ben & Megan met vakantie zijn gaan wij er samen met oma Margaret (Megan's moeder) naar toe om 'm te begeleiden en aan te moedigen. Marg zorgt voor heerlijke broodjes en zelfgebakken cake. Jammie! Het eerste uur kijken we maar eens rustig om ons heen. De meeste jonger atleten zien er professioneel uit; goed getraind en hippe kleding. Ethan kijkt nog wat onwennig om zich heen. We zien niemand anders van zijn club, jammer. 

Op het afgesproken tijdstip neemt Erwin 'm mee naar de start van de 60 meter horden. Hij loopt een seconde van zijn persoonlijk record en kwalificeert zich direct voor de finales. Maar, hij is toch niet helemaal tevreden: hij heeft last van zijn enkel (een voetbalblessure) en was niet de winnaar. Tja.... Dan maar proberen bij het verspringen. Hij neemt een aanloop, jumpt en.... eindigt niet ver genoeg. Hij kijkt niet blij. De andere jongens springen allemaal een stuk verder. Poging nummer twee. Een, twee, drie... au... en komt helemaal verkeerd terecht! Ethan grijpt naar zijn knie, die goed zeer doet. De official raadt ons aan toch even langs de EHBO te lopen. Erwin neemt hem mee en even later komt hij terug met zijn knie in een verband. Niets ernstigs, maar wel verrekt. Voor Ethan is de lol eraf. We blijven nog even kijken, maar besluiten dan toch maar naar huis te gaan.

Chinees en boerenkool met worst
Die zelfde zaterdagavond gaan we uit eten met Margeret & Graeme (Megan's ouders) en Ethan en zijn zus. Kalea is dinsdag jarig en dat vieren we nu alvast. We maken kennis met de Australische Chinees. En het smaakt ons prima. Het is een gezellige avond!

Na het weekend zijn Jeanne & Michiel weer terug van hun road trip van drie weken. Natuurlijk hebben we weer heel wat bij te kletsen. En dat doen we onder het genot van een flink bord boerenkool met worst en een goed glas (flesje of wat, ahum...) wijn. Voor we het weten is het flink laat. Maar dat vinden we geen van allen erg. We hebben altijd zoveel te bepraten en het is altijd gezellig samen. We waarderen deze bijzondere avonden heel erg, het zijn speciale momenten tijdens ons verblijf in Adelaide!

Veranderlijk
Omdat Ben & Megan deze week nog met vakantie zijn, mogen we hun auto een paar dagen lenen. Fijn, want dan hoeven we niet een van Jeanne & Michiel's auto's te lenen (hoewel dat altijd mag, voelen we ons soms toch bezwaard). We gaan nog een paar nachtjes kamperen. 

Dit keer kiezen we voor Port Vincent op de York Peninsula. De 'York' hebben we voorgaande jaren altijd wat links laten liggen. Er zijn (behalve Innes National Park helemaal in het zuiden, voor nu te ver rijden) niet heel veel spannende dingen te zien. Maar, dat is nu juist wat wij nu zoeken. Niks geen toeristisch gedoe, maar gewoon een mooi baaitje opzoeken om te genieten van de natuur. En het mooie weer. Tenminste, dat dachten we. De eerste dag is het inderdaad prachtig, maar dag twee is het koud, bewolkt en niet al te warm. De York Peninsula is beroemd om zijn lange kustwandelingen. Goede reden voor een stevige wandeling! 

Voordat we zover zijn, zetten we natuurlijk eerst de tent op. Onze tent is inmiddels jaren oud en het opzetten doen we bijna 'op de automaat'. Stok 1 erin, omhoog. Stok 2 erin, hup, omhoog. We horen 'krak'. En nog een keer 'kkkrrrak'. Neeeee! Ineens hebben we twee gebroken tentstokken. Materiaalmoeheid. Hebben wij weer. We beginnen gelijk in oplossingen te denken. Een dure cabin huren? Nee, toch. Terug naar huis. Nee, dat helemaal niet! Repareren dus. Ergens zit vast wel een hardware store waar we Duct Tape kunnen kopen (supersterk flexibel plakband). Yep, dat is snel geregeld. Maar, we hebben ook nog een reservestok. Hoe werkt dat eigenlijk? 

Eerst de elastiek uit de fibertentstokken halen (15 minuten 'pielen' voordat we dat voor elkaar hebben). Drie stokken eruit. Nieuwe stok erin. Uhhhhh, ja hoe krijgen we dat voor elkaar. Dat rafelige slappe elastiek wil er niet zomaar doorheen. Veel hulpmiddelen en gereedschap hebben we niet. Maar wel saté-prikkers. Ha! We plakken de elastiek aan de saté prikker. Te dik. Het moet strakker, dunner. Ja, dat past! Maar met één saté-prikker komen we ook niet ver. Uiteindelijk plakken we drie saté-prikkers aan elkaar. En dat werkt! Stok, na stok na stok. Nieuw knoopje in het elastiek. Nog wat extra tape om de stokken die er ook wat 'zwak' uitzien. En de tent staat weer. Geregeld!

Rondje York
Behalve een flinke wandeling, maken we ook nog een tochtje met de auto over de Yorke Peninsula. We komen langs slaperige dorpjes zoals Stansbury. Elk dorp heeft wel een jetty, altijd leuk om overheen te lopen en te kijken welke vissen er rondzwemmen. Bij Wool Bay stoppen we even bij de lime kiln van meer dan een eeuw oud. Nu een monument, maar vroeger gebruikt voor het verbranden van kalksteen, de 'quicklime' was een belangrijk ingrediënt voor het maken van cement en bakstenen. Vele huizen in Adelaide zijn ervan gemaakt. We eindigen onze ronde in Minlaton waar we stoppen voor een kopje koffie bij een multi award winning koffiebrander en chocolatier. We kiezen vier veel te dure bonbons uit. Maar smaken doen ze! Nadat we nog even hebben gezwaaid naar de kangoeroes in het stadspark rijden we weer terug naar de camping. Na een heerlijke maaltijd (wat een geweldige steaks hebben ze hier toch) duiken we op tijd ons mandje in. Het is een frisse avond, maar onze tent staat nog overeind!

Socceroos
Donderdag zijn we weer op tijd terug in Adelaide. Erwin neemt Ethan en Kalea die avond mee naar de Soccoroos. En Marjolein & Jeanne gaan Lily (een van de nichtjes van Ethan en Kalea) ophalen. Het laatste kwartiertje van de dansles mogen we even kijken. Het is een soort jazz ballet en bij Marjolein komen de herinneringen van lannngggg geleden weer boven. Voordat we allen op pad gaan, eten we met elkaar nog even een early dinner.

Het Australische nationale elftal speelt in Aidelade een kwalificatiewedstrijd voor het WK 2018 in Rusland. Ben heeft (voordat zij hun vakantie boekten) al kaartjes gekocht en de eer is nu aan Erwin om het Australische team aan te moedigen. Samen met 35.000 anders voetbalfans. Nou, dat doen ze hard genoeg, want de Soccoroos winnen met 7-0! Als bewijs van een van de goals: zie de video. 

Afscheidsconcert
Vrijdagmorgen vroeg halen we Ben & Megan weer op van het vliegveld en hoeren we alles over hun weekje vakantie. Het weekend brengen we wat tijd door met Ben & Megan. Want wij vertrekken alweer bijna uit Australië..... Boehhhh!
 
Inmiddels is het Pasen geworden. En ja, ook hier hebben ze paaseitjes! Op Tweede Paasdag gaan we met Jeanne & Michiel naar MacLaren Vale. Bij het visitor center speelt Mike, een van Ben's broers. Hij is een goede muzikant en treedt regelmatig op. Vroeger met zijn oudste broer, Jens, nu solo. Mike speelt dit keer vooral bekende nummers uit de jaren '80 en '90. Easy listening. Maar hij speelt ook net zo gemakkelijk rock of andere stijlen. En schrijft ook zijn eigen nummers. Cool om hem te zien en horen spelen!

Sarah, Mike's vriendin en hun dochtertje zijn er ook. Zo leuk om hen ook weer te zien! Toen we Australië vorig jaar verlieten was Sarah hoogzwanger en nu is Emma alweer 1 jaar oud. We hebben een hele gezellige middag. Ook de ambiance helpt mee: het is een sfeervolle Paasmarkt waar we zitten onder wijnbladeren in herfstkleuren.

De gezelligheid zetten we s' avonds nog even voort als Mike & Sarah na afloop ook mee 'naar huis' komen. Het is onze laatste avond in Adelaide en natuurlijk zijn ook Ben, Megan & de kids er. Het voelt vreemd om weer afscheid te nemen. Ben zien we de volgende morgen nog even, hij brengt ons naar het vliegveld. Maar van Megan, Ethan en Kalea nemen we die avond afscheid. De volgende morgen zijn er nog heel veel meer knuffels voor Jeanne, Michiel en natuurlijk oma Ags! We vinden niet genoeg woorden om te zeggen wat we zouden willen zeggen. Maar dat hoeft ook niet. Dat voelen we zo ook allemaal wel. 

En, we weten nog niet wanneer, maar, we'll be back. Of zoals ze hier zeggen: see ya later!