De koele berglucht laten we achter ons. We dalen af in een lokale bus en slingeren met hoge snelheid het dal in. Alle andere weggebruikers moeten aan de kant. De bus is 'the king of the road'. Verbazingwekkend snel zijn we bij onze bestemming van vandaag: Tissamaharama, ook wel Tissa genoemd. Langs de 'snelweg' duikelen we de bus uit. Voor ons gevoel 'in the middle of knowwhere'. Maar we hoeven nog maar 4 km.

Waterrijke omgeving
Als we in een tuktuk de laatste kilometers naar Tissa rijden (dat past net met al onze bagage), zien we dat Tissa in een waterrijk gebied ligt. We passeren meren en rivieren. Langs een van de rivieren ligt ons hotel met de toepasselijke naam River Front. Nadat we hebben ingecheckt huren we een (veel te kleine) fiets om de omgeving te verkennen. Al snel fietsen we tussen de rijstvelden. Zo ver als ons oog rijkt. Fris groene halmen met jonge korrels rijst. Hier hebben ze vast geen honger.
 
We trappen stevig door en komen bij het (aangelegde) meer van Tissa uit. Vanaf het meer hebben we een weids uitzicht over de achterliggende bergen. De witte reigers en aalscholvers hebben het hier duidelijk ook naar hun zin. Honderden vogels vliegen er rond of dobberen op het water. We nemen de afslag naar het centrum en checken de bustijden op het station. Als we vragen wat het schema is voor de bussen naar Tangalle (waar we hierna naar toe gaan), begint de man hard te lachen. Schema? Er is geen schema. Elke 10 minuten rijdt er een bus die kant op! Erg Europees natuurlijk om naar een schema te vragen...

Er is maar één doel: luipaarden kijken
Tijdens onze fietstocht hebben we ze al zien staan. Tientallen safaritrucks, die worden schoongemaakt voor de volgende dag. Want elke dag valt er veel geld te verdienden: honderden toeristen willen naar Yala National Park. De reden? We willen een luipaard zien! Alsof er niets anders in het leven bestaat. Er is maar één doel. Als we de volgende ochtend om 5.00 uur in een safaritruck stappen en naar Yala rijden wordt ons dat pijnlijk duidelijk. Alle chauffeurs geven vol gas om als eerste bij de toegangspoort te zijn. Ook onze chauffeur raast over de weg. Het gevolg is dat we in een file bij de toegangspoort terecht komen. We zijn allemaal een half uur te vroeg. Het park gaat 'pas' om 6.00 uur open.

En dan gaat het hek open en ontstaat er een soort Parijs-Dakar sfeer. Over de ontzettend slechte zandwegen stuiteren we van links naar rechts en probeert iedereen zo snel mogelijk het park in te komen. We worden aan alle kanten gepasseerd. Onze chauffeur lijkt niet zo'n haast te hebben. We stoppen rustig om een paar foto's te maken van buffels, wilde zwijnen en mooie ooievaars. 

Hebben we geluk?
Na bijna een half uur zien we een groep safaritrucks staan die de weg blokkeren. Ook wij sluiten ons bij deze groep aan. Iedereen probeert de beste plek voor z'n auto te krijgen. Daarbij ontzien ze niemand. De brutalen hebben hier meer dan de halve wereld... Het tumult is veroorzaakt door een beer die hier een aantal minuten geleden de weg is overgestoken. Hij schijnt ergens in de bosjes te lopen. Alle toeristen turen door verrekijkers, die regelrecht het museum in kunnen. Ook die van ons functioneert niet. Zonder het museumstuk zien we veel meer. Maar de beer laat zich niet meer zien.

En dus hobbelen we verder door het park. We hebben de hele dag, dus nemen we een mooie detour. We zijn hier bijna alleen. En dan wordt onze chauffeur door een vriend (collega safaritruck bestuurder) gebeld. Ze hebben een luipaard gezien. Onze chauffeur draait zich om en roept: "houd je vast!". Hij geeft vol gas. Ondanks dat we ons goed vasthouden hebben we het gevoel dat we in een kermisattractie zitten. Waar je achter uitstapt onder de blauwe plekken en met beurze heupen en knieën. Na een race van 30 minuten (hadden we geen bord gezien bij de ingang dat je maar 20 km per uur mag rijden) komen we weer bij een groep trucks uit. Ze staren naar een paar rotsen. Hier lag een half uur geleden een luipaard te slapen. Hij is net weggelopen. We zijn dus te laat...

Genieten van de natuur
  En dat gaat zo de hele ochtend door. We scheuren van plek naar plek, maar lijken overal te laat te komen. Sommige toeristen melden dat ze al drie luipaarden hebben gezien, anderen twee. Maar wij 'zero'. Dat is eigenijk helemaal geen ramp, maar je krijgt het gevoel een loser te zijn als je geen luipaard hebt gezien. Dat gevoel heeft onze chauffeur zeker, want hij blijft (te goed) zijn best doen. Hij belt het ene vriendje na het andere en brengt ons van de ene naar de andere plek. We zouden bijna vergeten om te genieten van de natuur om ons heen. Na de lunch gaat dat beter.

Na de lunch geeft onze chauffeur de hoop op dat we vandaag een luipaard gaan zien. Hij neemt ons mee naar de uiterste hoeken van het park, waar je bijna niet kunt komen. Hier zijn we bijna alleen en krijgen we de rust om eens goed om ons heen te kijken. Want Yala is best de moeite waard. We zien prachtige vogels, ontelbaar veel buffels, herten en wilde zwijnen en een paar groepen olifanten. Een van de olifanten hadden we trouwens tijdens de lunch al gezien. Marjolein was op zoek naar een 'bush toilet'. Ze wandelt richting de struiken en wordt dan luid toegeschreeuwd door enkele chauffeurs. Stop! Stop! Marjolein draait zich om en kijkt nog eens goed. Oeps! Op 10 meter afstand staat een mannetjes olifant te grazen. Gelukkig heeft hij nog niets door en kan Marjolein rustig de andere kant op lopen.

De rest van de middag genieten we van mooie uitzichten over enkele kleine meren, met zonnebadende krokodillen langs de oever en bomen vol met ooievaars. De modderpoelen zijn gevuld met gifgroene kikkers en we zien voor het eerst een groep apen (langoeren) in dit park. We zijn vandaag dan weliswaar niet beloond met een ontmoeting met een luipaard, maar kijken desondanks tevreden terug op deze dag. Voor safari's moet je rust, geduld en een dosis geluk hebben. Dat is onze ervaring uit Afrika, waarmee we de tocht door Yala niet mogen vergelijken. Nee, Yala is een safaricircus waarop je op voorbereid moet zijn (dat waren wij een beetje...). Het is een race met maar één doel: de luipaard. En daar doen ze alle andere dieren toch echt mee tekort.

Even bijkomen en vooruit kijken
Na de safaritrip nemen we een dagje rust en 'lummelen' bij ons hotel. We boeken onze overnachting in Tangalle, onze volgende stop. Dat wordt een kennismaking met de veel beschreven en gefotografeerde stranden van Zuid-Sri Lanka. We zijn nieuwsgierig!