Naar Lencois en de Chapada Diamantina
 
Na al die weken klussen, hadden we wel zin op vakantie te gaan ;-)) . We hadden een paar weken geleden al afgesproken dat we met Paul en Caroline van de Giebateau (giebateau.web-log.nl) naar Lencois zouden gaan. We hebben hen op Tenerife ontmoet (toen ons anker klem zat) en hebben tijdens de Atlantische oversteek dagelijks radiocontact met hen gehad. Het klikte toen al erg goed en toen zij een paar dagen bij ons in de haven kwamen liggen hebben we bedacht dat we gezellig met z'n vieren naar Lencois zouden gaan. Dit was tijdens het klussen een goede stimulans om de zaken zo snel mogelijk voor elkaar te krijgen!
Lencois is een plaatsje dat 425 km. ten westen van Salvador ligt. Het ligt in de streek Chapada Diamantina. Het stadje is gesticht na de ontdekking van diamanten in de streek. Tegenwoordig is het zoeken van diamanten verboden, omdat de patrons (landeigenaren) de diamantzoekers erg hebben uitbuitten en zelfs vermoorden als ze veel diamanten gevonden hadden. Dit gebeurde 15 jaar geleden nog!!! De streek is een prachtig natuurgebied, met afwisselend heuvels, bergen, grotten, watervallen, groene valleien en steppegebied . Het is een zeer vruchtbaar gebied, dat gevoed wordt door bronnen die in de bergen ontspringen. In Lencois leven de bewoners tegenwoordig vooral van het toerisme. In de spaarzame kleine dorpjes die de streek verder nog telt, leeft men vooral van akkerbouw en veeteelt.
Op zondagochtend stond al om 05.45 uur een taxi voor ons klaar, die ons naar het busstation zou brengen. De bus naar Lencois vertrok pas om 07.00 uur, maar we moesten ook nog kaartjes kopen. Na een busrit van 7 uur (incl. pauze) in een verrassend luxe touringcar, kwamen we redelijk fit aan. We hadden de hele weg druk zitten kletsen, dus de tijd was voorbij gevlogen. Nadat we een pousada (Nossa Casa) hadden gevonden, zijn we gaan informeren naar de mogelijke excursies. Het bleek heel goedkoop te zijn om met z'n vieren met een Engels sprekende gids excursies te maken. Dit hebben dan ook de hele week gedaan.
De volgende dag bleek bij het ontbijt dat niemand echt lekker had geslapen. De bedden hadden een diepere kuil dan we aanvankelijk is de gaten hadden en de haan van de buren niet zich ook niet onbetuigd ;-) . We zijn, nog voor dat we met onze gids op pad gingen, verhuisd naar een mooie pousada (Grisante) aan de rand van het dorp. Met uitzicht op een klein, snel stromend riviertje!
Na de verhuissessie hebben we een waterval en twee grotten bezocht. De waterval is een onderdeel van de Rio Paraguassu, een rivier die nog veel breder wordt en uiteindelijk bij Salvador in de oceaan uitkomt (we gaan daar nog met de boot naar toe). De Poco Encantado heeft veel indruk op ons gemaakt. Het was een grot waar je, na enig klauterwerk, in een grote holle ruimte uitkwam waar je diep beneden de rotsen waar je op stond, knalblauw water zag. Dit werd veroorzaakt door het daglicht dat naar binnen kwam. Het gekke was dat je bijna niet kon zien dat het water was, zo vlak en helder was het! We hebben hier op ons gemak een tijdje gezeten om dit wonder van de natuur op ons in te laten werken. We kwamen er toen ook achter dat we geluk hadden dat we hier niet in het hoogseizoen waren; onze gids vertelde ons namelijk dat je hier soms wel een paar uur moet wachten voordat je (met een stuk of 15 mensen tegelijk) naar binnen kunt! Wij hadden de grot een half uur voor ons alleen!
De tweede grot was op een heel andere manier bijzonder; daar mochten we namelijk in zwemmen!! Ook dit was een grot met heel helder water, maar wel iets minder blauw . We kregen een zwemvest om en een duikbril en snorkel op. Zo konden we rustig dobberend de rotsformaties onder water bekijken. Ook dit was helemaal super!!!
 
We hadden het erg leuk gehad met onze gids, dus hebben we gevraagd of we de volgende dag weer met hem op pad konden. Er stond weer een grot op het programma; de Gruta de Lapa Doce. Deze grot was eigenlijk één grote, hoge ruimte met prachtige stalagnieten, -tieten (ja, één had exact die vorm) enzovoort. Veel grootser dan we ooit in Europa hadden gezien.
Vervolgens zijn we naar de top van de berg Pai Inacio geweest. Daar groeiden mooie tropische planten en hadden we een schitterend uitzicht over de streek. Heel indrukwekkend waren de rotsen (een soort tafelbergen) die miljoenen jaren geleden uit elkaar "gescheurd" zijn. Wat een natuurgeweld moet dat zijn geweest!
Op de terugweg hebben we nog een mooie waterval gezien. Het water in de Rio Mucugezinho bevat erg veel ijzer en is daardoor roestbruin. Het zwemmen hebben we dan ook maar overgeslagen.
 
De volgende dag had onze gids een andere groep en zijn we om die reden met een andere gids in zee gegaan. Helaas had deze zijn beroep niet gekozen omdat hij zoveel van de natuur hield, maar omdat hij snel geld wilden verdienen. Het klikte dus niet zo... Met hem zouden we de grootste waterval van de streek (meer dan 400 meter hoog gaan zien. Daarvoor moesten we wel een pittige wandeling van 7 km. de berg op maken. Vooral Syl, die wat last van haar rug had, vond dit een behoorlijke krachtinspanning! We waren dan ook best wel teleurgesteld toen we boven op de berg hoorden (en zagen) dat er helemaal water naar beneden kwam . (We wisten dat er niet zoveel water uit zou komen als in het regenseizoen, maar de paar druppeltjes die nu nog een vrije val maakten waren wel erg mager!). Toch was het spectaculair om zo diep de afgrond in te kijken! Liggend op je buik kon je duizelingwekkend ver naar beneden kijken. Bij Caroline won haar nieuwsgierigheid het van haar hoogtevrees en ook zij heeft over de rand gekeken! 's Avonds hebben we heerlijk op de veranda limoencachassa (sterke drank) zitten drinken. We hebben dan ook héél goed kunnen slapen ;-).
 
We hadden nu nog één dag te gaan. Paul en Caroline hebben 's ochtends nog een mooie wandeling gemaakt, terwijl wij in het dorp zijn gebleven. Syl heeft nog een heerlijke massage gehad en verder hebben we mail gelezen en even lekker kunnen skypen. Het stond al een paar weken op ons verlanglijstje op Martine en Jasper te bellen, die een zoon (Niels) hebben gekregen! We hebben heerlijk kunnen bijkletsen. 's Avonds zijn we nog met z'n vieren naar een man geweest die prachtige patronen van zand in glazen flessen maakt . Jeroen is 15 jaar geleden ook al in Lencois geweest en had toen zijn voorganger ontmoet; een man zonder armen!! Die deed dus alles met zijn mond! De man die wij nu aan het werk hebben gezien, gebruikte wel gewoon zijn handen. Maar knap blijft het! We mochten binnenkomen in de huiskamer en hij zou een flesje voor ons maken, met een afbeelding van de streek. Toen kwam Jeroen opeens op het idee om hem te vragen een zeilboot te maken. Het had wel even wat voeten in aarde ( in het binnenland van Brasil hebben ze natuurlijk weinig ervaring met zeilboten!), maar toen hadden we een mooi, persoonlijk souvenir. Helaas viel het flesje de volgende ochtend al kapot. Toen had de goede man natuurlijk al ervaring opgedaan en heeft hij in een uurtje weer een nieuwe voor ons gemaakt! Deze gaan we vanavond aan Bertus en Glicia geven, als dank voor al hun goede zorgen.
En toen was de vakantie al weer om! We hebben echt een superweek gehad met z'n vieren. We hebben niet alleen heel veel mooie dingen gezien, maar het ook ontzettend gezellig gehad . Dat het ook een vermoeiende week is geweest, bleek wel in de bus terug. Het was verdacht rustig! Slapen, lezen, een muziekje luisteren; we waren allemaal aan rust toe. Toen we 's avonds om acht uur weer bij de boten aankwamen en we zagen dat er niks gestolen of beschadigd was, was dat een heerlijk gevoel. Daar hebben we toen nog maar even een borrel op gedronken en toen zijn we weer heerlijk ons eigen bed in gerold!
Nu is het een dag later. Paul en Jeroen hebben vandaag druk aan de boten geklust (vooral aan de onze gebiedt de eerlijkheid te zeggen, haha), zodat we over een paar dagen kunnen vertrekken uit de haven. We gaan een stukje verderop een aantal mooie, rustige plekjes verkennen. We komen nog één keer terug in Salvador om uit te klaren en afscheid te nemen van Bertus en Glicia. Maar dan zijn we al weer een maandje verder!