De eerste week in Salvador
  
's Ochtends om een uur of 10 komt oom Bertus de steiger op lopen. Het wordt een vrolijk en enthousiast weerzien. We struikelen over onze woorden om alle verhalen te vertellen, genieten van de verse broodjes die Bertus mee heeft genomen en vervolgens van de Caipirinha, waarvoor hij ook de ingrediënten heeft meegenomen. Van de grote, luxueuze vissersboot naast ons krijgen we een grote bak ijs uit zijn vriezer (!).

Na betaald te hebben voor een nachtje in deze luxe en voor ons te prijzige marina (Marina Bahia, 58 real per nacht), varen we met onze speciale gids aan boord de haven uit voor een pleziertochtje van een paar uur naar "onze" haven. En een pleziertochtje wordt het: de zon schijnt, het water is vlak en eenmaal de haven uit neemt de wind snel toe. We hebben ook nog de stroom mee en varen met ruim 7 knopen langs de kust. Eerst halve wind, de koers die onze Netjer het beste ligt. Vervolgens kruisen we aan de wind om de ondieptes heen naar de haven toe. Dit is pas zeilen, geweldig!!!

Aangekomen bij de haven, leggen we aan tussen grote, traditionele houten schepen en kleine vissersboten. We worden hartelijk verwelkomd door de mannen op de steiger, die allemaal het beste weten hoe wij aan moeten leggen. Later zullen we nader kennis met hen maken, nu gaan we ons klaarmaken om lekker buiten de deur een hapje te eten met Bertus en Glicia, zijn Braziliaanse vrouw. We hebben een gezellige avond in een eenvoudig eettentje, heerlijk aan het strand! We genieten van verse vis, op de plaatselijke wijze bereid en gaan daarna nog even een ijsje halen in een beroemde ijstent. Ons verblijf hier is goed begonnen!
  
De volgende avond gaan we carnaval vieren! Het is de laatste avond alweer, dus we zijn net op tijd! We worden van alle kanten gewaarschuwd voor diefstal. "Doe geen horloge om, want die jatten ze van je pols". Verder wordt ons aangeraden weinig geld mee te nemen en mobieltjes thuis te laten. Dat dit geen overbodige adviezen zijn blijkt wel uit het feit dat er de vorige dag 20 bussen beroofd werden: zowel chauffeur als passagiers dienen al hun geld af te geven! Toch relativeren we dit ook: het is een stad met 4 miljoen inwoners en duizenden bussen... We besluiten met een taxi naar de wijk Pelourinhou te gaan. Dit is een wijk die (vooral voor toeristen) helemaal in oude luister hersteld is. Er zijn prachtige oude huizen, mooie pleinen met kinderkopjes etc. Het schijnt er met carnaval gemoedelijk aan toe te gaan. We vinden het er gezellig en mooi, hier komen we zeker nog eens terug. Maar we willen toch ook het grote carnaval meemaken! Dus lopen we door naar het centrum, waar we al gauw opgaan in een grote mensenmassa. Carnaval in Salvador is heel anders dan in Rio. Hier geen grote praalwagens, maar "trios electricos", grote vrachtwagens met bands erop die muziek verspreiden met enorme luidsprekers. Rond de vrachtwagen is een koord gespannen; daarbinnen lopen-springen-dansen de mensen, die daarvoor betaald hebben (erg duur). Buiten de lijnen kun je ook meelopen, maar dan wordt je dus wel platgedrukt (en beland je als niet oppast in de goot, die als pisbak wordt gebruikt!). Wij hebben geen kaartjes, maar we genieten van de drukte, de muziek en de uitgelaten massa feestende mensen. We maken contact met mensen door te lachen, doordat ze ons een dansje voordoen en door te gebaren. Iedereen ziet meteen dat wij hier niet vandaan komen; niet alleen zijn we "gringo's" (blanken) en die zie je in Salvador niet veel (in het zuiden van Brasil wel, evenals op tv), maar ook zien ze blijkbaar aan onze neus dat we uit Europa komen. Ze vinden dat fantastisch en zijn vol trots dat wij hier carnaval komen vieren. Geweldig toch?! Om 22.00 uur houden we het al voor gezien. We zijn een paar keer aardig platgedrukt en bijna onder de voet gelopen. We hebben er geen idee van waar we zijn en waar we de drukte uit kunnen. Dus slaan we op goed geluk een paar zijstraten in en, oh wonder, komen bij een grote taxistandplaats uit. De eerste taxichauffeur wil ons niet naar Ribeira brengen (uit angst voor overvallen, niet in Ribeira maar op de weg er naar toe), de volgende zet ons voor de haven af. We zijn een ervaring rijker en met tutende oren genieten we met een drankje na in de kuip.

De dag erna gaat Netjer de wal op! Via Bertus hebben we kennis gemaakt met Loru (dat betekent blond, hetgeen slaat op zijn haarkleur), een monteur en kleine aannemer die ons gaat helpen met een aantal klussen. Het belangrijkste probleem is een lekkende schroefas, waardoor we zout water binnenkrijgen in het motorruim. Het gaat nog maar om kleine hoeveelheden, maar dit is uiteraard niet de bedoeling! Het uit het water halen van Netjer is een hele happening. Jeroen staat achter het stuurwiel, met Loru en een andere man aan boord. Op de kant staan vijf mannen aanwijzingen te schreeuwen. Opeens ziet Jeroen een stuk of zes zwarte koppies boven water komen; het blijken jongens te zijn die de kar op z'n plek moeten houden. De bedoeling is dat Jeroen in één keer veel gas geeft om de kar op te varen. En dat terwijl de ene helft van de mannen roept dat hij meer naar links moet sturen en de andere helft uiteraard het tegenovergestelde van hem verlangt. Jeroen zelf is vooral bang dat hij een van de jongens overvaart! Syl staat op de kant te kijken en ziet hoe de oude kar moeizaam over oneffenheden en aangespoelde troep heen wordt getrokken. Pfff... de opluchting is groot als de wagen boven aan de helling stil staat!
Het is de bedoeling dat we maximaal 5 dagen de wal op gaan, voor de bovengenoemde klus, een nieuwe laag antifouling (giftige verf die het onderwaterschip beschermt tegen aangroei van algen, schelpdieren enzo) en misschien nog een paar andere klusjes. Gaandeweg blijkt dat vele handen licht werk maken en dat tegen voor onze begrippen geringe kosten. We kiezen ervoor de hele klussenlijst hier meteen maar af te laten werken! En zo komt het dat we hier een nieuwe generator krijgen (de vorige bleek pas bij hoge snelheid energie te gaan leveren), dat alle roestplekken worden bijgewerkt en de door de zon verbrande blauwe sierrand opnieuw wordt geschilderd, de roestige drinkwatertanks worden geopend en behandeld, het kraantje voor het ophijsen van de brommer wordt aangepast en nog veel meer. Jeroen heeft er ontzettend veel moeite mee om het werk uit handen te geven, vooral na wat onnodige (kleine) beschadigingen door wat in zijn ogen een rats-klats-boem aanpak is. Het is komisch om hem met Loru bezig te zien; in het Portugees en vooral met handen en voeten proberen ze elkaar dingen duidelijk te maken. Soms denkend dat ze elkaar hebben begrepen, waarop vervolgens blijkt dat ze er ieder iets heel anders van hebben gemaakt. Inmiddels staan we al 5 dagen op de wal en schatten we in dat er nog wel 5 zullen volgen. 
  
We hebben dus nog niet zo veel gezien van de stad, laat staan van de omgeving, maar dat komt hierna wel. Het is hier gezellig in de haven. De mensen zijn supervriendelijk en hebben ons helemaal in hun midden opgenomen. We eten tussen de middag met de werklui mee bij het restaurantje (niet te veel van voorstellen), voor 4 reals (minder dan 1,50) een maaltijd bestaande uit bonen, rijst, spaghetti, vlees, maniokmeel en een beetje groente of sla. We maken hier en daar een "praatje" en de eigenaar van het restaurantje stelt Syl zijn moeder voor. Die kent ons hele verhaal en wil wel mee op de boot J.
Als we weer in het water liggen, gaan we meer van de stad zien en willen we wat uitstapjes naar het binnenland maken. Over een paar weken gaan we dan verder de baai in. Het is een heel grote baai (ongeveer zo groot als het IJsselmeer), met veel eilandjes en leuke ankerplekjes.