Nog meer genieten van Belem  

Het ware junglegevoel in de stad
We bezoeken, net buiten het centruim van de stad een botanische tuin: het Bosque Rodriges Alves . Van buitenaf ziet het er al uit als de jungle: allerlei soorten mega-hoge loofbomen, dicht op elkaar gepakt. Het lijkt ons een lekker koel plekje, zo in de schaduw, maar het blijkt door de hoge luchtvochtigheid toch nog aardig warm te zijn. Het is wel prachtig om zo tussen die woudreuzen door te kunnen lopen. Maar dat is niet het enige, ook de dieren uit het Amazone-gebied zijn hier vertegenwoordigd. We horen al van verre het gekrijs van de papegaaien. Ook zien we bijzondere apensoorten, opgesloten in kooien. Opeens zien we dat er in de bomen boven ons, meer apen zitten dan achter de tralies. We volgen een hele familie die één voor één via een loshangende tak boven het pad van de ene naar de andere boom slingert. Ook zien we een soort zeekoe en vijf krokodillen. Wat een nare koppen hebben die beesten toch! We wandelen rond, maken foto's en betreuren het dat we niet in de gelegenheid zijn om verder de Amazone op te gaan. Veel te gevaarlijk, helaas.
 
Boodschappen in de regen
Dan is het weer eens tijd voor de bevoorrading . We dachten in Fortaleza de laatste grote boodschappen te hebben gedaan, maar inmiddels is er alweer een flink gat geslagen in onze voorraden. We halen vooral veel frisdrank en bier (dat gaat hard met dit weer) en blikken groenten. We gaan ook nog verse groenten en fruit kopen voor we vertrekken, maar die blijven niet zo lang goed. Dat brengt me op het klimaat hier. Velen hebben ons gewaarschuwd voor Belém, niet alleen omdat de rivier (stroming, bomen in het water) en de stad (geweld) gevaarlijk zouden zijn, ook omdat het de stad met de meeste regen van Brasil is! Nou, dat valt ons tot nu toe reuze mee. Maar we zijn hier dan ook in de droge tijd. Ongeveer om de dag valt er 's middags een enorme bui en dat is het. Het is zo weer voorbij en het grote voordeel is dat het daarna lekker afkoelt. Bovendien is het vaak bewolkt en dat scheelt ook in de warmte. Zo niet vandaag, de zon schijnt en het is 32 graden. Pff..
 
Een klein Amazone-uitstapje met de Netjer
Op zondag krijgen we bezoek aan boord van de Netjer. Pater Jan (zie het volgende verhaal: Ontwikkelingswerk in Bengui!!!) komt, samen met Eric (één van zijn petekinderen) naar ons toe om de boot te bekijken en een stukje te varen . Als ze in aantocht zijn, hijsen wij het anker op en varen naar de steiger om onze bezoekers aan boord te laten gaan. Helaas, terwijl we met de aanlegmanoeuvre bezig zijn, drukt een motorboot zich voor ons op de enige vrije plek. Gevolg is dat het voor Jan een flinke klauterpartij wordt om bij ons aan boord te komen. Maar dat mag de pret niet drukken. We maken kennis met Eric en varen richting de overkant. Jan komt bij mij achter het roer staan en geniet zichtbaar van het tochtje. Aan de overkant van de rivier is een restaurantje, waar we een hapje willen gaan eten. Als we daar aankomen blijkt dat we de boot waarschijnlijk niet zonder schade aan de steiger kunnen aanleggen. Het is namelijk lagerwal en er is nogal wat golfslag. Achteraf gezien maar goed ook, want zo kwamen op een nog veel leuker plekje. We varen een klein zijriviertje op en krijgen meteen het "Amazone-gevoel": overdadig groen, houten huizen op palen en kinderen spelend in het bruine water. We zwaaien en roepen naar de mensen die langs de kant staan . We hebben bekijks: toeristen zijn ze hier wel gewend, die worden met kleine houten bootjes aangevoerd, maar een grote zeilboot komt hier vast niet vaak.
We kunnen aanleggen aan een steiger voor een restaurantje. Jan bestelt vast een lokaal visgerecht en terwijl dat voor ons bereid wordt, laten wij hem en Eric onze Netjer van binnen zien. Later zitten we op een open plek tussen het groen te eten. Een beetje besmuikt vraag ik aan Jan: Is dit nou wat ze jungle noemen? En ja, we zitten hier inderdaad aan de rand van de jungle. Geweldig! Als we net het eten op hebben, worden we gewaarschuwd dat het water nu snel begint te zakken. We moeten snel weer aan boord gaan, anders zijn we te laat! We varen weer terug naar de hoofdrivier en zien dan aan de overkant de grote stad al liggen. Wat een enorm contrast met de wereld die we net ontdekt hebben!
 
Naar de opera in het Teatro da Paz
We hebben Jan uitgenodigd om met ons naar de opera te gaan. De volgende voorstelling is pas op de 31e, maar hebben het hier zo naar ons zin dat we zo lang wel willen blijven . Jan belt met een vriend van hem, die daar verantwoordelijk is voor de techniek, om te vragen of er nog kaartjes zijn. Prompt worden we uitgenodigd de generale repetitie bij te wonen, die alleen voor genodigden is. Jan blijkt die dag helaas niet te kunnen, maar wij hijsen ons in de mooiste kleren die we aan boord hebben en gaan lekker een avondje uit.
Het Teatro da Paz stamt uit het rubbertijdperk. In de tweede helft van de 19e eeuw werd in Belém en Manaus veel geld verdiend met het tappen van rubber. Over de rug van de zeer arme rubbertappers hebben de buitenlandse plantage-eigenaren toen veel geld verdiend. De mooie oude gebouwen, waaronder het Teatro da Paz, stammen uit die tijd. Wij vinden het gebouw van buiten niet zo heel bijzonder, maar van binnen is het schitterend. Vooral de prachtige plafondschilderingen houden onze aandacht vast tot de voorstelling begint. Jeroen heeft als jochie nog in de opera gezongen, maar ik heb nog nooit een voorstelling bijgewoond. Het blijkt geweldig te zijn. We zien Cinderella (Assepoester) en dat helpt ons om de lijn van het verhaal te volgen . Dat zou anders niet eenvoudig zijn geweest, want er wordt in het Italiaans gezongen en de boventiteling is in het Portugees! Het enige minpuntje die avond is dat de zaal langzamerhand in een vrieskist begint te veranderen. Als de gong voor de pauze gaat, duiken we met kippenvel duiken we opgelucht de foyer in voor een warme kop koffie. Als we tegen twaalven weer bij de poort van de jachtclub aankomen, blijkt die op slot te zijn. Er is geen bewaker te bekennen en op ons getoeter wordt niet gereageerd. Het geeft ons een unheimisch gevoel: dit is een gevaarlijke buurt en we vormen wel een heel gemakkelijk doelwit zo. We besluiten nog maar een rondje te rijden. Een kwartier later komen er gelukkig wel twee bewakers aanlopen als we opnieuw toeterend voor de poort staan. Ze waren een rondje aan het lopen geweest over het terrein. Opgelucht gaan we naar de boot en duiken we ons bed in (dat had anders een hotel in de stad moeten worden).
 
Bikinidrama in 28 delen
Zo langzamerhand hebben we de stad goed leren kennen . We hebben nog een dierentuin annex botanische tuin bezocht, het Musée Paraense Emilio Goeldi, we hebben al afscheid genomen van Jan en zelfs het bikinidrama heeft na 28 afleveringen tot een ontknoping geleid. Dit vraagt vast om enige uitleg. Nou, de meesten van jullie (zeker de mannelijke helft) weet vast wel dat Brazilië bekend staat om zijn mooie vrouwen in kleine bikini's. Nu begon mijn bikini onder invloed van zon en zout zowat uit elkaar te vallen, dus ik was hard aan een nieuwe toe. Dan blijkt dat het als grote, Nederlandse vrouw niet gemakkelijk is om in Brasil een bikini te kopen! De grootste is even groot als een S-je bij ons. Je vraagt je misschien af: hoe doen dikke Braziliaanse vrouwen (die zijn er ook!) dat dan? Nou, dat is heel simpel: die dragen dus ook gewoon die petieterige bikini's (die zijn dan bijna niet terug te vinden tussen de vetrollen!). De verkoopsters snapten mijn probleem dan ook niet: dat rekt wel mee hoor! Na tig winkels waarin ik niet met de leukste, maar met de grootste bikini het pashokje in verdwijn om er vervolgens gedesillusioneerd weer uit te komen, geef ik de moed op . Als ik een bikini wil die mijn gehele bilspleet bedekt, zal ik maar moeten wachten tot we in een ander land zijn! En dan zie ik opeens een mooie, hippe winkel waar ze alleen maar bikini's verkopen. Het is een dure zaak, maar ze hebben uitverkoop. Weer duik ik met de vijf grootste bikini's het hokje in en dan.... vind ik er één die weliswaar een stuk kleiner is dan mijn huidige exemplaar (die al niet zo groot is), maar wel past. Hèhè, weer een probleem opgelost ;-)).
 
Afscheid met een traan
Nu loopt ons verblijf in Brasil dan echt ten einde. We kopen op de Mercado Ver-o-Peso nog twee grote tassen met groenten en fruit en dan is het tijd om te gaan. We hijsen Chally aan boord en de volgende ochtend heel vroeg gaan we met de stroom mee de rivier af. We varen dit keer niet door de vaargeul, maar net als de rondvaartboten dicht langs de kant. Het is er diep genoeg voor. Het is een prachtig gezicht om in het ochtendlicht Belém vanaf het water te aanschouwen. We nemen afscheid van een geweldige stad en ook ons verblijf in Brasil is bijna ten einde. Het is even slikken...