Fort Orange: een spannende aanloop en een prachtig plekje !
 
Een paar dagen nadat we de Bossies hebben uitgezwaaid, verlaten wij de haven van Natal . Ook wij worden uitgezwaaid, maar dan door Negoe (die ons steeds geroeid heeft) en een Spaans stel op een Hunter. Helaas waait het vrijwel niet en moeten we op de motor varen. Gelukkig trekt de wind na een paar uur aan en kunnen we weer genieten van de rust op zee. Niet al te lang, want we hebben gepland eind van de middag aan te komen in Fort Orange. Ja, de naam verraadt het al: dit fort is gebouwd door de Nederlanders! De aanloop belooft lastig te worden. Volgens de pilot ligt er een rif voor de kust, met een doorgang 2 mijl ten noordoosten van het fort maar die schijnt moeilijk zichtbaar te zijn.
Als we het eiland naderen (het eiland waar het fort staat heet Ilha Itamaréca) zien we met eigen ogen dat het spannend gaat worden. Overal zien we witte schuimkoppen omdat de golven breken op onder water gelegen riffen. De informatie uit de pilot en C-map (ons computerprogramma met zeekaarten) komen bovendien niet volledig overeen. We varen recht op een rif af dat voor ons ligt terwijl we volgens de computer er langs gaan en het is ons niet geheel duidelijk aan welke kant we er werkelijk langs moeten . We houden de informatie uit de pilot aan en met twee meter op de dieptemeter schuiven we over de ingang van het rif. We denken al dat we het gered hebben als Syl (roerganger) vlak voor de monding van de rivier een vissersnet ziet. Het net ligt aan bakboord en de stroom voor de kust zet ons er naar toe. Ze denkt eerst het net aan bakboord te kunnen houden en te volgen, maar het wordt snel ondieper. "Rechtsomkeert, roept de schipper" die op de boeg op uitkijk staat. Gelukkig gooit ze snel het roer 180 graden om en brengt het net aan stuurboord. Twee mannen komen al onze kant op roeien, zeker vissers? Dan komen we bij het begin van het net wat vlak voor het rif ligt en kunnen we weer op het fort af sturen.Vast een mooie visstek, zo´n opening in het rif. We zijn blij en opgelucht als we langs het fort de rivier opvaren en het water weer dieper wordt.
We ankeren iets voorbij het fort, bij een aftakking van de rivier. Zo hebben we naar alle kanten een weids uitzicht. Het is hier echt heel erg mooi. Eilanden met witte stranden, palmbomen, groen water en een lavendelblauwe lucht . Hier doen we het voor!
We besluiten op de kant een visje te gaan eten en het fort te bezichtigen. Beatrix en Alex zijn er een paar jaar geleden ook geweest en het krantenknipsel van hun bezoek hangt er aan de muur. Het fort is op zich niet zo bijzonder, maar toch wel indrukwekkend als je bedenkt hoe de Nederlanders er in de 16e eeuw naar toe zijn gevaren en hier de Portugezen, die hen kwamen verdrijven, in opsloten. Overigens niet met succes, want in 1554 worden ze uiteindelijk door de Portugezen verdreven.
De volgende dag blijkt opeens de watertank leeg te zijn. Oeps... beter nu dan morgen op zee! We gebruiken alleen de kleinste van de twee tanks nog maar, omdat de grote in Salvador zo vol met roest en losse verfbladders bleek te zitten dat Jeroen ´m buiten gebruik heeft gesteld. Hij moet helemaal kaal worden gemaakt en dan met cement bestreken. Die hebben we al aan boord, maar het is nog niet van deze zware klus gekomen...We hebben wel alle 5 liter watervaatjes van la Gomera bewaard en met deze vaatjes (een stuk of 15) roeien we naar de kant. We mogen ze bij een huis dat waarschijnlijk bij de "jachtclub" hoort,(stuk of tien kleine motorboten op de kant) vullen. Jippie! Daarna gaan we nog een keer met de dynghy naar de kant om bij een klein winkeltje mineraalwater te halen. Dat zit hier in 20 liter vaten (in Nederland staan die ook wel op kantoren en zo). We maken de vaten ter plekke open en zuigen het water aan met een stuk slang. Dan laten we het water in het lager geplaatste vaatje lopen. Jeroen vindt het errug grappig dat Syl van deze eenvoudige scheikundige wet zo onder de indruk is :-) gelijk de lokale verkoper. Zo, onze eerste levensbehoefte is weer even veilig gesteld!!! Zo is er altijd wel wat en gaan de dagen dus snel voorbij. Dit is een plek waar we wel langer zouden willen blijven, maar we besluiten toch de volgende dag naar de lagoon bij Tibau do Sul te varen. Daar zijn de Bossies op vakantie en daar hopen we ook Michiel en Talitha met de kids te treffen, die in Natal verblijven. Al met al genoeg reden om dit paradijselijke plekje (weliswaar met enige spijt) weer achter ons te laten. Bij het verlaten van de rivier varen we eenvoudigweg over de oude koerslijnen, welke op de GPS zijn vastgelegd. Eitje!