Parque Nacional Sete Cidades
 
Onze ankerplek in Louis Correa is bepaald geen standaard plekje maar wel geweldig mooi . De boot ligt regelmatig te zwaaien tussen de krachten van de wind en de stroom en slingert daarbij behoorlijk. Het anker zit echter zo vast als een huis. Als we al een dag of 5 geankerd liggen op de rivier, besluiten we het er op te wagen en het binnenland te bezoeken.We vinden het toch wel wat spannend om Netjer onbeheerd achter te laten tijdens ons meerdaagse tripje en daarom vragen we niet alleen Jilson van het strandhutje om tegen betaling op de Netjer en de dinghy te letten, maar halen we ook de dure windvaanstuurinrichting van de boot en leggen we de trossen, stootwillen en de generator maar binnen.
De volgende ochtend gaat de dinghy aan de kabel op het strandje, hangen we een tasje met overgebleven fruit bij Maria, de vrouw van de visser (en moeder van Jilson) aan de deur en lopen dan eindelijk richting de bus.
We stappen in een oude, gammele, tjokvolle bus die richting het busstation gaat. Het ruikt niet bepaald fris in de bus, en we vermoeden dat veel passagiers er al uren in zitten te zweten. Op het busstation kopen we een enkele reis naar Piracuruca . De bus waar we instappen is spiksplinternieuw en echt superdeluxe. Met de stoelen comfortabel achterover zoeven we in de geairconditionde bus over de weg. Niet voor het eerst verbazen we ons over de grote contrasten in dit land.
Syl had in de reisgids gelezen dat het binnenland erg droog en dor zou zijn. Wij vinden dit meevallen: het is behoorlijk groen, hoewel de aarde wel steeds roder en stoffiger wordt.
We lunchen bij een eenvoudig grillrestaurantje in Piracurucu en mogen daar meegenieten van een radio, een tv én een autoradio die boven elkaar uit proberen te komen. Dit zullen we straks niet missen!
Er gaan, vreemd genoeg, geen bussen naar het park en dus nemen we een taxi. Die zet ons af bij de enige pousada (simpel hotel) in het park. Het is warm, een drogere lucht en minder wind dan we gewend zijn. De receptioniste raadt ons aan morgenochtend pas het park in te gaan, omdat het dan koeler is. Daar kunnen wij ons wel in vinden. We wandelen naar het natuurzwembad en na een korte aarzeling (is dit stilstaand water, zit hier misschien bilharzia: zoetwaterwormpjes waar de ggd zo voor gewaarschuwd heeft?) zwemmen we voorzichtig met het hoofd droog, toch het heldere water in . Het is een geweldige ervaring zo tussen de vogels, hoge bomen en zonnestralen in.
Later ontmoeten we in het hotel twee families uit Sao Paulo die hier op vakantie zijn. Eén van de dochters heeft een jaar in Duitsland gestudeerd en beide meiden zijn in Nederland geweest! We spreken in het Engels (met de vaders) en in het Duits met de dochters. Het klikt goed en we vinden het jammer als ze een klein uurtje later alweer vertrekken. Ze moeten nog 200 km. rijden naar Teresina, van waaruit ze terug naar huis zullen vliegen. Het is een van de eerste keren dat we in contact komen met echt rijke Brazilianen. Het leuke is toch wel dat we met hen beter kunnen communiceren en dat de uitwisseling van ervaringen meer in evenwicht is. Anderzijds genieten we juist van de contacten met bijv. arme vissers, omdat ze zo anders leven en denken dan wij.
We beleven een rustige avond met een paar biertjes op de binnenplaats van het hotel, dat we slechts met een stuk of zes andere gasten delen.
De volgende ochtend gaan we na een stevig ontbijt op pad . We hebben ervoor gekozen met een gids te gaan wandelen. We zullen tijdens deze tocht van 10 km. zes van de zeven cidades (steden) zien. Het zijn rotsformaties die plotseling uit het landschap opduiken. Ze worden al tientallen jaren door archeologen onderzocht, maar het is nog steeds niet helemaal duidelijk hoe ze zijn ontstaan. Wind en water hebben in elk geval een rol gespeeld. Elke rotsformatie lijkt ergens op; zo zien we de Arc de Triomphe, de kaart van Brasil, maar ook een koe en een olifant. We hebben lol om de, volgens ons, grote fantasie van de Brasileiros. Onze gids heeft op zijn beurt lol om ons en tot Jeroen's groeiende frustratie blijft hij onze uitspraak verbeteren. Toch hebben we het getroffen met hem. We zingen samen én om de beurt Braziliaanse, Engelse en Nederlandse liedjes en vertalen die. Wij vragen ons af waar de poema blijft die hij ons beloofd heeft en hij biedt aan om Syl in een steekkarretje de helling op te duwen :-). Na een mooie wandeling komen we weer aan bij het bezoekerscentrum. Wij pakken daar twee mountainbikes (althans, de Braz . versie daarvan) en gaan naar het hotel om te lunchen.
Daar zien we de leguanen die ons "beloofd" waren. Eerst zien we een mannetje, dan een vrouwtje en vervolgens gaan ze nog paren ook! Als we er tijdens de lunch over napraten, zien we alweer een leguaan lopen. Hij klimt in een boom en dan... boemmm! valt hij er gewoon weer uit. Gelukkig komt hij op zijn pootjes terecht. We realiseren ons dat hij gemakkelijk tussen het pannendak en het plafond van onze kamer kan kruipen en dat hij daar wel eens doorheen zou kunnen zakken! We griezelen bij het (vergezochte) idee van dat beest in ons bed; het is bepaald niet moeders mooiste!
We hebben met gids Ogoe afgesproken om drie uur terug te zijn voor de tweede ronde. Het is de bedoeling dat we dan de waterval (en de laatste cidade) gaan bezoeken. Hij waarschuwt ons dat er erg weinig water uitkomt. Aha! Een waterval zonder water, die kennen we nog uit Lencois! Als we na een overvloedige lunch weer op de fiets stappen richting bezoekerscentrum en Syl al snel achterblijft, besluit ze dan maar lekker te gaan spijbelen . Jeroen en Ogoe sjezen weg en tevreden kijkt ze hen na. Ze wandelt op haar gemak terug naar het hotel, waar ze een uitgebreide douche neemt en de vuile t-shirts wast. Dan lekker met een boek onderuit.
Jeroen krijgt ondertussen een flinke conditietraining, maar hij geniet ervan. Al kettingomleggend en banden pompend bereiken de twee mannen de waterval. Die heeft nog net genoeg water om een douche te nemen en voor de afwezigheid van Syl heeft Jeroen al snel een oplossing gevonden. Een buslading met scholieren vermaakt zich prima in het kleine badje en een leuke dame is snel gevonden(zie de foto s)!
We zijn van plan de volgende dag door te reizen naar nationaal park Ubajara. Hierover horen we echter dat het park gesloten is. De reden is geld, maar of de IBAMA (de Braz. natuurmonumenten) nou zonder geld zit of dat de medewerkers staken, dat wordt ons niet duidelijk. Maar goed, het resultaat is hetzelfde: we gaan morgen weer naar huis. Jammer, maar we zijn al lang blij dat we het hier horen en er dus niet voor niks heen gaan!
De volgende ochtend kunnen we een lift krijgen van twee vertegenwoordigers . De heren hebben zojuist een lading guarana (frisdrank) afgeleverd en gaan nu naar Piri piri. We stappen in een ongeloofijk gammele auto, waarvan de dakbekleding in flarden naar beneden hangt en de deuren al lang geen bekleding meer hebben. Bij het afscheid geven we ze 10 real (vertegenwoordigers hebben het hier zo te zien niet erg breed) en krijgen wij ieder een beker van hun frisdrank. Leuke ervaring!
Aan het eind van de dag (na een paar uur wachten op de bus en een paar uur in de bus) komen we weer bij ons strandje. Jilson heeft de dinghy in hun hutje gelegd (!), achter slot en grendel. Er is niemand te bekennen, maar dit geeft ons het prettige gevoel dat er goed op onze spullen is gepast. Even later komt hij eraan en kunnen we naar de boot roeien. Alles ziet er nog goed uit en we genieten van een drankje in onze eigen kuip!