Met de buggy naar Jericoacoara
 
Na de geweldige wandeling door de duinen in Camocim, willen we graag meer zien van dit gebied . Jericoacoara is in de jaren '90 door de Washington Post utgeroepen tot één van de tien mooiste stranden ter wereld. We informeren bij het pontje of het mogelijk is een buggy te huren voor één of twee dagen. De jongens reageren vol enthousiasme. Natuurlijk is dat mogelijk, vandaag nog zelfs. Een jonge jongen legt ons uit wat de mogelijkheden en de kosten zijn. Het is behoorlijk duur, dus we besluiten het bij een dagje te houden. Dan wordt de eigenaar van de buggy gebeld. Met hem beginnen de onderhandelingen weer van voren af aan. Met als voordeel dat de prijzen bij hem een stukje lager liggen en dat hij wel wil overnachten in Jeri, zodat dit voor ons ook goedkoper wordt (dan wanneer hij op en neer zou moeten rijden om ons op te halen). Hij biedt zichzelf als chauffeur aan en raadt ons ten zeerste af om alleen te gaan. Jeroen baalt daar een beetje van, maar stemt in als hij hoort dat hij het grootste deel wel zelf mag rijden. Al met al is het een heel gedoe voor we eindelijk vertrokken zijn.
Jeroen kruipt achter het stuur en wordt door onze gids als snel "Schumachi" genoemd . Hij racet over het vlakke, harde strand en volgt de aanwijzingen van de gids op die steeds aanduidt waar hij wel en niet kan rijden. Het wordt ons al enigszins duidelijk waarom hij mee is. Dan wijst hij een smal weggetje aan. Hier moeten we in. We rijden over smalle zandpaadjes tussen bebossing en zien af en toe een eenvoudig huisje met een akkertje, omheind met een schutting van wilgentenen. We zien veel cashewbomen, maar die dragen helaas nog geen vruchten. We drinken vaak een suco (sap) van caju, zoals het hier heet en zijn wel benieuwd waar die vandaan komt.
Opeens zien we een hoop mannen aan het werk en moeten we de buggy stoppen. Wat blijkt; ze zijn hier electriciteit aan het aanleggen. Welkom in de 21e eeuw! De buggy start vervolgens niet meer: accuprobleempje. Maar even duwen en dat probleem is ook weer opgelost. Voor Jeroen is het aanleiding om -in het Portugees!- de man een lesje techniek te geven. Ze begrijpen elkaar prima, geweldig!
Dan neemt onze gids het stuur over en al snel wordt duidelijk waarom.We zien voor ons een enorm hoge zandduin opdoemen en daar moeten we overheen! Het is een geweldige ervaring, beter dan een kermisttractie :-) .
We stoppen bij een grote zoetwaterlagoon. Er is een leuke strandtent, met een grote rieten kap om in de schaduw te zitten en hangmatten boven (en half in) het water. We eten lekkere verse vis, drinken verse suco van maracuja (passievrucht) en natuurlijk ook onze favoriete caiparinha. Syl neemt een duik en we proberen natuurlijk ook de hangmatten uit. Dan gaan we weer verder richting Jeri.
Het is een schattig dorpje, wel toeristisch maar zeker geen massa. Veel bontgekleurde huizen, winkeltjes met allerlei creatieve, zelfgemaakte spulletjes en alleen zandwegen. We nemen onze intrek in een eenvoudige pousada en genieten van een lange douche. Voor ons is dit pure luxe!
Aan het eind van het strand is een hoge duin en aan het eind van de middag klimmen veel mensen daarop om vanaf de top van de zonsondergang te genieten. Wij hebben al een eind gelopen naar het ruigere strand aan de andere kant om vanaf de rotsen naar ongelooflijk behendige parasailers en windsurfers te kijken. We besluiten daarom de duin aan ons voorbij te laten gaan en kiezen voor mooie ligbedden op een wat hoger gelegen plekje . Het levert, naast een mooie ondergaande zon, vooral leuke foto's op van het gekrioel op de duin!
De volgende ochtend staat Syl al vroeg op. Op een rustig plekje op het strand, begint ze de dag met wat yoga-oefeningen. Dat was lang geleden! Daarna ontbijten we samen en besluiten we een stevige wandeling te gaan maken. Naast het dorp liggen twee hoge heuvels en we hopen van daaruit een mooi uitzicht over de omgeving te krijgen. We zijn blijkbaar de enigen die op dit idee zijn gekomen, want we hebben de heuvels de hele ochtend voor ons alleen. Het geeft ons een enorm gevoel van vrijheid, de wereld is even helemaal van ons! Hoog boven ons vliegen grote roofvogels en beneden ons zien we een prachtige blauwe zee met enkele vissersbootjes. Boven op de tweede heuvel staat een zwart-witte vuurtoren en dit is tevens het hoogste punt. De vuurtoren blijkt van veraf aatrekkelijker dan van dichtbij. Hij is erg verwaarloosd en op de muur zitten glasscherven gelijmd tegen vandalisme. We maken de afdaling en een uurtje liggen we alweer op een strandbedje een verse suco de maracuja te drinken . Na een heerlijke lunch is het tijd voor een laatste douche (gauw nog even haren wassen, dan hoeft dat op de boot niet) en dan gaan we weer terug naar Camocim. We nemen een vrouw een een klein meisje mee, die naar het ziekenhuis moeten. Er is in Jeri geen gezondsheidszorg en men is dus op een tocht met een buggy of jeep naar Camocim aangwezen voor medische hulp.
We rijden in Camocim nog even langs een marktje, zodat we verse groenten en fruit kunnen inslaan. Dan gaan we voor de laatste keer met de pont, terug naar de boot. Met Netjer is gelukkig niets aan de hand, maar van de dinghy blijkt het ankertje gestolen te zijn. Jammer, maar dat kun je hier natuurlijk wel verwachten. Genoeg vissers die zo'n ding goed kunnen gebruiken...
We hebben genoten van de afgelopen dagen en hebben een hoop gezien. Morgen willen we weer een stukje gaan varen, met als doel Luis Correia. Van daaruit zullen we weer nieuwe natuurgebieden gaan ontdekken!