Met Arjan en Michiel van Tibau do Sul naar Natal

Het is 6 uur in de morgen als Michiel en ik opstaan en naar de kant roeien om Arjan op te pikken . We peddelen (nog altijd geen roeidol en motortje) schuin tegen de stroom in naar de wal waar Arjan al klaar staat. Het zal zijn eerste zeezeil avontuur worden, hij is de halve nacht wakker geweest door de kinderen en de pijn in z'n rug als gevolg van de val uit de hangmat. Michiel heeft de oceaan al eens overgestoken en kijkt vast anders tegen dit avontuur aan. We hijsen de dinghy aan dek en sjorren ´m vast, de mannen trekken met de handlier het anker uit de grond en zetten het vast. Heerlijk om eens te zien, dat zware werk! Dan volgen we de GPS plot en verlaten het mooie Tibau do Sul. Een paar lokale vissers varen mee het zeegat uit en opnieuw zie ik een halve meter onder de kiel staan als we over de drempel varen.

Het zeil gaat omhoog en we vallen af naar een noordelijke koers. Arjan blijft wat stil en snel zet ik hem aan het stuurwiel. Hij wordt er een weinig vrolijker van en geïntereseerd vraagt hij naar het effect van plat liggen in de zeekooi! Ja, als je daar direct op gaat liggen voel je je vast een heel stuk beter! 5 minuten later neemt ie de proef op de som . Hij slaapt niet maar vindt het een 100% verbetering. Ondertussen genieten Michiel en ik van de zee, we lopen bijna 6 knopen en zetten de windpilot aan het werk. Beetje insmeren, lekker bijkletsen en om ons heen kijken. Dan komt er weer geluid vanuit de zeekooi. Arjan vraagt of ik een emmer aan dek wil klaar zetten, want binnen naar de WC zal wel héél veel troep gaan geven, zo voorspelt hij. Ik pak een lekkere grote emmer en Arjan neemt plaats op het achterdek, dat in het engels "poopdek" wordt genoemd. Nog nooit eerder zag ik iemand zo heerlijk relaxed zijn behoefte doen aan dek!

De door Michiel meegebrachte AIS ontvanger kan getest worden en blijkt het ook te doen. Alleen jammer dat de software onze positie niet goed interpreteert en deze precies twee mijl zuidelijker laat lijken dan de werkelijkheid. Hierdoor lijkt de afstand tot andere schepen precies twee mijl groter dan in werkelijkheid in geval van noord en zuid plots. Een update chip is inmiddels onderweg! (En bedankt!)
Er wordt druk ge-smst met ons nieuwe kuststation met uitzicht op de oceaan maar het voorbijvaren van Netjer wordt niet opgemerkt . Althans niet door de zonaanbiddende dames en de kindertjes. Wel door een kitesurfer die wel 5 mijl uit de kust onze boot als keerpunt gebruikt. Tegen twaalven blijkt het aanvankelijk als "boorplatform" bestempelde bouwwerk langzaam een hoge brug te worden. De eerste die we tegen komen met de Netjer, en hij staat niet eens in de zeekaarten. Dat klopt ook wel want er rijden betonwagens op die er 1 geheel van moeten maken. Ik maak de warme maaltijd klaar die Syl mij heeft gesoufleerd. Kokos met kerry en diverse groentes met rijst. Zelfs Arjan laat het zich, nadat de boot de brug heeft genaderd en weer vlak ligt, goed smaken. Dan varen we een stukje de rivier op en vinden de marina waar we het anker weer laten vallen. De receptie juffrouw meldt dat we ons niet hoeven in te klaren, alles hier invullen en bij vertrek naar de Policia Federal, zo luidt de opdracht dit keer. Oh ja, voor anker kost bij de club 15 R$ per nacht, inclusief gebruik van het zwembad en stiekum meedrinken bij feestjes van allerlei aard! Met de taxi rijden we naar het hotel, zo'n 15 Km. zuidelijker. We genieten van het heerlijke zwembad en drinken nog wat in de bar waar Rens instructie krijgt van de ober hoe hij het snaarinstrument met open kokosnoot moet bespelen. Hij heeft het snel door. Slim mannetje trouwens die Rens. Toen ik hem een keer op mijn nek had tijdens een wandeling zei ie opeens: "Zet me maar weer neer, ik word een beetje zwaar" Die had ik niet kunnen bedenken toen ik 3 was! Arjan gaat met de bus weer naar Tibau, en met een "we zien elkaar nog wel" (op het vliegveld)nemen we weer afscheid.