Luis Correia en de Parnaïba-delta
 
Het waait niet hard als we vertrekken uit Camocim en we zeilen met een ruime windse koers naar Luis Correia . Perfect weer om de halfwinder weer eens uit de zak te halen! Deze is op tijdens de overtocht gescheurd en in Salvador gerepareerd. We hebben tot nu echter nog geen gelegenheid gehad om 'm weer te gebruiken.
Het gaat geweldig met ondanks de lichte wind halen we toch een snelheid van 5 à 6 knopen. In de loop van de middag zegt Jeroen dat de halfwinder er zo af zal moeten."Hoezo?" reageert Syl verrast. Voor hij dat kan uitleggen horen we een harde knal en ja hoor... opnieuw is de halfwinder gescheurd (op een andere plek dit keer)! Het antwoord op de vraag was dus dat de wind was toegenomen! Eigen schuld, dikke bult dus. Voorlopig zullen we het weer met de genua moeten doen :-(.
Net voor het donker wordt (dat is hier al om een uur of zes!) lopen we Luis Correia aan. Een enorme pier strekt zich uit in zee. We zijn benieuwd naar de haven die erachter ligt. Tot onze verbazing is dat er géén! Er dobberen een paar vissersbootjes en er staan een paar zeer eenvoudige huisjes aan de kant en dat is alles! Het waait hier hard (dat blijkt later de reden van de pier te zijn, het waait hier namelijk altijd hard) en er staat een flinke stroming . We gooien het anker uit en gaan met een biertje in de kuip zitten. Morgen zien we wel verder!
 
De volgende dag krijgen we een positievere indruk van dit plekje. We liggen aan het begin van een rivier, met uitzicht op uitgestrekte mangroves. Het is een heel rustig plekje en er is een piepklein strandje om de dinghy aan wal te trekken. We gaan de wal op en maken een praatje met een paar mannen die een vissersboot aan het opknappen zijn. Ze zijn vriendelijk, maar niet bijzonder in ons geïnteresseerd. We kunnen hier de rubberboot veilig neerleggen volgens hen en ze komen niet op het idee geld te vragen om erop te passen (zoals elders vaak gebeurt). We lopen over een stoffige weg naar het vrij welvarende dorp. De mensen zijn aanvankelijk wat stugger dan we in Brasil gewend zijn, maar zeker niet onvriendelijk. We zitten hier echt op het platteland en het bevalt ons hier, na al die drukke steden, prima!
De volgende dag nemen we de bus naar Parnaïba om te zien of we hier een excursie naar de Parnaïba-delta kunnen boeken . Dit dorp is iets toeristischer en we komen terecht bij een winkeltje waar een blonde, Duitse dame (die hier vanwege de liefde terecht is gekomen) ons de mogelijkheden uitlegt. De Parnaïba delta is, na de delta's van de Nijl en de Missisippi, de grootste rivierdelta ter wereld. Er liggen meer dan 70 eilandjes en de flora en fauna schijnt bijzonder te zijn. Wij kiezen voor een tocht van een halve dag met een klein motorbootje. We gaan een smalle zijtak van de rivier op, zodat we de meeste kans hebben om dieren te spotten.
Die middag maken we een strandwandeling over één van de breedste stranden die wij ooit gezien hebben. Als we aan het eind van de dag terugkomen bij de boot, zitten er mensen gezellig onder de rieten kap van het kleine "barretje". We praten eten met de mensen (die we gevraagd hebben op onze boot te letten) en als we merken dat we welkom zijn gaan we bij hen zitten om een biertje te drinken. De mensen van het barretje (het mag de naam eigenlijk niet hebben) zijn verlegen en spreken niet veel. Maar één van de bezoekers komt uit Brasilia (de hoofdstad) en wil erg graag een gesprek met ons voeren . Zo worden we opgenomen in de groep en hebben we een geweldige avond. We krijgen gebakken vis die die man uit Brasilia met zijn vrouw heeft gevangen en hoeven daar niet voor te betalen. Ze vragen welke muziek wij kennen en laten verschillende cd's horen. Ze vragen naar namen van Nederlandse bands en blijken De Dijk allemaal te kennen. Die schijnen hier te hebben opgetreden!!? Lastiger wordt het als het gesprek over de politiek gaat, ons Portugees schiet daarvoor eigenlijk nog tekort!
De volgende dag zijn we om twee uur weer in Parnaïba, van waaruit we met een jeep naar ons vertrekpunt worden gebracht. Dan begint de prachtige tocht door de delta. We zien hoge planten, hoog opgeschoten als mangroves, maar het zijn medicinale planten (er worden medicijnen voor bronchitis van gemaakt). Verderop zien we rijstvelden, die laag water droog staan en bij hoog water weer onderlopen. Naarmate de rivier smaller wordt, raken wij meer onder de indruk van al het groen om ons heen. Wij zijn inmiddels op het dak van de boot gaan zitten, zodat we een mooi uitzicht hebben . Dan wijst de gids opeens opgewonden naar de kant. "Jacaré, jacaré!" wijst hij. Maar wij zien niets, behalve een paar boomstammen. We weten gelukkig dat jacaré "krokodil" betekent, maar zie zo'n beest maar eens te vinden in het groen! Bau, onze gids, gooit het anker uit en duwt de boot met behulp van een lange stok behoedzaam richting de krokodil. En dan zien wij hem ook! We hebben beiden de kans om hem met de verrekijker van dichtbij te bekjiken en kunnen ook een foto maken van dit anderhalve meter lange beest. Op onze vraag of hij ook mensen eet, moet Bau lachen. "Nee hoor, dit is maar een kleintje!" Ook de groteren eten hier volgens hem alleen vissen en vogels. We kunnen gerust gaan zwemmen! Nou nee.... sla ons maar even over!!!
Verder zien we overal langs de oever ontelbare krabben en ook oesters zijn hier volop te vinden. Even later roept de gids weer dat we moeten kijken. Dit keer kennen we het Portugese woord niet voor het dier dat hij bedoelt. Tot grote frustratie van Bau zien wij weer helemaal niets . Inmiddels zijn we erachter gekomen dat hij apen gezien heeft en als de boot gestopt is weet Syl er ook één te spotten. Hij is ongeveer 40 cm. groot en heeft de kleur van geel zand. Helaas, Jeroen ziet 'm niet en we zullen hierna ook geen apen meer zien
De rivierarm loopt dood bij een heel bijzondere zandbank: golvend zand, met water ertussen. In de verte zien we een witte zandduin. Het is een heel mooi gezicht en van luchtfoto's weten we dat het van bovenaf nog veel indrukwekkender moet zijn. Wij zijn hier al heel tevreden mee en keren, na een wandelingetje op de zandplaat, weer om. Het schemert nu en dat geeft ons de kans extra veel vogels te spotten. Naast de grote vogels met de gekartelde vleugels die we al kennen, zien we mooie, smalle witte vogels en zwart-witte exemplaren die wel wat weghebben van pinquins. Maar de mooiste vogels die we zien overvliegen zijn grote, knalrode vogels. Wat de vertaling ervan is weten we niet, in het Portugees heten ze "quara".
Het laatste stuk leggen we in het donker af genieten we na van al het moois dat we gezien hebben .
We weten dan nog niet dat we nog een avontuurtje zullen beleven die dag. Wat is het geval? De bus naar Luis Correia blijkt 's avonds niet meer te rijden. Vanwege de kosten besluiten we ieder een motor-taxi te nemen in plaats van een gewone taxi. We hadden ze al vaak zien rijden en het lijkt ons wel een leuke ervaring. Dus stappen we ieder achterop een motor en rijden we zo de donkere avond in. Syl vindt het wel spannend, bij een vreemde man achterop zo'n grote motor (weer heel iets anders dan ons kleine brommertje!), maar het is een originele afsluiting van alweer een geweldige dag!

Op 1 van de laatste avonden staat het hele dorp op z'n kop. Chiclette com banana trekt met nog een andere band door de straten en zo rustig als het dorp steeds was, de hele bevolking uit de wijde omtrek zeult achter de grote vrachtwagen aan en host mee met de muziek die met mega watts uit de speakers klinkt. De band staat er bovenop. Wij kennen de band wel uit Salvador waar de schilders luid meezingend onze boot aan het poetsen waren. Bij de foto's een MP3 van 1 nummer, om even mee te voelen!