Een wereld in groen en blauw. Het water is bladstil, aan weerszijden staan de mangroves met hun uitgebreide wortelstelsel in de rivier. De lucht is blauw met witte slierten en af en toe brengt een grote pluk wolken een beetje schaduw. Het is stil om ons heen, er zijn geen auto's of andere menselijke geluiden die de rust verstoren. We horen het water kabbelen, de wind ruisen door de bomen en vogels fluiten. Af en toe komen we een paar vissers tegen in een klein bootje, verder zijn we alleen.
We scharrelen rond in de Parnaïba-delta, een grote rivierdelta met daarin zo'n 83 eilandjes . We hebben alleen een globale kaart van dit gebied, zonder nautische informatie, en een foto van een zeekaart waar de diepste stukken en de zandbanken op staan aangegeven. De graden zijn echter niet af te lezen, dus we weten niet exact waar we ons bevinden.

We tuffen heel rustig op de motor tussen de eilanden door, steeds met één oog op de dieptemeter gericht. In bochten en op kruisingen ontstaan vaak zandbanken en dan zoeken we voorzichtig naar het diepste punt. Zo dringen we steeds dieper door in deze rivierdelta, waarbij we proberen op plekjes te komen waar de rivier het smalst is, zodat we goed kunnen zien wat zich op de oever afspeelt. Zo hebben we al drie quara's (ik denk dat de vertaling rode Ibis is) met de verrekijker dichtbij kunnen halen. Ze zijn echt felrood en hebben heel lange snavels, waarmee ze krabbetjes uit het zand kunnen wroeten.
Er ontstaat een grote rust aan boord. We zijn allebei lekker aan het rommelen. Jeroen verdiept zich in een cursus voor radio-amateurs en prutst wat aan de kortegolfradio . Ook leest hij veel en doet hij wat kleine klusjes. Ik ben lekker uitgebreid aan het koken en stort me ook op een nieuw boek. Van een paar vissers kopen we een kilo grote garnalen. Hij doet er nog een flinke hand extra bij, dus we hebben bijna meer dan we op kunnen. We pellen ze samen en zijn daar een flinke tijd mee bezig. Ik bereid ze op verschillende manieren en dan is het genieten. Verser dan dit kun je ze natuurlijk niet krijgen!

Na een paar dagen zijn we tegen de schemering, wanneer de vogels een plekje voor de nacht zoeken, nog aan het varen. We besluiten na de volgende bocht het anker uit te gooien. Nu is het nog even geconcentreerd zoeken naar een goede plek om over de plaat in de bocht heen te schuiven. Meestal is het diepste punt in de buitenbocht, maar die regel blijkt hier niet altijd op te gaan. De dieptemeter geeft steeds lagere waarden aan, terwijl Jeroen behoedzaam naar een diepere plek probeert te sturen. En dan...baf. Vastgelopen. Jeroen zet de motor in zijn achteruit en geeft gas . Niks... Dan het roer omgooien en de motor in z'n vooruit. Weer niks. Netjer zit zo vast als een huis. Het is twee uur voor laagwater en dat betekent dat we waarschijnlijk gedeeltelijk droog zullen vallen. Aan de positieve kant houdt het ook in dat het water nog hoger komt te staan en we dus vanzelf weer zullen gaan drijven. Gelukkig maar, want een sleepdienst kennen ze hier vast niet! Het water valt meer dan WX-tide (het computerprogramma dat informatie geeft over eb en vloed) heeft voorspeld. Netjer zakt steeds verder op één kant en we hebben medelijden met haar. Voor ons wordt het de uren daarna steeds minder comfortabel aan boord. Het is klimmen en klauteren om je te verplaatsen terwijl de boot op één oor ligt. Met een geo-driehoek(!) meet Jeroen de hoek op: een helling van 38 graden! We kruipen dus maar in een hoekje van de bank, met een boek op schoot en een fles rode wijn onder handbereik. Het heeft iets heel knus, alsof we in veel koudere streken vertoeven. Het is al na twaalven als we weer drijven. We zijn inmiddels in slaap gedommeld, maar komen nu graag overeind . We varen een klein stukje terug en leggen de boot opnieuw voor anker. Dan lekker verder slapen. Eens moest de eerste keer zijn en Netjer heeft zich goed gehouden. Toch besluiten we van nu af aan nog minder risico te nemen, het is immers niet iets wat je iedere dag wilt meemaken!

Gisteren lukte het om de boot in een smalle zijtak van de rivier te manoeuvreren. We waren echt helemaal omsloten door de bomen. We besloten bij zonsondergang nog een stukje verder te varen met de dinghy. Heel rustig peddelend, om vooral geen geluid te maken, gingen we vooruit en probeerden we vogels te spotten. Helaas, we zagen bijna geen vogels op deze plaats. Muggen waren er echter volop, dus al waren we helemaal ingepakt (lange broek, shirt en sokken), we wilden toch wel naar de boot. Op dat moment schoof er een peddelblad van de peddel af en verdween in de diepte.Shit! Niet goed in elkaar geschoven dus. Ongetwijfeld mijn fout (ik ken mezelf...). Jeroen wilde het er niet bij laten zitten en heeft vandaag een constructie vervaardigd met een canvas tas, lijnen en verzwaringen (trossen, een hamer en zomeer) . Hij had de dinghy met een lange lijn aan de boot bevestigd en wilde de zak als sleepnet over de bodem laten slepen om het peddelblad weer op te vissen. Ondanks mijn geringe vertrouwen in de goede afloop vond ik toch dat ik hem niet alleen kon laten aanmodderen. Samen zijn we dus aan het "vissen" geweest. Het was heel gezellig, maar het eind van het liedje was wel dat hij een nieuw peddelblad van hout ging maken. Wat een handige vent heb ik toch ;-).

We blijven nog een paar dagen rondscharrelen op de rivier en dan gaan we nog even terug naar Tutoia, een klein plaatsje waar we bij binnenkomst ook een dag zijn geweest. Even internetten en vooral verse groenten, fruit en nog wat dingen inslaan. Dan gaan we 30 mijl verderop kijken, of we kunnen ankeren bij het nationaal park Lencois Maranhenses. Dit is een gebied met hoge duinen en kristalheldere lagoons er tussenin. We weten niet of we er dicht genoeg bij kunnen komen en of er de mogelijkheid is een buggy te huren, maar we zien wel wat het ons brengt. Daarna varen we door naar Belem, de stad aan de monding van de Amazone. Daar zullen we ook gaan uitklaren.