Recife en Olinda

Na een gemakkelijke tocht met een redelijke wind, arriveren we op 16 mei aan het eind van de ochtend in Recife. Het is de tweede keer dat we hier zijn, want op de heenweg hebben we hier één nacht doorgebracht omdat we diesel moesten tanken. Hoewel we toen niet aan wal zijn geweest, heeft de grote, levendige havenstad toen wel indruk op ons gemaakt. We hebben dus veel zin in de komende dagen.
We worden meteen met een roeiboot opgehaald, door een man die zich voorstelt als Negoe . Hij biedt aan ons naar de overkant te roeien en met ons mee te gaan voor het inklaren. De jachtclub ligt aan de andere kant van de rivier als het centrum van de stad en we weten al dat het niet veilig is daar de dinghy neer te leggen (en ook het tegen de stroom inroeien is met een rubberboot niet zo gemakkelijk). We stemmen dus in met het voorstel van Negoe en gaan eerst bij de jachtclub lunchen. Heerlijk om op deze manier weer energie op te doen na een nacht doorvaren!
Het inklaren is weer een heel gedoe. We blijken niet alleen naar de port police te moeten (zoals in de pilot staat), maar ook hier weer naar de federal police en receita federal. Als ze ons bij de port police eerst een uur laten wachten en dan zeggen dat we morgen maar moeten terugkomen omdat ze gaan sluiten, begint het bij Syl te borrelen. In haar beste Portugees (dat nou ook weer niet zó best is) geeft ze de vier mannen die zich inmiddels om ons heen verzameld hebben, te kennen dat ze dat geen stijl vindt. Dan worden de raderen in werking gezet: twee mannen gaan de "grote baas" zoeken en komen vijf minuten later met hem terug . Deze stelt ons een aantal vragen en gaat dan, met de vier mannen in zijn kielzog(!), zelf aan het werk. Het duurt ongeveer een half uur en de mannen wijken al die tijd niet van zijn zijde. Uiteindelijk worden de papieren ons, met excuses, overhandigd. Heel vreemd, vinden wij. Negoe, die al die tijd buiten op ons heeft staan wachten omdat hij met zijn bermuda niet naar binnen mocht, lacht en haalt zijn schouders op:"zo gaat het daar altijd". Dus....
De volgende dag gaan we de stad bekijken. We komen bij een kathedraal met een gouden kapel en daarbij is een klooster. We lopen door de tuin, waarvan de muren met oude schilderingen van zeilboten uit de koloniale tijd bedekt zijn. Een monnik spreekt ons aan en we hebben een leuk gesprek met hem in het Duits. We vragen hem of dat zijn geboorteland is, maar nee, hij heeft het zichzelf geleerd door Duitse boeken te lezen. Het is een zeer vriendelijke oude man en we genieten van het gesprek. Later zien we in het park een standbeeld van Maurits van Nassau. We kijken er een beetje vreemd van op dat er een standbeeld staat van een vroegere buitenlandse overheerser . Maar het is ons al vaker opgevallen dat de Brazilianen geen negatieve gevoelens lijken te koesteren ten opzichte van de kolonisten (vooral Portugal en in veel mindere mate Nederland).
Na een ijsje in het park lopen we het aangrenzende Theatro Isabella binnen. We hebben in de reisgids gelezen dat dit theater van binnen erg mooi is. We kopen kaartjes voor een voorstelling van een paar dagen later. Het is een muziekvoorstelling, verder hebben we geen idee. Het blijkt een kwartet te zijn dat klassiek gitaar speelt, later aangevuld met slagwerk. Wij vinden het beiden mooie muziek en genieten van de entourage. Achteraf kopen we een cd om op de boot na te kunnen genieten. De voorstelling kostte 5 reais (2 euro) p.p.! Misschien verklaart dat waarom er zoveel mensen te laat komen, zelfs tot 10 minuten voor het einde komen ze nog binnendruppelen. Weer een cultuurverschil?
Nog een leuke bezienswaardigheid is het Casa do Cultura. Tot 1975 was dit een gevangenis, daarna is het ingericht als centrum voor kunstnijverheid (oftewel toeristenwinkeltjes) . Het bijzondere is dat de cellen nog steeds als zodanig herkenbaar zijn. Elk winkeltje heeft dus een celdeur en traliehek en is genummerd. Het gebouw heeft drie vleugels, die zo zijn gebouwd dat een bewaker destijds vanuit een centraal punt in het midden alle vleugels tegelijk kon overzien.
Inmiddels hebben we via sms contact gehad met Arjan en Marjolein (de buurtjes van het Van Brakelplein). Zij zijn op vakantie in Tibau do Sul, een dorpje zo'n 70 km. onder Natal. Zij willen graag Olinda bezoeken, een koloniaal stadje dat bijna tegen Recife aan ligt. We spreken af elkaar daar te ontmoeten en een paar dagen samen door te brengen. Wij besluiten voor die gelegenheid onze intrek te nemen in een pousada, zodat we 's avonds niet met een taxi terug hoeven naar de boot (ook duur en ongezellig bovendien). Wij hebben al lang het zwembad en de hangmat benut, als de Bossies eindelijk arriveren. Zij hebben een lange, vermoeiende reis achter de rug. De huurauto begaf het al snel en vervolgens kwamen ze met de vervangende auto ook weer langs de kant te staan . Pff... en dat bij 30 graden met twee kids op de achterbank! Het leed is snel geleden als we aan een grote picknicktafel zitten, vol met eten dat de mannen snel opgehaald hebben. Het is superleuk om elkaar weer terug te zien. "Ben ik erg veranderd?", vraagt Cleo van zes aan Sylvia. "Je bent wel groter geworden en je haar is langer". "Ja, snel gaat dat hè." zegt ze wijs. Hihi! De volgende dag nemen we eerst een duik in het zwembad en gaan we vervolgens de stad bekijken. Die valt ons een beetje tegen. Olinda staat bekend als de mooiste koloniale stad van Brazilië, maar wij vinden het in vergelijking met Pelourinho (wijk in Salvador) niet zo bijzonder. Arjan en Marjo trekken de vergelijking met Cuba en ook in die vergelijking redt Olinda het niet. Toch genieten we van de sfeer en het uitzicht. Olinda is prachtig gelegen aan de oceaan, met uitzicht op Recife en het contrast is enorm (zie foto). Terwijl de kids in bed liggen, hebben wij 's avonds in de hangmatten als vanouds goede gesprekken. "Daar hebben we geen keukentafel voor nodig", constateert Arjan om een uur of drie terecht .
De volgende ochtend staat Cleo om 7 uur naast ons bed. "Gaan jullie mee zwemmen?". Als Jeroen zijn slaperige hoofd naar buiten steekt, kijkt hij in de grijnzende gezichten van Arjan en Marjo. Die zijn al een uur op, dus hebben nog minder slaap gehad dan wij. De duik in het zwembad doet veel goed. Dan nog een lekker ontbijtje en we zijn klaar voor vertrek. We gaan met z'n allen met de auto naar Netjer. Arjan en Cleo hebben onze boot nog nooit gezien (Marjo en Tim zijn op Lanzarote al bij ons aan boord geweest) en zijn natuurlijk nieuwsgierig. Na een zoektocht door Recife, waarbij de auto in een niet zo veilig uitziende buurt alweer kuren begint te vertonen, arriveren we opgelucht bij de jachtclub. Negoe roeit ons in twee groepjes naar de boot en dan geven we Arjan en Cleo een rondleiding. Vooral Cleo is erg enthousiast, zo'n boot lijkt haar ook wel wat!
Na een gezamenlijke lunch op de kant, nemen we afscheid. Maar... nieuwe afspraken zijn al gemaakt. Het blijkt namelijk dat er een lagoon is bij Tibau do Sul. Volgens de plaatselijke vissers moet het mogelijk zijn dat wij daar met ons jacht naar binnen gaan. Tijdens de lunch hebben we zojuist Braziliaanse zeilers gesproken die dit bevestigen. Ze waarschuwen ons wel voor zandplaten en een rif. Het zal een spannende aanloop worden, maar we gaan het proberen!