Dwars door de theeplantages rijden we van Kandy naar Ella. Dolgraag hadden we dit traject per trein gedaan. Volgens de reisgidsen is dit een van de mooiste treinreizen van Sri Lanka. Helaas, de trein is helemaal volgeboekt . Dat wil zeggen: alle tickets worden opgekocht door de dure hotels waardoor er voor individuele reizigers niets meer overblijft... Erg jammer, maar dan bedenken we wel een alternatief plan. 

Shared costs
We treffen een ander Nederlands stel met 'hetzelfde probleem' en samen boeken we een minibusje. Ook helemaal prima. Onderweg grappen we heel wat keren over de 32 tunnels van de trein (waardoor je helemaal niets meer van de mooie omgeving ziet, met de auto rijden we slechts één tunnel) en de bewolking die 's middags de bergen intrekt. Wij vertrekken op tijd en genieten van een prachtige autorit.

Stops
Vanuit Ella klimt de weg zo'n 1400 meter. We rijden een prachtig route langs heel veel theeplantages. De weg is nog geen 50 meter recht (voor ons alleen vermoeiend, maar als je last hebt van wagenziekte zoals onze medereizigster is dat niet zo'n pretje). Het eerste deel van de route is het mooiste en de zon schijnt volop. Dat levert natuurlijk prachtige foto's op. Onderweg maken we verschillende stops. Bijvoorbeeld bij een kleine aardbeienplantage (heerlijk hoor zo'n verse aardbeien milkshake) en natuurlijk bij een van de grote theeplantages: Bluefield Estate. We doen er een korte rondleiding en proeven verschillende theesoorten. Ceylon Tea, een officieel wereldwijd keurmerk, is immers niet voor niets zo bekend!

Lesje hogere theekunde
Hoe hoger de theeplanten worden verbouwd, hoe beter de kwaliteit van de thee, zo leren we. Alleen in de hoogst gelegen theegebieden (vanaf 1200 meter) verbouwen ze Orange Pekoe en Pekoe-thee. Deze thee van de allerhoogste kwaliteit is zacht van smaak, drink je zonder melk en is licht oranje van kleur. Orange Pekoe wordt wel de champagne onder de thee's genoemd (met de bijbehorende strenge kwaliteitscontrole). 

De derde kwaliteit thee is de BOP, de Broken Orange Pekoe. Deze thee is bij ons beter bekend als English breakfast tea. In Engelstalige landen wordt deze thee met melk gedronken om 'm beter 'in balans te brengen' (waarom vinden wij dat in Nederland dan eigenlijk kindertjes-thee?). De vierde kwaliteit is de BOPF, Broken Orange Pekoe Fannings. 'Fannings' zijn hele kleine stukjes theeblaadjes, die in de voor ons zo bekende theezakjes worden verpakt. De laagste kwaliteit thee is Dust, een fijn poeder, het restproduct. Ook deze lagere kwaliteiten hoor je volgens de kenners met melk te drinken...

Engelse historie
Tussen de middag maken we een lunchstop in Nuwara Elyia (1868 m). Dit bergdorpje staat ook wel bekend als Little England. We maken ons allerlei romantische voorstellingen van Engelse theehuizen, popperige huisjes en andere Engelse clichés. De verwachtingen komen, zoals vaker tijdens het reizen, niet helemaal uit. In plaats van in een schattig bergdorpje komen we in een rommelig stadje terecht vol foeilelijke betonnen gebouwen, schreeuwerige winkels en een romantisch Victoriaans restaurantje voor een high tea blijkt nergens te vinden. Gelukkig is er wel een degelijk restaurant waar je een prima fried rice kunt eten (waar de locals zelfs voor in de rij staan). Ook goed hoor. De weinige overblijfselen van de Engelse periode zijn een fraai postkantoor, een typerend bankgebouw en wat mooie Victoriaanse buitenhuizen langs het meer. Waar tegenwoordig de jet skies over het water razen die op hun beurt de waterfietsen bijna onderste boven varen. Niet helemaal onze 'cup of tea' zeg maar.

Backpacker paradise
Na Nuwara Eliya daalt de weg weer wat af. En als we twee uur later op zo'n 1000 meter hoogte zijn, bereiken we Ella, onze bestemming voor de komende twee dagen. Ella is een typisch backpacker-dorpje. Er zijn heel veel guesthouses en tal van restaurantjes om te 'chillen'. Die vele restaurantjes is best iets unieks hier in Sri Lanka. In tegenstelling tot andere Aziatische landen is uit eten gaan of op straat eten niet erg gebruikelijk hier. De mensen eten graag thuis, met hun familie. Het is daarom soms best zoeken naar een leuke eetplek. Maar hier in Ella is dat van een andere orde, niet zo raar dus dat vele toeristen zich juist hier verzamelen. Het koele klimaat en een paar gratis wandelingen maken het feest voor de backpacker in dit anders best prijzige land compleet.

Ook in Ella verblijven we weer in een erg leuk guesthouse met slechts enkele kamers. De eigenaar geeft ons een zelf getekende plattegrond van de omgeving en tips voor wandelingen. Dus de volgende dag gaan we, na een lekker ontbijtje, op pad. Eerste doel: de Small Adam's Peak: een korte, stevige klim naar de top van het kleine broertje van de Adam's Peak. We slingeren via de theeplantages omhoog en hebben boven een mooi uitzicht op de bergachtige omgeving. Tweede stop is de Nine Arches Bridge. De weg ernaar toe is opnieuw door de theeplantages en over een klein dorpsweggetje. Dan zien we in het dal de bijzondere spoorbrug al liggen. Maar hoe komen we daar? Er wordt al naar ons gewuifd.

Trein met uitzicht
Een familie is zo slim geweest van het dak van hun huis een uitzichtpunt te maken. Waar je natuurlijk ook een drankje kunt kopen. Ach, waarom ook niet. Twee politieagenten pauzeren er ook en in gebroken Engels maken we een kletspraatje. We zijn precies op tijd om een van de weinige treinen per dag te zien. Want de Engelse spoorbrug uit 1921 (zonder bovenleiding en dat maakt 'm uniek) is nog altijd volop in gebruik. En ja hoor, we zitten nog maar net of daar komt de trein aan gedenderd. Vanaf hoogte een mooi gezicht. Via een smal paadje dalen we af naar het spoor om de resterende 3,5 km terug te lopen naar Ella. Ja, over het spoor. We voelen ons net kleine kinderen die van spoorbiels naar spoorbiels huppelen. Wandelen op het spoor is officieel verboden, maar wordt door de Politie oogluikend toegestaan. Op kritische punten (een tunnel en spoorbrug) houden ze zelfs actief een oogje in het zeil. Want stel je voor dat de 'veel geld in het laatje brengende toeristen' iets zou overkomen! Toch is het best spannend om de 132 meter lange smalle donkere spoortunnel door te lopen.

Verlangen
De tweede dag is het weer beduidend minder mooi en besluiten we de flinke klim naar Ella Rock maar te laten voor wat het is. We trekken een lange broek en trui aan (kkkkkoud hebben we het met 18 graden, ja echt!) en nemen weer eens de tijd voor het schrijven van een reisverslag, het maken van vervolgplannen en het doen van een wasje. We durven het bijna niet te zeggen, maar we verlangen na een paar dagen koelte in de bergen echt wel weer de warmte. Tijd om af te dalen en de tropische warmte weer op te zoeken!